Μαζεμένα τα «αχ» που ακούω τελευταία. Άλλος αντιμετωπίζει προβλήματα στη δουλειά του, άλλος στα προσωπικά του, άλλος δεν είναι ευχαριστημένος με τίποτα. Εντάξει. Δεν λέω να είμαστε μέσα στην τρελή χαρά, αλλά αυτό απέχει από τη μαύρη κατάθλιψη στην οποία όλοι μας έχουμε πέσει. Υπάρχει έστω και η παραμικρή πιθανότητα, αγαπημένε μου αναγνώστη, να τελειώσουν τα προβλήματα;
Να πηγαίνουν συνεχώς τα πάντα ρόδινα σε θέματα δουλειάς; Να μην αντιμετωπίζουμε προβλήματα με τις σχέσεις μας με το άλλο φύλο ή τους φίλους μας; Ε, δεν είναι. Θα μου πεις πώς να βλέπουμε τα πράγματα θετικά, όταν η πλειοψηφία των ειδήσεων και των γεγονότων που μαθαίνουμε σε καθημερινή βάση δεν μας αφήνουν το παραμικρό περιθώριο για λίγη αισιοδοξία. Θα ήθελα πολύ να ήμουν από φύση αισιόδοξη.
Ώρες- ώρες μου τυχαίνουν κάτι αναλαμπές, όπου ακόμη και αναποδιά να τύχει θα σκεφτώ πως σίγουρα θα υπάρχει τρόπος να την αντιμετωπίσω, αλλά μη νομίζεις ότι συμβαίνει και κάθε μέρα. Θα ήθελα όμως. Όχι μόνο για μένα, για όλους μας, να ξυπνήσουμε μια ωραία πρωία, όπου θα είμαστε χαμογελαστοί και θα υποσχεθούμε στους εαυτούς μας ότι δεν θα αφήσουμε κανέναν και τίποτα να μας στερήσει αυτό το χαμόγελο. Που θα νιώσουμε τόσο δυνατοί μέσα μας, που θα πιστέψουμε ότι καμία δυσκολία δεν θα μπορέσει να σταθεί εμπόδιο στα όποια σχέδια μας.
Που θα βγούμε έξω στον δρόμο και δεν θα αναρωτιόμαστε γιατί οι άνθρωποι γελάνε, σαν κάτι αξιοπερίεργο, γιατί πολύ απλά θα είμαστε και εμείς ένας από αυτούς. Θα αποτελούμε μέρος αυτών των «εξωγήινων», όπως τους αντιμετωπίζουμε σήμερα, που θα γελάνε, που θα βλέπουν φως στο τούνελ.
Δεν αντέχεται άλλο η τόση μαυρίλα, αγαπημένε μου. Και το καταλαβαίνεις κι εσύ ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο να ζούμε έτσι. Δεν είναι θέμα μόνο ρεαλισμού και αντιμετώπισης της πραγματικότητας. Γιατί βλέπεις είναι και ότι ορισμένοι, ακόμη και τέλεια να είναι η ζωή τους, θα βρίσκουν λόγο για να γκρινιάξουν, επηρεάζοντας και τη δική σου διάθεση.
Αυτούς οπωσδήποτε πρέπει να τους αποφύγουμε. Μας φτάνουν και μας περισσεύουν τα δικά μας «δαιμόνια» που έχουν εγκατασταθεί σε ένα μέρος του μυαλού μας. Δεν χρειαζόμαστε και τρίτους που θα μας βλέπουν να χαμογελάμε και θα ψάχνουν να βρουν τρόπους για να μας κόψουν το γέλιο. Και σκέφτομαι τώρα, αν αφήσουμε πίσω όλους αυτούς τους μίζερους ανθρώπους, κι αν προσπαθήσουμε κι εμείς να γίνουν λίγο, δε σου λέω να πετάμε στα σύννεφα, πιο αισιόδοξοι, μήπως και τα πράγματα γίνουν λίγο καλύτερα; Λέω εγώ τώρα…
