Πέρασα τυχαία από τα μαγαζί που διατηρούσε χρόνια η οικογένεια μιας γνωστής μου. Την είδα μέσα να κάθεται πίσω από το γραφείο και την χαιρέτησα. Καιρό είχαμε να μιλήσουμε, χρόνια η αλήθεια είναι, τότε που ακόμα τελειώνοντας το σχολείο, θυμόμουν να λέει ότι θέλει να περάσει γυμναστική ακαδημία. Το όνειρο της ήταν να γίνω γυμνάστρια, κάτι που βέβαια δεν έγινε ποτέ, γιατί απέτυχε την πρώτη φορά στις εξετάσεις κι έτσι οι γονείς της αποφάσισαν ότι εκείνη θα έπρεπε να συνεχίσει τη λειτουργία τους καταστήματος τους. Την ρώτησα αν είναι ευχαριστημένη με τη δουλειά της, αν όλα πηγαίνουν καλά για εκείνη.
Η επιχείρηση μια χαρά πηγαίνει, απ’ ότι κατάλαβα, εκείνη όμως κάνει μια δουλειά που ποτέ δεν επέλεξε. Κακά τα ψέματα, τα παιδιά, τουλάχιστον στην Ελλάδα, επηρεάζονται κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό από τους γονείς τους για την επαγγελματική τους επιλογή. Το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουμε, επιδρά στην όποια μας απόφαση. Και δεν είναι λίγοι εκείνοι, που θα επιλέξουν να ακολουθήσουν το επάγγελμα της οικογενειακής επιχείρησης, απλά και μόνο επειδή έτσι πρέπει. Γιατί μη μου πεις, αγαπημένε μου αναγνώστη, ότι δεν ξέρεις περιπτώσεις όπου δικηγόρος ήθελε το παιδί του να ακολουθήσει το ίδιο επάγγελμα, φαρμακοποιός να θέλει να δώσει την επιχείρηση στα παιδιά του, φούρναρης να μαθαίνει από μικρό το γιο του πώς να ζυμώνει γιατί αύριο εκείνος θα βρίσκεται στο τιμόνι. Και δεν είναι μόνο αυτές οι κατηγορίες επαγγελμάτων. Συμβαίνει και σε πολλά άλλα. Γιατί που αλλού θα βρεις καλύτερα αν όχι στη δική σου επιχείρηση; Γιατί, «για ποιον παλεύαμε εμείς τόσα χρόνια;»
Γιατί, είναι δυνατόν να ψάχνεις για άλλη δουλειά, όταν σε περιμένει μια έτοιμη; Κι αν με ρωτάς, δεν βρίσκω τίποτα κακό, αν και τα παιδιά είναι της ίδιας λογικής κι αν πραγματικά θέλουν να το κάνουν. Όμως είναι δυνατόν, ένα παιδί να έχει το ίδιο ταλέντο με τον πατέρα του για παράδειγμα για να κρατήσει ένα δικηγορικό γραφείο; Ή κάποιο παιδί είναι τόσο καλό στα οικονομικά, έτσι ώστε να μπορέσει να φανεί αντάξιο σε ένα λογιστικό γραφείο; Σίγουρα το να συνεχίζεις την επιχείρηση της οικογένειας, έχει μια ασφάλεια. Και σίγουρα είναι κάτι το πολύ σπουδαίο και θα πρέπει να νιώθεις ευγνώμων για ότι απλόχερα σου προσφέρεται από ανθρώπους που έκαναν θυσίες για να τα καταφέρουν. Τι γίνεται όμως αν κάποιος έχει διαφορετικά όνειρα; Αν κάποιος αλλιώς ονειρεύεται τη ζωή του; Αν με ρωτάς, κανείς δεν θα πρέπει να κάνει κάτι που δεν του αρέσει, γιατί και θα αποτύχει, αλλά και δυστυχισμένος θα είναι. Ο καθένας πρέπει να βαδίζει στο δικό του δρόμο, κάνοντας αυτό που κάθε μέρα θα τον πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα. Έτσι κι αν πρέπει να στεναχωρήσει κάποιους.
