Το ράδιο ανοίγει όπως κάθε πρωί στις 8 παρά. Περιμένω να ακούσω την πρώτη καλημέρα από τα χείλη του πατέρα μου, που λίγο μετά θα ξεκινήσει εκπομπή. Παγωμάρα με την πρώτη είδηση που μεταφέρει και αφορά στο θάνατο του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Κι ήταν μόλις την Παρασκευή που έχω φτάσει ξεθεωμένη στο σπίτι, έχει πάει 10 και η ώρα και σκέφτομαι τελικά μήπως να πήγαινα στην συναυλία με τον Πορτοκάλογλου, έστω και αργοπορημένα.
«Σε κάποιο σχήμα θα είναι το χειμώνα, ίσως να πάω τότε να τον δω», σκέφτηκα κι έτσι δεν ήμουν στους εκατοντάδες που έσπευσαν στο δημοτικό θέατρο Βόλου για να τον αποθεώσουν. Θα ήθελα πολύ να ήμουν ανάμεσα σε εκείνους που τραγουδούσαν μαζί του «Πόσο σε θέλω» ή «Πεθαίνω για σένα» και πόσα άλλα, αγαπημένα τραγούδια που έχει ερμηνεύσει. Σκέφτομαι, αγαπημένε μου αναγνώστη, ποιος δεν έχει αφιερώσει κάποιο από τα τραγούδια του στην καψούρα του; Πόσοι δεν έχουμε χορέψει και τραγουδήσει δυνατά στις συναυλίες του; Πόσοι δεν ανατριχιάσαμε με κάποιο στίχο ή μουσική που έγραψε; Πόσοι δεν ταυτιστήκαμε με κάποιο άσμα του; Ήμασταν περήφανοι γιατί ήταν Βολιώτης. Όχι γιατί εξελίχθηκε σε έναν από τους κορυφαίους τραγουδιστές της χώρας, αλλά γιατί παρέμεινε απλός και προσιτός. Περήφανος για την πόλη που γεννήθηκε, τη Νέα Ιωνία, πάντα μιλούσε με τα καλύτερα λόγια κι εμείς φουσκώναμε από υπερηφάνεια που ήταν ψυχή βαθιά.
Λάτρευε τη Νίκη Βόλου και όποτε του δινόταν η ευκαιρία ήταν στο γήπεδο. Ειρωνεία της τύχης, την τελευταία του συναυλία την έδωσε εδώ, στην πόλη που γεννήθηκε και οι Βολιώτες κατέκλυσαν το δημοτικό θέατρο και τον χειροκρότησαν από καρδιάς. Ήταν τρισευτυχισμένος, είμαι σίγουρη, αφού ήθελε η τελευταία συναυλία της περιοδείας του να γίνει στο Βόλο. Παιχνίδι της μοίρας; Διαίσθηση; Μόνο εκείνος ξέρει. Αν κάτι ξεχώριζα σε εκείνον, δεν είναι μόνο το ταλέντο του, η χροιά της φωνής του, όλα εκείνα που κατάφερε στο μουσικό στερέωμα. Τον ξεχώριζα γιατί ήταν ένας από εμάς. Χωρίς φανφάρες και ανούσιες κουβέντες, πάντα μιλούσε με την γλώσσα της αλήθειας, πάντα με πάθος. Δεν υπήρξε σταρ, τουλάχιστον δεν το επεδίωξε ποτέ, κι αυτό τον έκανε ακόμη πιο πολύ αγαπητό. Με χιούμορ, με ρομαντική ματιά, με αγάπη κυρίως γι αυτό που έκανε, προσπαθούσε να περάσει μέσα από τα τραγούδια του την αγάπη του για τους ανθρώπους, την οικογένεια, τους φίλους του, την πολιτική, τις αναμεταξύ μας σχέσεις. Και τα κατάφερε μια χαρά. Μια πτυχή που δεν την ήξερα και την έμαθα μόλις χθες, ήταν η ιστορία αγάπης με την γυναίκα του, για χάρη της οποίας έκοψε τις ναρκωτικές ουσίες μέσα σε ένα πρωινό. Τι σου είναι η αγάπη ε; Καλό Παράδεισο Λαυρέντη μας…
