Με πόσους και πόσους ανθρώπους δεν συναναστρεφόμαστε καθημερινά, αγαπημένε μου αναγνώστη; Με πόσους συναδέλφους, φίλους, συγγενείς δεν μιλάμε; Άλλοτε συμφωνούμε, άλλοτε όχι. Μέσα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή, πολλοί είναι εκείνοι που κρατάνε τη γνώμη τους μέχρι τέλους και δεν την αλλάζουν με τίποτα, υπάρχουν αυτοί που αν δουν ότι αυτό που πιστεύουν είναι λάθος θα αναθεωρήσουν και υπάρχει και εκείνη η κατηγορία που ενώ κατανοούν ποιο είναι το σωστό, επιμένουν να υποστηρίζουν το λάθος.
Προφανώς και κανείς δεν μπορεί να επιβάλλει την άποψη του στους γύρω του. Υπάρχουν άνθρωποι τους οποίους η γνώμη μας ενδιαφέρει. Υπάρχουν πάλι κάποιοι άλλοι που μας ανοίγουν την κουβέντα και ξέρουμε από την αρχή πως δεν πρόκειται να δώσουμε καμία βάση στα λεγόμενα τους. Απλά θα κάνουμε ότι τους ακούμε, θα κουνάμε το κεφάλι μας, δήθεν ότι συμφωνούμε, και ας διαφωνούμε από μέσα μας.
Ακόμη και στις προσωπικές μας σχέσεις, όταν υπάρχουν «θέματα», θέλεις ο άλλος να καταλάβει τι δεν έκανε σωστά από μόνος του. Χωρίς να κάτσεις να αναλύσεις, να εξηγήσεις το κάθε τι. Γιατί όταν μπεις σε αυτή τη διαδικασία, τι ακριβώς σε στεναχώρησε και σε πείραξε, δεν υπάρχει νόημα, άσε που και ο άλλος δεν πρόκειται να σε καταλάβει. Γιατί όσο εσύ θα προσπαθείς να εξηγήσεις, τόσο ο άλλος θα λέει τα δικά του, κι εσύ μπορεί να συμφωνήσεις, γιατί απλώς κουράστηκες να διαφωνείς. Γιατί μη μου πεις ότι δεν σιχάθηκες εκείνες τις στιγμές που βαριέσαι να εξηγήσεις, άσε που δεν είσαι υποχρεωμένος κιόλας. Αν είναι δυνατόν, στον κάθε άσχετο, να προσπαθήσεις να εξηγήσεις και να του βάλεις και μυαλό. Συμφωνείς, χαίρεται κι αυτός, έχετε όλοι ήσυχο το κεφαλάκι σας και έξω από την πόρτα.
Δεν μπορείς να εξηγήσεις σε όλους γύρω σου ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος. Όση καλή διάθεση και αν έχεις, όσο και αν προσπαθήσεις, όσα επιχειρήματα και αν βάλεις στο τραπέζι του διαλόγου, είναι ανέφικτο. Ελάχιστοι θα μπορέσουν να σε καταλάβουν. Ο καθένας έχει τα προβλήματα του, το σκεπτικό του, τα βιώματα του. Το ίδιο και εσύ. Και όλα αυτά λοιπόν τα συστατικά μας έχουν κάνει να κουραστούμε, να μην έχουμε αντοχές και να μην μπορούμε να ασχοληθούμε με το τι θα πει ο καθένας. Αν μπορέσουμε, ας μιλήσουμε ήρεμα. Αν δούμε ότι «δεν» αποχωρούμε. Γιατί μη μου πεις ότι υπάρχει κάποιος λόγος να χαλάς τη ζαχαρένια σου για κάποιον που έχει ξερό και αγύριστο κεφάλι. Ε, όχι.
