Στο δρόμο τυχαία συνάντησα μια παλιά μου καθηγήτρια. Την κ. Χρυσάνθη Βουτσά, που νιώθω τυχερή που βρέθηκε στο δρόμο των σχολικών μου χρόνων. Κι αυτό γιατί, αποδείχθηκε από τον τρόπο διδασκαλίας της πως μάθημα δεν είναι μόνο το να μπει κάποιος μέσα στην αίθουσα, να παραδώσει την ύλη και να φύγει. Μάθημα είναι κάτι που θα το πάρει μαζί του ο μαθητής όταν φύγει από το σχολείο και πάει σπίτι του. Που θα τον προβληματίσει. Και που θα το θυμάται, όπως εγώ τώρα, μέχρι και σήμερα. Η αλήθεια είναι ότι μαζί με την κ. Βουτσά, στην καρδιά και το μυαλό μου έχω κι άλλους καθηγητές, όπως και τον δάσκαλο μου στο δημοτικό, τον κ. Μηλιόρδο.
Γιατί μπορεί όταν πηγαίνουμε σχολείο να θεωρούμε ότι όλοι οι καθηγητές θέλουν το κακό μας, βάζοντας μας να διαβάζουμε, αλλά μεγαλώνοντας νομίζω ότι αναθεωρούμε πράγματα και καταστάσεις και καταλήγουμε στους ανθρώπους εκείνους, τους καθηγητές που αξίζουν μια θέση στην καρδιά μας.
Γιατί ανάμεσα σε κοστούμια και σκληρές ματιές, υπήρχαν άνθρωποι με ξεχωριστή ψυχή. Με μια διαφορετική αντίληψη που ξεχώριζε. Που μετέτρεψαν την ψυχρή αίθουσα διδασκαλίας σε κάτι ζεστό και όμορφο. Που σε στιγμάτισαν, χωρίς πολλές φορές οι ίδιοι να το καταλάβουν. Που άφησαν το σημάδι τους που μέχρι σήμερα είναι ζωντανό μέσα σου. Που ήταν φωτεινοί και μετέδιδαν τη λάμψη τους ολόγυρα. Που ένιωθες την καλοσύνη της ψυχής τους. Που σου γινόταν κατανοητό ότι είχαν διαβάσει στη ζωή τους, όχι για να πάρουν απλά ένα πτυχίο, αλλά για να αποκτήσουν παιδεία και πνεύμα. Που οι πράξεις τους ήταν παράδειγμα προς μίμηση. Τώρα που στα γράφω αυτά, σκέφτομαι ότι τότε δεν περνούσε καθόλου από το μυαλό μας ότι άνθρωποι είναι και αυτοί και όχι ρομπότ και πως θα αντιμετώπιζαν κι αυτοί προβλήματα. Στα μάτια μας όμως ήταν οι δυνατοί.
Εκείνοι που δεν παθαίνουν τίποτα. Η κ. Βουτσά αγαπούσε τους Beatles. Πολύ συχνά, αντί για μάθημα, έφερνε μαζί της το ραδιόφωνο και ακούγαμε τη μουσική τους, κι έτσι σίγουρα μας γίνονταν πιο κατανοητές οι αγγλικές λέξεις. Σκεφτόμουν, άραγε αν δεν συναντιόμουν μαζί της, θα γνώριζα ποτέ τη σπουδαία μουσική του Βρετανικού συγκροτήματος; Χαίρομαι που ακούω μέχρι και σήμερα ότι υπάρχουν εκεί έξω καθηγητές που εμπνέουν τους μαθητές τους. Που τους προτρέπουν να ακολουθήσουν τα όνειρα τους, με βάση το ταλέντο τους. Και χαίρομαι επίσης που κάποιοι καθηγητές θα νιώθουν την χαρά να ξέρουν πως τα «παιδιά» τους έγιναν ευτυχισμένα, όχι μόνο μέσω των γνώσεων που θα τους βοήθησαν να κάνουν κάτι στη ζωή τους, αλλά από τον τρόπο με τον οποίο διδάχθηκαν να είναι πάνω από όλα άνθρωποι.
