Μου αρέσει όταν κάποιος δεν επιλέγει να ευχηθεί ακολουθώντας τα τετριμμένα, αλλά ψάχνουν να βρουν τι θα σου πουν. Μια τέτοια ευχή άκουσα πριν από λίγο καιρό που και χαρούμενη με έκανε, αλλά και που με προβλημάτισε κιόλας. Τι μου ευχήθηκε; Να είμαι τυχερή στις επιλογές μου. Να επιλέγω αυτά που θα με κάνουν ευτυχισμένη, ότι είμαστε οι επιλογές μας και πως αυτό δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάω. Σκεφτόμουν λοιπόν πόσες και πόσες επιλογές δεν κάνουμε καθημερινά στην ζωή μας, που ίσως πολλές φορές δεν είναι και προτεραιότητα μας, που μπορεί τελικά να μας δικαίωσαν, άλλες μπορεί και όχι. Σκεφτόμουν ότι ναι. Μπορεί να επιλέγουμε τι θα φορέσουμε, πως θα χτενιστούμε, τι θα φάμε, τη μουσική θα ακούσουμε, σε τι σπίτι θα μείνουμε, αλλά όχι, όλων των καταστάσεων που μπορούν να μας συμβούν, δεν μπορεί να είμαστε. Και ο συγκεκριμένος άνθρωπος που μου έκανε αυτή την ευχή ήταν χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι αυτό που σου λέω ισχύει.
Η ίδια μόλις πρόσφατα έβαλε τέλος σε μια μακροχρόνια σχέση της. Πριν λίγο καιρό έμαθε ότι ο καλός της, παράλληλα με εκείνη, διατηρούσε κι άλλη σχέση. Ήταν επιλογή της; Αναρωτιόμουν. Προφανώς και βρίσκονταν σε αυτή την σχέση γιατί το ήθελε, γιατί αγαπούσε, γιατί περνούσε καλά. Κι όμως, από επιλογές άλλου, πληγώθηκε, έκλαψε, πόνεσε, χώρισε. Δεν ήταν στο χέρι της να επιλέξει. Το είχε κάνει νωρίτερα, όταν ξεκινούσε αυτή η σχέση, όταν άρχισε να κάνει όνειρα, όταν είχε μπροστά της συγκεκριμένα δεδομένα κι επιλογή της θα εξακολουθούσε να είναι αν συνέχιζε η σχέση, χωρίς να έχει συμβεί κανένα θλιβερό παραλειπόμενο. Γι αυτό καταλήγω στο συμπέρασμα ότι σε έναν ιδανικό κόσμο ίσως και να ίσχυε ότι θα ήμασταν οι επιλογές μας. Σε έναν κόσμο που οι άλλοι γύρω μας θα έρχονταν κοντά μας φορώντας την αλήθεια τους, που θα μας έλεγαν εξ αρχής τα όποια αρνητικά τους, τα θετικά τους, τα λάθη, τα πάθη και τις αδυναμίες τους. Κι εμείς από την πλευρά μας, ζυγίζοντας όλα αυτά τα δεδομένα θα αποφασίζαμε αν μπορούμε να έχουμε στην ζωή μας κάποιους από αυτούς. Δυστυχώς όμως δεν έχουν έτσι τα πράγματα.
Αν όχι πάντα, σε ένα μεγάλο ποσοστό, οι άνθρωποι που μας πλησιάζουν δείχνουν τον ιδεατό εαυτό τους, κάτι που θα ήθελαν να είναι, αλλά δεν, θέλοντας να γίνουν αρεστοί. Και κάπου εκεί δουλευόμαστε από κοινού. Γι αυτό πιστεύω ότι δεν είμαστε οι επιλογές μας. Μπορεί να θεωρούμε ότι είναι έτσι, ότι δίπλα μας έχουμε ανθρώπους που τους επιλέξαμε, αλλά τελικά η όποια μας απόφαση αποδεικνύεται κάτι σαν λαχείο. Ή θα κερδίσεις ή το πιθανότερο να χάσεις. Ο Μπρους Λη έχει πει «Πάρε ό,τι είναι χρήσιμο, πέταξε ό,τι είναι άχρηστο και πρόσθεσε ό,τι είναι προσωπικά δικό σου» και νομίζω ότι κάπου εκεί βρίσκεται η αλήθεια. Κι ας μην ξεχνάμε ότι είμαστε πάντα ελεύθεροι να αλλάξουμε γνώμη και να διαλέξουμε ένα διαφορετικό μέλλον. Αυτό ναι, είναι στο χέρι μας.
