Η οικογένεια πάνω απ’ όλα, άκουσα να λέει κάποιος στην τηλεόραση. Πόσες και πόσες φορές δεν το έχουμε ακούσει, αγαπημένε μου αναγνώστη. Πόσες και πόσες φορές δεν το έχουμε πει κι εμείς οι ίδιοι σε συζητήσεις. Υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων, που πιστεύουν πως οικογένεια σώνει και ντε πρέπει να θεωρείται αυτή που έχει το ίδιο αίμα, υπάρχουν όμως και άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι μόνο συγγενείς πρώτου βαθμού πρέπει να θεωρούμε ως οικογένεια και για το τέλος σου άφησα μια τρίτη κατηγορία, εκείνων που θεωρούν ότι συγγενείς τους είναι όσοι μόνο το αξίζουν, είτε έχουν το ίδιο DNA, είτε όχι.
Αν με ρωτάς με ποια κατηγορία ταυτίζομαι περισσότερο, μάλλον με την τελευταία θα σου έλεγα, θεωρώντας πως εμείς επινοήσαμε την έννοια της συγγένειας, γεγονός που πολλές φορές μας έχει φέρει σε δύσκολη θέση και μας έχει ζορίσει με τα «πρέπει» που κουβαλά μαζί της.
Ήμουν και συνεχίζω να είμαι της άποψης, πως αν κάποιος θυμάται να σε πάρει στην γιορτή σου τηλέφωνο δεν είναι απαραίτητα φίλος σου, έτσι και δεν είναι απαραίτητο κάποιος να θεωρείται οικογένεια σου επειδή κυλάει στις φλέβες μας το ίδιο αίμα. Μη θεωρείς ότι υπερβάλλω. Απλά σκέψου αν θεωρείς πραγματικά οικογένεια σου τον καθένα που μόλις σε δει θα βρει κάτι αρνητικό να σου επισημάνει, που θα στάξει τη χολή του, που θα αναφερθεί σε σένα μόνο όταν θα έχει κάτι δυσάρεστο να πει, που θεωρεί ότι ο τρόπος ζωής σου δεν είναι ο σωστός, μόνο και μόνο επειδή εκείνος δεν συμφωνεί με αυτόν.
Μη μου πεις ότι υπερβάλλω, γιατί θα σου φέρω ως παράδειγμα τον γονιό που εγκαταλείπει το σπίτι του επειδή θέλει να κάνει μια νέα αρχή, την θεία που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι πότε θα παντρευτείς και «άντε γιατί περνάνε τα χρόνια και πότε θα γίνεις μάνα», τα ξαδέλφια που αναγκαστικά πρέπει να συνυπάρξεις μαζί τους σε οικογενειακά τραπέζια, και που αν δεν «έπρεπε» για χάρη των γονιών σου, ούτε καλημέρα δεν θα μοιραζόσουν μαζί τους, τον θείο που κάθε φορά που τον βλέπεις σου ρίχνει την ψυχολογία με όσα σου λέει.
Και για πες μου τώρα, γιατί να θεωρήσω αυτούς οικογένεια μου και όχι εκείνα τα άτομα που θα τρέξουν πρώτα για να βρεθούν δίπλα μου σε μια δύσκολη στιγμή, τους φίλους που πραγματικά τους βλέπεις πως χαίρονται με τη χαρά σου, το γείτονα που δηλώνει παρών σε μια ώρα ανάγκης. Δεν λέω. Υπάρχουν οικογένειες που πραγματικά είναι αγαπημένες, αλλά σκέψου πόσα σόγια ξέρεις εσύ που να ανήκουν σε αυτές; Την αγάπη και την εκτίμηση μας θα πρέπει να την έχουν μόνο εκείνοι που το αξίζουν. Οι άνθρωποι που δεν θα έχουν πάνω τους κανένα ίχνος τοξικότητας, που θα χαίρονται για όσα καταφέρνεις και που θα έχουν την αγκαλιά τους ανοιχτή όταν αποτυγχάνεις. Έχεις δικαίωμα να μην συμπαθείς, πόσο μάλλον να αγαπάς κάποιον που ενώ τυπικά ανήκει στην οικογένεια σου, ουσιαστικά απλά έτυχε να είναι.
