Πόσες και πόσες δυσκολίες δεν έχουμε περάσει, αγαπημένε μου αναγνώστη. Αμέτρητες θα μου πεις. Και πόσες όμως, αν κάτσεις τώρα και τις σκεφτείς, σε πιάνουν τα γέλια, τόσο για τον τρόπο με τον οποίο τις αντιμετώπισες, όσο και για το ότι ίσως να τους έδωσες παραπάνω αξία απ’ ότι έπρεπε. Για πες μου, θυμάσαι φορές που τις πέρασες κλεισμένος μέσα στο σπίτι, να στεναχωριέσαι, να κλαις, να μαλώνεις, να βρίζεις για κάτι που σήμερα σου φαίνεται εντελώς αδιάφορο; Θυμάσαι πρόσωπα που κάποτε θα έδινες και τη ζωή σου για εκείνα και σήμερα ούτε που μιλάτε; Θυμάσαι πόσο πίσω έβαζες τα δικά σου θέλω για να ικανοποιήσεις τα δικά τους;
Τώρα τα σκέφτεσαι καμιά φορά και σε πιάνουν τα γέλια και ίσως να μετανιώνεις και λίγο για όλα όσα έπραξες και τις προτεραιότητες που είχες θέσει σε εκείνη τη φάση της ζωής σου. Το «ρίχνεις» στην ανωριμότητα σου. Τότε που λειτουργούσες πιο πολύ με το συναίσθημα. Τότε που όλα τα έβλεπες αθώα, που δεν σε ενδιέφερε αν σε αδικούσαν ή για να είμαι πιο ακριβής, μάλλον δεν καταλάβαινες ότι σε αδικούσαν. Έδινες τα πάντα στους γύρω σου, στους τότε φίλους σου, που πίστευες ότι θα κρατούσε η σχέση σας για μια ζωή. Νόμιζες πως όλα ήταν αληθινά, πως κανείς δεν θα σε προδώσει. Αμ εκείνοι οι έρωτες του «για πάντα»; Που μόνο εσύ τους ένιωθες και κανένας άλλος πάνω στην γη; Η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου, πως όταν είσαι σε πιο μικρή ηλικία αντιμετωπίζεις διαφορετικά τα ζητήματα καρδιάς. Η αγάπη είναι ανιδιοτελής και παντοτινή.
Μέχρι που άρχισες να μεγαλώνεις και αντιλήφθηκες ότι στον κόσμο αυτό υπάρχουν και συναισθήματα μίσους, κακίας, αδικίας που κάποιοι δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα να στα προσφέρουν στο πιάτο. Άλλες φορές αντέδρασες, άλλες πάλι όχι. Και τα χρόνια περνούσαν, ωρίμαζες και οι εμπειρίες άρχισαν να διαδέχονται η μία την άλλη. Και μπορεί να λες ότι πλέον είσαι επιφυλακτικός, να προσέχεις σε ποιους δίνεις και τι, ότι σε ενδιαφέρει πιο πολύ το εγώ σου, παρά οι γύρω σου, αλλά έλα, δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Πάντα θα νοιάζεσαι για τους άλλους, καμιά φορά ακόμη και περισσότερο από τον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί μέσα σου έχει καταφέρει και έχει παραμείνει εκείνο το μικρό παιδί που έβλεπε γύρω του μόνο αλήθειες, αγάπη και αλληλεγγύη. Απλά τώρα προσέχεις λίγο παραπάνω και μεταξύ μας δεν είναι και απαραίτητα κακό αυτό. Μακάρι όλοι μας να καταφέρναμε να κρατήσουμε έστω ένα μικρό κομμάτι παιδικής αθωότητας μέσα μας.
Ίσως τότε να συνεχίζαμε να γελάμε, να ονειρευόμαστε, να αγαπάμε, να κλείνουμε μέσα στη μνήμη μας μόνο τα όμορφα που ζούμε. Η ζωή μας αποτελείται από στιγμές. Ακόμη και ο πόνος που κάποτε μας έκανε να αισθανθούμε άσχημα, βρίσκεται εκεί για να μας θυμίζει πόσο μας άλλαξε σαν ανθρώπους και μας έκανε αυτό που είμαστε σήμερα. Ας μη το ξεχνάμε.
