Ζηλεύω τα παιδιά. Την αθωότητα που κρύβουν μέσα τους. Εμείς οι μεγάλοι δεν ξέρω πως τα έχουμε καταφέρει έτσι. Θες η καθημερινότητα, θες τα προβλήματα, θέλεις οι αγωνίες που διαδέχονται η μια την άλλη, έχουμε ξεχάσει πως είναι πραγματικά να ζεις. Μεγαλώσαμε απότομα, επιζητώντας γρήγορα να απογαλακτιστούμε και να ενηλικιωθούμε, λες και μεγάλοι δεν θα ήμασταν για το υπόλοιπο της ζωής μας. Θα μου πεις πως στην προσπάθεια μας να μεγαλώσουμε και να αντιμετωπίσουμε τις όποιες δυσκολίες της ζωής, καταλήξαμε στο πως είμαστε σήμερα, όμως απάντηση δεν έχω να σου δώσω. Η αλήθεια είναι ότι ξεκινήσαμε με τις καλύτερες των προθέσεων.
Είχαμε όνειρα, όρεξη, στην πορεία τα πράγματα άλλαξαν όμως. Τσαλακώθηκαν πολλά από εκείνα που πιστεύαμε, εκείνα που ονειρευτήκαμε, μαζί τους τσαλακωθήκαμε κι εμείς. Σκέφτομαι λοιπόν πόσο τυχερά είναι τα παιδιά που σε αυτή την ηλικία έχουν άγνοια κινδύνου και συνεπειών και κάνουν όνειρα για το μέλλον τους, κρύβοντας την ίδια δύναμη και το ίδιο πάθος που είχαμε κι εμείς κάποτε μέσα μας. Δεν είναι όμως ο μόνος λόγος που ζηλεύω αυτές τις ηλικίες. Είναι και χίλιοι άλλοι τόσοι λόγοι. Όπως ότι τα παιδιά δεν ξεχωρίζουν τους γύρω τους. Δεν τους ενδιαφέρει αν κάποιος έχει διαφορετική καταγωγή, άλλα χρώμα, αν είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Αναγνωρίζει μόνο την ιδιότητα του ανθρώπου, που θα του προσφέρει, θα του χαμογελάσει, θα τον αγκαλιάσει. Ζηλεύω αυτές τις ηλικίες , γιατί τα όποια συναισθήματα τους δεν τα κρατάνε μέσα τους, αλλά τα εξωτερικεύουν. Γελάνε, κλαίνε, φωνάζουν, το απολαμβάνουν με την ψυχή τους.
Σε αντίθεση με εμάς, που ξέρουμε ότι η χαρά είναι παροδική και πως εκεί που τώρα γελάς σε λίγο μπορεί και να κλαις, τα παιδιά απολαμβάνουν την κάθε τους στιγμή σαν να είναι και η τελευταία. Δεν φοβούνται, δεν καταπιέζονται. Και πολύ φοβάμαι τη στιγμή που και αυτά τα παιδιά, που τώρα αμέριμνα και ξέγνοιαστα παίζουν, ονειρεύονται και σχεδιάζουν το αύριο τους, θα μπουν κι εκείνα με τη σειρά τους σε ένα καλούπι που θα έχει φτιάξει κάποιος μεγάλος για εκείνα. Γιατί έτσι πρέπει, αν θέλει να πετύχει, να εξασφαλίσει ένα λαμπρό μέλλον, αν θέλει να έχει οικονομική δυνατότητα, αν, χίλια αν. Δεν ξέρω πως μπορεί ένα παιδί που τώρα ζωγραφίζει σε ένα χαρτί βάζοντας όλη του την φαντασία να γίνει ακόμη ένας άνθρωπος που σε λίγο καιρό θα είναι πίσω από έναν υπολογιστή και θα δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ να γίνει ευτυχισμένο.
Εκείνο που σίγουρα ξέρω, αγαπημένε μου αναγνώστη, είναι ότι μάλλον εμείς θα πρέπει να θυμηθούμε πως ήταν τότε που ήμασταν παιδιά. Πως σκεφτόμασταν και πόσο ευτυχισμένοι ήμασταν, ακόμη και με τα λίγα. Μήπως θα πρέπει να ρωτήσουμε τους εαυτούς μας, πότε ήταν η τελευταία φορά που μας αντιμετωπίσαμε σαν παιδί; Μήπως να αναρωτηθούμε πότε ήταν η τελευταία φορά που ονειρευτήκαμε, όπως κάναμε σαν παιδιά; Μήπως να σκεφτούμε γιατί τελικά δεν καταφέραμε να κάνουμε ούτε τα μισά από εκείνα που σχεδιάζαμε σαν παιδιά; Διάβασα κάτι πολύ ωραίο και νομίζω ότι εκεί βρίσκεται η λύση όλων. Που; Στο να μεγαλώνουμε τους εαυτούς μας, όπως θα μεγαλώναμε το ίδιο μας το παιδί. Τι όμορφα που θα ήταν…
