Γιορτές ήταν και πέρασαν. Όσο ανυπομονούσαμε να έρθουν, τόσο γρήγορα μας προσπέρασαν. Όπως όλα τα όμορφα άλλωστε. Και δεν είναι μόνο η μελαγχολία που μπορεί να αφήνει πίσω της μια γιορτή, είναι και ένα κενό, μια απουσία που δεν κατάφερε ούτε και φέτος να καλυφθεί. Δεν ξέρω αν το έχεις νιώσει και εσύ αγαπημένε μου αναγνώστη, αλλά στις μεγαλύτερες χαρές είναι που έρχεται και το κενό μεγαλώνει, μια απουσία γίνεται περισσότερο αισθητή και η καρδιά, όσο χαρούμενη και αν είναι, νιώθει ένα σφίξιμο.
Ας μην κρυβόμαστε. Απ’ όλους μας κάτι πάντα θα λείπει. Κάτι που θα ερχόταν και θα μας πρόσφερε απέραντη χαρά, κάτι που θα έδιωχνε ένα πόνο, κάτι που θα έκλεινε μια ιστορία. Μπορεί να είναι ένα πρόσωπο το οποίο μπορεί να βρίσκεται πολύ μακριά ή να μην είναι στη ζωή και είμαι σίγουρη ότι τα πρόσωπα είναι αυτά που αφήνουν πίσω τους τα μεγαλύτερα, δυσαναπλήρωτα κενά. Είναι εκείνα τα πρόσωπα, που η απουσία τους πάντα θα μας κάνει να υποφέρουμε. Θα μου πεις είναι και άλλα πράγματα που μπορεί να κάνει την καρδιά σου να πονέσει. Όπως η έλλειψη υγείας.
Σκέφτομαι άραγε πόσοι άνθρωποι πάνω στη γη προσεύχονται για κάτι το οποίο εμείς θεωρούμε δεδομένο. Όλοι πάντως κάτι ψάχνουμε. Άλλοι την αγάπη, τον έρωτα, την υγεία, μια δουλειά, ηρεμία, αποδοχή, φίλους, χαρά. Άλλοι προσμένουν την δικαίωση, την ελευθερία, το όνειρο που θέλουν να γίνει πραγματικότητα. Άλλοι αναμένουν τη στιγμή που τα βάσανα τους θα λάβουν τέλος και θα μπορέσουν και αυτοί απαλλαγμένοι από τις σκοτούρες να ζήσουν καλύτερα. Άλλοι αναζητούν μια στέγη να μπουν από κάτω, ένα πιάτο ζεστό φαγητό, πράγματα τόσο απλά για τους περισσότερους. Άλλοι ψάχνουν να βρουν τη δύναμη να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα, άλλοι το θάρρος να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους, άλλοι ψάχνουν ένα φιλί, μια ολάνοιχτη αγκαλιά, ένα Τζόκερ που θα φέρει τα πάνω – κάτω στη ζωή τους, ένα ταξίδι που θα τους ανανεώσει, κάποια συνταγή που θα σταθεί αντάξια για πολλά κολακευτικά λόγια, μια νίκη στο οτιδήποτε βρε αδελφέ. Αν με ρωτάς, και πάλι φέτος μου έλειψαν πρόσωπα που δεν μπορεί να μην βρίσκονται πλέον κοντά μου, όμως κάθε μέρα τα κουβαλάω μέσα μου.
Μου έλειψε να ακούσω από τους γύρω μου λόγια αισιοδοξίας για τη χρονιά που μόλις μπήκε, αφού θεωρούν ότι και φέτος θα είναι μια από τα ίδια. Έτσι όμως δεν είναι η ζωή; Πάντα κάτι θα λείπει και πάντα θα ονειρευόμαστε ότι δεν μπορούμε να έχουμε…Ας είναι…!
