Αυτές τις ημέρες, που ο καιρός είναι καλός, το μυαλό μου γυρνάει πίσω. Τότε που περιμέναμε πως και πώς να έρθει η άνοιξη, κάτι που θα σήμαινε ότι θα μπορούσαμε να βγούμε έξω και να παίξουμε με τις ώρες στα σοκάκια με τους φίλους μας. Για πες μου, δεν αναπολείς κι εσύ αυτές τις στιγμές, αγαπημένε μου αναγνώστη; Δεν θα ήθελες να γυρνούσες πάλι σε εκείνη την εποχή, που τίποτα άλλο δεν σε ένοιαζε παρά μόνο το παιχνίδι; Τότε που καμία ευθύνη, καμία άλλη σκέψη δεν μπορούσε να σε επηρεάσει; Θυμάσαι άραγε πόσες ώρες την ημέρα θα μπορούσες να κάθεσαι να ασχολείσαι με τα αγαπημένα σου παιχνίδια; Ή πόσες άλλες ασχολίες περιελάμβανε η καθημερινότητα σου;
Αυτές μου οι σκέψεις έρχονται στο μυαλό, με αφορμή τη σημερινή κατάσταση, που δυστυχώς καμία σχέση δεν έχει με τη δική μας τότε, κι εννοώ το πώς έχουν συνηθίσει πλέον τα παιδιά να περνούν τον ελεύθερο τους χρόνο, κι όχι μόνο. Ο τρόπος αντίδρασης, συμπεριφοράς, το πώς θα ντυθείς, πως θα ψυχαγωγηθείς, όλα είναι διαφορετικά για τα σημερινά παιδιά. Πραγματικά, και μην σου ακουστεί υπερβολικό, νιώθω ότι τα παιδιά πλέον γεννιούνται σε πιο εξελιγμένη μορφή. Τα βλέπεις πως από μωράκια αντιδρούν, πως μπορούν να πάρουν στα χέρια τους μια ηλεκτρική συσκευή και να πατήσουν τα κουμπιά της. Σαν να το ήξεραν πριν καν γεννηθούν, σαν να το έχουν στο DNA τους, συμπεριφέρονται σαν να είναι μέρος της τεχνολογικής εξέλιξης. Έβλεπα ένα παιδάκι, δυο – τριών ετών, να ψάχνει μόνο του να βρει βιντεάκι στο διαδίκτυο να δει κινούμενα σχέδια.
Ήξερε τι να πατήσει, τι να γράψει, πραγματικά είχα μείνει άφωνη. Και γέλασα. Που εμείς σαν παιδιά ούτε μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα είχαμε κινητό, πόσο μάλλον ότι θα μπορούμε πλέον μέσω αυτής της συσκευής να συνομιλούμε, ακόμη και να βλέπουμε τον άλλον, όσο χιλιόμετρα μακριά κι αν είναι. Κι όμως, στην εποχή που δεν είχαμε κινητά, νομίζω ότι είχαμε πολύ περισσότερα από όσα διαθέτουν τα σημερινά παιδιά. Είχαμε ελεύθερο χρόνο, επικοινωνούσαμε μεταξύ μας, ξέραμε τι θα πει παιχνίδι, ελευθερία, ξεγνοιασιά. Δεν κρυβόμασταν πίσω από μια οθόνη και το σημαντικότερο δεν κρύβαμε τα συναισθήματα μας.
Δεν μας ενδιέφερε καθόλου αν θα ήμασταν αρεστοί, ούτε καν το σκεφτόμασταν η αλήθεια είναι, δεν θεωρούσαμε ότι κάποιος μας αποδέχονταν επειδή θα μας έκανε ένα άψυχο, διαδικτυακό «like». Δεν λέω, χαίρομαι με την εξέλιξη της τεχνολογίας, κάνει σε πολλά πράγματα τη ζωή μας πιο εύκολη, αλλά ξέρεις κάτι; Αν είχα να διαλέξω να ζήσω στο τώρα και στην εποχή του ‘80 το δεύτερο θα διάλεγα. Τώρα πια έχουν γίνει όλα τόσο εικονικά.
