Νομίζω έχω χρόνια να συναντήσω άνθρωπο που να μου πει ότι είναι απόλυτα ικανοποιημένος από τη ζωή του. Αν κρίνω δηλαδή από τον εαυτό μου, από γνωστούς και φίλους, μόνο αισιόδοξα δεν είναι τα πράγματα στο συγκεκριμένο τομέα. Η αλήθεια είναι ότι ξέρουμε τα λάθη μας, τα αναγνωρίζουμε. Ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε για να αλλάξουμε καταστάσεις. Επί της ουσίας όμως τι κάνουμε; Αφού καθόλου ευχαριστημένοι δεν είμαστε με την καθημερινότητα μας, γιατί επιμένουμε να συνεχίζουμε να ακολουθούμε τη συγκεκριμένη ρότα και δεν κάνουμε κάτι για να την αλλάξουμε; Η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως αν κάποιος μας ρωτούσε αν θα θέλαμε να αλλάξουμε κάτι στη ζωή μας, η απάντηση που θα δίναμε θα ήταν καταφατική.
Επιζητάμε αυτό το κάτι άλλο, που ξέρουμε ότι θα είναι για το καλό μας, από την άλλη όμως δεν λέμε να πάρουμε την απόφαση για την όποια αλλαγή, σαν να μην πιστεύουμε στις ίδιες μας τις δυνάμεις. Έχω ακούσει ιστορίες ανθρώπων που αποφάσισαν να κάνουν μια σημαντική αλλαγή στη ζωή της, το προσπάθησαν, κάπου στο δρόμο χάθηκαν και επειδή τα βρήκαν σκούρα αποφάσισαν να γυρίσουν εκεί που αρχικά είχαν ξεκινήσει. Σαφώς και μια αποτυχία μπορεί να σε απογοητεύσει. Να σε κάνει να τα παρατήσεις πριν την ώρα σου. Να σε κάνει σκληρό, γκρινιάρη, αρνητικό σε τέτοιο σημείο που να αρχίσεις να αμφισβητείς ακόμη και τον ίδιο σου τον εαυτό, χαρακτηρίζοντας τον ανίκανο, χωρίς δύναμη, χωρίς κανένα προσόν. Θα μου πεις, αν ήταν εύκολες οι αλλαγές δεν θα τις φοβόμασταν. Ναι, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο.
Άλλο αυτό, κι άλλο να κρύβεται κάποιος πίσω από δικαιολογίες. Και στο κάτω – κάτω, μήπως ήρθε η ώρα να αναρωτηθούμε, αν μας αξίζει όλη αυτή η απογοήτευση που βιώνουμε; Αφού ξέρεις τι είναι αυτό που σου λείπει, γιατί δεν το ζητάς από τον εαυτό σου να στο δώσει; Γιατί να βάζεις φραγμούς και «πρέπει»; Οι συνθήκες, στο έχω ξαναγράψει, ποτέ δεν θα είναι ιδανικές και κατάλληλες για το οτιδήποτε. Μην περιμένεις κανένα αύριο. Το τώρα έχει σημασία και το τώρα επιτάσσει να αναθεωρήσεις τους στόχους σου. Να μη φοβηθείς. Να νιώσεις κάθε λεπτό, κάθε στιγμή της ζωής που σου έχει χαριστεί, έτσι ώστε όταν κάποια στιγμή φτάσεις προς το τέλος, να είσαι απόλυτα ικανοποιημένος από τις επιλογές σου, από αυτά που ένιωσες. Σα να σε βλέπω να ζωήρεψες και να πήρες λίγο τα πάνω σου, αγαπημένε μου. Αποφασιστικότητα θέλει η ζωή. Να μην μένουμε μόνο στα «θέλω», αλλά να πηγαίνουμε και στο «μπορώ». Αρκετά νομίζω αδρανήσαμε, δε νομίζεις; Ας ξεκινήσουμε και ότι καταφέρουμε προς όφελος μας θα είναι. Δεν το αξίζουμε;
