Είμαστε αυτά που πράττουμε

Μπορεί τα λόγια να τα έχουμε εύκολα όλοι μας, αλλά νομίζω ότι σπάνια μπαίνουμε στη διαδικασία να σκεφτούμε πως μια μόνο μας λέξη μπορεί να φέρει από μεγάλη χαρά έως μεγάλη λύπη. Γιατί μη μου πεις, αγαπημένε μου αναγνώστη, ότι τα λόγια δεν κρύβουν μέσα τους δύναμη. Είναι εκείνα που μπορούν να φέρουν κοντά δυο ανθρώπους, αλλά και μπορούν να τους απομακρύνουν. Είναι εκείνα που μπορούν να ενώσουν, αλλά και να χωρίσουν. Είναι εκείνα που μπορεί να τα νιώσεις σαν βάλσαμο στην ψυχή σου ή σαν μαχαίρι. Κακά τα ψέματα όμως.

Τα λόγια πλέον στις μέρες μας έχουν χάσει κάθε νόημα, τη στιγμή που βλέπουμε από πολιτικούς, δημάρχους, δημοτικούς συμβούλους και δεν ξέρω και εγώ μέχρι ποιον άλλον να τις χρησιμοποιεί με παραπλανητικό τρόπο, νομίζοντας ότι όλος ο κόσμος μπορεί ή του αρέσει να τρώει κουτόχορτο. Αφορμή για τις σκέψεις μου αυτές, στάθηκε μια ανάρτηση ενός πολιτικού προσώπου (τρομάρα του και τρομάρα μας) που προσπαθούσε να κάνει το άσπρο – μαύρο, στην προσπάθεια του να προσπαθήσει να πείσει όσους τον διάβαζαν πως για όλα φταίνε όλοι οι υπόλοιποι, και φυσικά όχι εκείνοι. Πόσο «μικρός» μπορεί να είναι κάποιος, πόσο ανειλικρινείς, σκέφτηκα, διαβάζοντας τις λέξεις που χρησιμοποιήσει για να περιγράψει αυτό που ήθελε. Και δεν είναι ο μόνος. Βλέπω καθημερινά στο ίντερνετ, ανθρώπους να κριτικάρουν για τα όσα συμβαίνουν στη χώρα ή την πόλη, να μιλούν απαξιωτικά, να «γλύφουν» και πραγματικά σιχαίνεσαι που πήγες στο σχολείο και έμαθες να διαβάζεις.

Γιατί τουλάχιστον εδώ στο Βόλο γνωριζόμαστε πολύ καλά, προς ατυχία κάποιων που στο όνομα της όποιας καρέκλας ή θεσούλας είναι έτοιμοι να κάνουν ή να πουν τα πάντα, νομίζοντας ότι ο κόσμος τους εκτιμά. Δεν μπορούν να μιλάνε κάποιοι ούτε για την πόλη, ούτε για την χώρα, όταν έχουν αποδείξει με την προσωπική τους πορεία ότι η μόνη τους έγνοια είναι μια καρεκλίτσα για να μπορέσουν να καθίσουν και αύριο – μεθαύριο να μας κουνάνε το δάχτυλο. Δεν μπορούν να μιλάνε για ανθρωπιά, εκείνοι που φέρονται απαίσια και βρίζουν τον συμπολίτη τους με τα χειρότερα λόγια. Δεν μπορούν να μιλάνε για δημοκρατία άνθρωποι που φοβούνται και τον διάλογο και ζητούν την συνδρομή της αστυνομίας για να προστατευτούν. Όταν φτάνεις σε αυτό το σημείο, να φοβάσαι τον κόσμο, το παιχνίδι είναι πλέον χαμένο και νομίζω ότι το έχουν καταλάβει ήδη.

Ας μας κάνουν λοιπόν την χάρη και ας σταματήσουν το παραμύθι τους. Οι πράξεις είναι αυτές που μετράνε και σε αυτή την κατηγορία έχουν πάρει ένα ωραιότατο «μηδέν». Αυτούς όμως δεν τους λυπάμαι. Αυτοί είναι, απλά τώρα φάνηκαν πιο καθαρά οι χαρακτήρες τους και τους είδε όλη η κοινωνία. Εμάς λυπάμαι που δεν έχουμε ακόμη το κριτήριο να καταλάβουμε και να ξεχωρίσουμε τον σκάρτο από τον πραγματικό άξιο. Που θα πάει, νομίζω ότι μετά το τελευταίο «χαστούκι» να πήραμε το μάθημα μας, αλλιώς θα είμαστε άξιοι, για ακόμη μια φορά, της μοίρας μας.

Εγγραφείτε στην ομάδα Magnesianews στο Viber για να λαμβάνετε ενημερώσεις.
Ακολουθήστε τη ροή Magnesianews στο Google News και μείνετε σε επαφή με ότι συμβαίνει.