Αγχώνομαι που συναντώ…αγχωμένα παιδιά στην ηλικία των είκοσι. Τους βλέπω, όχι όλους, αντί να επιλέγουν να είναι σε κάποιο μπαράκι με τους φίλους τους, να ξημεροβραδιάζονται πάνω από ένα βιβλίο. Το ίδιο αγχώνομαι και όταν βλέπω νέους, άνω των είκοσι και πριν τα τριάντα, να έχουν το ίδιο άγχος, προσπαθώντας να κάνουν μεταπτυχιακά, να έχουν στα χέρια τους όσο το δυνατόν περισσότερα «χαρτιά» που θα τους εξασφαλίσουν, θεωρούν τουλάχιστον, ένα καλύτερο εργασιακό μέλλον. Κανείς δεν τους έχει ενημερώσει, ότι όλα αυτά τα πτυχία, όπως των περισσοτέρων από εμάς, θα καταλήξουν να γίνουν κορνίζα σε κάποιο τοίχο του σπιτιού τους, θα τα κοιτάζουν και θα αυτοθαυμάζονται για τον κόπο, τα χρόνια και το χρήμα που ξόδεψαν για να τα αποκτήσουν. Τα χρόνια θα περνούν και θα φτάσεις στα τριάντα. Δεν θα το πιστεύεις.
Θα σου φαίνεται σαν ψέμα. Και τότε θα σκέφτεσαι πως πρέπει να σοβαρευτείς. Να βρεις έναν καλόν άνθρωπο να παντρευτείς. Να πας στην εκκλησία, να βάλεις ένα νυφικό, ένα γαμπριάτικο, να ξοδέψεις χιλιάδες ευρώ για όλο αυτό το μικρό πάρτι. Μέχρι να πετάξεις τα ρύζια από πάνω σου, δεν θα έχεις καταλάβει πως πέρασε ο καιρός και από το διπλανό δωμάτιο ακούγονται κλάματα μωρού ή αν δεν έχει γίνει αυτό «κλάματα» από συγγενείς που δεν έχεις καταφέρει μέχρι στιγμής να διαιωνίσεις το είδος. Εν τω μεταξύ, ανάμεσα από δουλειές, υποχρεώσεις, γάμους, βαφτίσεις και αλλαγές πάνας, δεν θυμάσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που βγήκες να πιεις ένα ποτό, σε ένα κλαμπ για να χορέψεις.
Όχι, τώρα δεν μπορείς να κάνεις τέτοια. Μεγάλωσες, ωρίμασες, δεν σου πρέπουν τέτοιες καταστάσεις. Και τα χρόνια συνεχίζουν να κυλούν. Τα απωθημένα, όλα αυτά που έλεγε η ψυχούλα σου να κάνεις κι εσύ αδιαφορούσες, έρχονται και σε «πνίγουν». Και μια μέρα, αντικρίζεις τον καθρέφτη και βλέπεις κάποιον άλλον από αυτόν που είχες γνωρίσει. Με γκρίζα μαλλιά, που εκτός από ρυτίδες, στο πρόσωπο του αντανακλούν τα λάθη και όλα αυτά που θέλησε να κάνει και δεν τόλμησε. Είμαστε οι επιλογές μας.
Ενώ θα μπορούσαμε να είμαστε οι πάντα νέοι στην ψυχή, που δεν θα το βάζουν κάτω, δεν το κάνουμε. Αντί να είμαστε οι κύριοι με τους γκρι κροτάφους που θα περιφρονούν αυτή την απόχρωση στα μαλλιά τους, το παίρνουμε κατάκαρδα. Γιατί οι αριθμοί, η ηλικία είναι αυτή που μας καθοδηγεί, αυτή διατάζει κατά κάποιο τρόπο την ροή των πραγμάτων, ενώ αν με ρωτάς, αγαπημένε μου δεν θα έπρεπε. Και ξέρεις γιατί; Γιατί σε αυτό τον κόσμο θα συνεχίσουμε να βλέπουμε ανθρώπους νέους με γέρικη νοοτροπία και ηλικιωμένους που το λέει η περδικούλα τους, που η σπίθα της νεότητας δεν φεύγει ποτέ από τα μάτια τους και η ψυχή τους θα μένει πάντα παιδική, κι έτσι θα παίρνουμε θάρρος πως καμιά επιθυμία ποτέ δεν πεθαίνει. Όσο ετών κι αν είσαι.
