Πριν από λίγες ημέρες ήρθαν στο σπίτι φίλοι μου να καθίσουμε, να πιούμε ένα κρασί. Μαζί τους είχαν φέρει και τα δυο τους παιδιά, τα οποία με άφησαν άφωνη με τη διακριτικότητα και την ευγένεια τους. Δεν μας ενόχλησαν καθόλου, ίσα – ίσα. Εκείνο που με έκανε να χάσω τα λόγια μου ήταν η φράση της μιας από τις μικρές. «Κατερίνα μου είσαι πολύ όμορφη σήμερα και άλλο τόσο όμορφο είναι και το σπίτι σου» μου είπε. Εκείνη την ώρα ένιωσα την ψυχή μου να πλημμυρίζει από χαρά, γνωρίζοντας ότι τα παιδιά είναι αυθόρμητα και δεν θα πουν κάτι που δεν πιστεύουν, άρα η αξία των λεγομένων τους είναι σπουδαία.
Όλοι στη ζωή μας κάποτε ήμασταν παιδιά και όταν φέρνουμε στο μυαλό μας αναμνήσεις από εκείνη την ηλικία νιώθουμε νοσταλγικά και όμορφα. Τώρα όμως που μεγαλώσαμε, θεωρώ ότι είναι μεγάλο δώρο να μπορείς να συναναστρέφεσαι με παιδιά. Γυρνάς μαζί τους στο δικό σου παρελθόν, θυμάσαι πως είναι να παίζεις, να σκέφτεσαι και να μιλάς αυθόρμητα. Έχουν μια αθώα αύρα που σε παρασύρει και εσένα. Είναι τα μάτια τους που σε κοιτάζουν τόσο αθώα, που σε κάνουν να θέλεις να μπεις στο δικό τους κόσμο. Σε ένα κόσμο, που δεν υπάρχει κακία και μίσος. Όπου κυριαρχούν τα χρώματα και όχι το μαύρο. Που νομίζουν ότι μπορούν να καταφέρουν τα πάντα. Και είναι τόσο σπουδαίο αυτό, αλλά πιο σπουδαίο είναι ότι μας δείχνουν το δρόμο. Μας δίνουν χαρά από τη χαρά τους. Μας δίνουν το χρόνο τους. Μας δείχνουν την ουσία.
Τα βλέπεις να μεγαλώσουν και ζηλεύεις τη δίψα που κρύβουν μέσα τους για να ανακαλύψουν τον κόσμο. Ψάχνουν απαντήσεις για τα πάντα. Τα βλέπεις να νιώθουν ικανοποίηση από τα μικρά, αυτά που εμείς θεωρούμε ανούσια. Από μια ζωγραφιά που θα φτιάξουν, από ένα παιχνίδι που θα παίξουν, από ένα φίλο τους που θα έρθει στο σπίτι και θα φτιάχνουν σχέδια με την πλαστελίνη, από την ώρα που θα περάσουν με τους γονείς τους, από μια σοκολάτα που θα τους φέρει η γιαγιά. Και σκέφτομαι, αγαπημένε μου αναγνώστη, πόσο χαζοί μπορεί να είμαστε κάποιες φορές; Αντί να νιώθουμε χαρούμενοι για όσα μέχρι σήμερα έχουμε καταφέρει, έχουμε γίνει τόσο άπληστοι που ζητάμε ολοένα και πιο πολλά. Τα παιδιά όμως καθημερινά μας δίνουν μαθήματα, άσχετα αν εμείς δεν τα βλέπουμε. Γιατί τα παιδιά βλέπουν με την καρδιά. Δεν παρασύρονται από επιφανειακές καταστάσεις. Δίνουν με όλη τους την καρδιά. Κάθε παιδί είναι και ένας μικρός θησαυρός. Μόνο αν ακολουθήσουμε τη δική τους κοσμοθεωρία θα βρούμε την αλήθεια μας και πάλι.
