Κάθε τέλος , μια αρχή

Πριν λίγο καιρό, μια γνωστή μου ανακοίνωσε ότι έπαψε να βλέπει εκείνο το πρόσωπο που την ενδιάφερε. Δεν την ρώτησα λεπτομέρειες, μου έφταναν όσα ήθελε εκείνη να μου πει, και αν και στεναχωρημένη, φαινόταν αποφασισμένη. Μπήκα στη διαδικασία να αναρωτηθώ πόσα πράγματα σκεφτόμαστε όταν κάτι πλέον έχει φτάσει στο τέλος του. Όταν έχεις μπει στη διαδικασία να θεωρήσεις μια κατάσταση ως λήξασα.

Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, όταν θέλω να δώσω δύναμη και κουράγιο σε κάποιον που προφανώς θα έχει την ανάγκη να διαβάσει ή ακούσει κάτι παρήγορο, ανατρέχω στο διαδίκτυο, εκεί όπου πολλές φορές, διαβάζοντας κείμενα , ιστορίες, βιώματα ίσως να βλέπω τον εαυτό μου, ίσως να παραδειγματίζομαι, ίσως να νιώθω πως δεν είμαι η μόνη σε αυτή τη γη που περνά μια ανάλογη κατάσταση. Διαβάζω λοιπόν « Πες ότι είναι μια δουλειά που έληξε, μια συνήθεια που σου έλειψε, ένας μεγάλος έρωτας που σε ταρακούνησε.

Πάντα η ίδια αίσθηση είναι και πάντα με παρόμοιους δαίμονες έχεις να παλέψεις. Αναλύεις τον εαυτό σου. Τι έκανες, τι μπορούσες να έχεις κάνει παραπάνω, λιγότερο. Παίζεις ταινίες στο κεφάλι σου, φτιάχνεις σενάρια. Έχεις ανεβάσει αυτό που έχασες σε θρόνο ψηλό, δυσπρόσιτο. Θέλεις να σκαρφαλώσεις πάλι με μανία, να γραπωθείς από τη χασούρα σου, να την ξανακερδίσεις. Πολλές φορές είναι ένας ατέρμονος αγώνας μεταξύ θλίψης, εγωισμού και συνειδητοποίησης ότι αυτό που είχες το έχασες. Και κάπου εκεί, κι όσο είσαι ακόμη χαμένος σε ένα λαβύρινθο συναισθημάτων και επιβίωσης, αρχίζεις να ξαναπαίρνεις ανάσα.

Διαδικασία αργή, επώδυνη, αλλά σιγά σιγά γίνεται το ξεκαθάρισμα. Όλα αρχίζουν να αλλάζουν μέσα στο μυαλό σου. Είναι η καμπή όπου καταφέρνεις να δεις τον εαυτό σου αλλιώς – ίσως αυστηρά, ίσως με συμπόνια. Πλέον όμως αρχίζεις να βλέπεις πιο καθαρά τον απέναντι και τις ευθύνες του. Αγωνίζεσαι πια να τον κατεβάσεις από το θρόνο του. Να τον απομυθοποιήσεις – για να προχωρήσεις.

Ένστικτο και λογική μαζί είναι, για να δεις τις εικόνες ξεκάθαρα, για να κάνεις βήματα και να βγεις από το χάσιμο. Και τότε, λίγο πριν το πετύχεις, συμβαίνει μια ανατροπή που σε πάει βήματα πίσω πριν σε σπρώξει δυνατά μπροστά. Με τις σκέψεις σου, με τα συναισθήματά σου, που αλλάζουν και γίνονται πιο ξεκάθαρα, με το συλλογισμό σου που γίνεται πιο νηφάλιος, καταφέρνεις να τον σωριάσεις από το βάθρο του. Η δυσάρεστη έκπληξη είναι ότι αναπάντεχα σωριάζεσαι κι εσύ μαζί του. Σε παρασέρνει στην πτώση γιατί είναι η στιγμή της απομυθοποίησης, όπου αντικρίζεις τελικά τι ήταν αυτό που επιθυμούσες. Το άνισο και πολλές φορές ανούσιο και ανάξιο της μάχης, της διεκδίκησής σου.

Πλέον το κοιτάς εκεί κάτω να κείτεται, να σέρνεται, κι αναρωτιέσαι τι ήθελες; Για τί πάλευες; Άνθρωποι μικροί και καταστάσεις ασήμαντες που, λες και τους χρωστά το σύμπαν όλο, θέλανε να εισπράξουν από εσένα… Εσύ πια το εκθρόνισες, τα κατάφερες, όμως τώρα αναρωτιέσαι γιατί το είχες τόσο ψηλά. Αυτό αναρωτιέσαι και μοιραία θυμώνεις με τον εαυτό σου. Τα βάζεις με την καρδιά σου που αγάπησε αυτόν που δεν το άξιζε, που πίστεψε αυτό που δεν υπήρξε αληθινό, που επιθύμησε το λιγότερο για σένα. Θυμώνεις με το μυαλό σου που δε λειτούργησε, δε σε προστάτεψε. Πλέον αγωνίζεσαι να σε συγχωρήσεις, να σε ξαναμάθεις, να σε διδάξεις και να σε νουθετήσεις – για να προχωρήσεις».

Εγγραφείτε στην ομάδα Magnesianews στο Viber για να λαμβάνετε ενημερώσεις.
Ακολουθήστε τη ροή Magnesianews στο Google News και μείνετε σε επαφή με ότι συμβαίνει.