Στο διαδίκτυο, ματώνει η καρδιά μου, κάθε λίγο και λιγάκι, να βλέπω φωτογραφίες και να διαβάζω ρεπορτάζ με παιδιά που έχουν πέσει θύμα κακοποίησης. Μα τι μπορεί να κρύβει κάποιος στο μυαλό του για να μπορέσει να κάνει κακό σε μια αθώα ψυχή, αναρωτιέμαι, αγαπημένε μου αναγνώστη. Με αφορμή όμως ένα μωρό, με μαυρισμένα μάτια, φωτογραφία που έκανε το γύρο του διαδικτύου, σήμερα θα ήθελα να μιλήσω σε κάθε έναν από εσάς που είτε είστε γονείς, είτε δάσκαλοι, είτε θείοι, είτε αδέλφια, είτε παππούδες.
Θέλω να μιλήσω σε κάθε έναν από εσάς για το θέμα της κακοποίησης. Καλές και οι ειδικές ημέρες που γιορτάζουμε και συνηθίζουμε να κάνουμε τις καθιερωμένες ευχές, αλλά νομίζω ότι το θέμα της κακοποίησης νομίζω ότι θα πρέπει να μας απασχολεί καθημερινά. Είτε με ενημερώσεις που θα γίνονται στα σχολεία, είτε μέσα από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Τρόποι υπάρχουν, αυτιά ανοιχτά και ενδιαφέρον δεν ξέρω αν υπάρχει και αναρωτιέμαι πολλές φορές το γιατί. Μιλάμε για τα παιδιά μας. Για τις ψυχές τους. Ανατριχιάζω στην ιδέα ότι εκεί έξω, αντί παιδιά να νιώθουν την στοργή και την αγάπη των δικών τους ανθρώπων, βιώνουν τη βία μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Ακούμε για παιδιά που κάποιοι χειροδικούν εναντίον τους. Που σε καθημερινή βάση μπορεί να δέχονται χαστούκια, τραβήγματα σε αυτιά και μαλλιά, χτυπήματα με διάφορα αντικείμενα.
Πως μπορεί κάποιος να θεωρεί ότι ένα παιδί του είναι κτήμα και να το μεταχειρίζεται με τέτοιο τρόπο; Τι καρδιά μπορεί να έχει κάποιος για να βλέπει το παιδί του να κλαίει μπροστά του από πόνο από τα χτυπήματα που του έχει φέρει; Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να συμπεριφέρεται με τέτοιο τρόπο, πόσο μάλλον απέναντι σε κάτι που του ήρθε ως δώρο στη ζωή του. Σε κανένα παιδί δεν αξίζει να πονάει και να υποφέρει, πόσο μάλλον από έναν άνθρωπο που αγαπά. Κανένα παιδί, δεν του αξίζει να κλαίει, να πονάει, να ματώνει, να μελανιάζει. Κανένα παιδί δεν πρέπει να βρίσκεται στη θέση του αμυνόμενου, που κάποιος του φωνάζει, το απειλεί, το βρίζει, του δημιουργεί φόβο. Κανένα παιδί δεν πρέπει να βρεθεί στη θέση να ντρέπεται και να είναι μόνο. Κανένα παιδί δεν πρέπει να αισθάνεται μειονεκτικά, να αισθάνεται πως κάτι κάνει λάθος.
Κανένα παιδί δεν πρέπει αύριο να έχει μια κατεστραμμένη προσωπικότητα, να γίνει ένας φοβισμένος ενήλικος. Προφανώς και κανείς δεν γεννήθηκε γνωρίζοντας πως ακριβώς θα πρέπει να διαχειριστεί διάφορες κρίσεις μέσα στην οικογένεια του. Δεν είναι κακό όμως να ρωτήσει, να μάθει, να διαβάσει, να ενημερωθεί. Έχουμε ευθύνη όλοι μας απέναντι στα παιδιά. Πόσο μάλλον όταν γνωρίζουμε πρόσωπα και καταστάσεις κακοποίησης, τις οποίες προφανώς και δεν θα πρέπει να αποσιωπήσουμε. Η γραμμή SOS 1056 του Χαμόγελου του Παιδιού είναι εκεί για να βοηθήσει. Ας μην κλείνουμε άλλο τα μάτια.
