Μπορεί να το αποκαλέσει κανείς παραξενιά. Ας είναι. Δεν με πειράζει. Θέλω όμως να ακούω τους γύρω μου να λένε «ευχαριστώ». Όχι, για μένα δεν θεωρείται αυτονόητο. Άλλωστε τι είναι αυτονόητο πλέον σε αυτή τη ζωή. Κάποιοι, ενίοτε φίλοι και γνωστοί, θεωρούν δεδομένο ότι θα τους βοηθήσεις, θα είσαι εκεί ανά πάσα ώρα και στιγμή, θα κάνεις το οτιδήποτε για εκείνους. Και ναι, δεν λέω, να το κάνεις. Άλλωστε αυτή είναι και η έννοια της φιλίας. Να βρίσκεσαι και να στηρίζεις τον άλλον, ιδιαίτερα στα δύσκολα του.
Μέχρι την στιγμή όμως που θα καταλάβεις ότι ο άλλος εκμεταλλεύεται τη θέση του ή εσένα για το συμφέρον του. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να βοηθήσει τον οποιοδήποτε. Θα το κάνει μόνο όταν το νιώσει, το λέει η καρδιά του, όταν νιώθει πράγματα για τον συνάνθρωπο του. Προφανώς και δεν περιμένει αντάλλαγμα. Αλλά, αγαπημένε μου αναγνώστη, έτσι για το γαμώτο, δεν περιμένεις και εσύ σαν άνθρωπος να νιώσεις πως εκτιμήθηκε η όποια στάση κράτησες; Οι σχέσεις προφανώς και δεν είναι ζυγαριά. Τόσο είναι, να το αφήσω; Αλλά πείτε ρε παιδιά και ένα ευχαριστώ, όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί το εννοείται. Δεν θέλει πολλά ο άνθρωπος, απλά να νιώσει ότι δεν πήγε χαμένος ο κόπος του, ότι οι προσπάθειες του έπιασαν κόπο και το κυριότερο πως αυτός για τον οποίο πάλεψε, το εκτίμησε.
Δεν έχει άλλη ευχαρίστηση ο άνθρωπος που δίνει, αρκεί ένα χαμόγελο και μια γλυκιά κουβέντα. Και αφήστε μας να λέμε ότι «δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς», «το έκανα με χαρά» και άλλα τέτοια. Αλήθεια λέμε και τότε, λίγο πιο αμήχανη, αλλά τουλάχιστον θα νιώθουμε καλά που μέσα από τη δική μας προσπάθεια καταφέραμε να κάνουμε έναν άνθρωπο ευτυχισμένο, που του δώσαμε μια λύση σε ένα πρόβλημα του βρε αδελφέ. Αυτές τις σκέψεις έκανα, όταν μου τηλεφώνησε μια αναγνώστρια για να μου πει το παράπονο της. Ποτέ, μου είπε, δεν έχει ακούσει ούτε ένα ευχαριστώ στη ζωή της και νιώθει πως όλοι εκμεταλλεύονται την καλοσύνη της. Προσπάθησα να της πω τα κλασικά πως «κάνε το καλό και ρίξε στο γιαλό» και άλλα τέτοια, στην ουσία όμως καταλάβαινα ακριβώς τι ήθελε να μου πει. Δεν ξέρω αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που δεν χρωστάνε ευχαριστώ είναι αχάριστοι. Εκείνο που ξέρω είναι ότι δεν υπάρχουν πλέον αυτονόητα. Σου προσφέρει ο άλλος κάτι; Κάνει μια καλή πράξη για σένα; Σε βοηθά; Σου συμπαραστέκεται; Ναι μεν το κάνει με την καλή του την καρδιά, αλλά ας ακούσει και αυτός μια καλή κουβέντα από εσένα. Όχι τυπικά, αλλά ανθρώπινα. Από καρδιάς. Το «ευχαριστώ» δεν είναι ακόμη μια λέξη στο λεξιλόγιο μας. Πρέπει να λέγεται και να εννοείται. Είναι τόσο όμορφο.
