Πόσες και πόσες φορές, αγαπημένε μου αναγνώστη, δεν τα έχουμε βάλει με την τύχη μας, γιατί, άκουσον- άκουσον, δεν μας έχει πέσει ποτέ το Τζόκερ; Παίζεις; Ρώτησα τις προάλλες έναν φίλο μου και περιμένεις να κερδίσεις; Όχι, μου απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια και μείναμε να γελάμε και οι δυο. Πολλές φορές, ειδικά όταν τα χρήματα που χαρίζει είτε το λαχείο, είτε το Τζόκερ, όλοι μας δοκιμάζουμε την τύχη μας. Συνεχίσαμε να μιλάμε περί ανέμων και υδάτων.
Απομυθοποιούσαμε το θέμα «τύχη» λέγοντας πως εντάξει δεν είναι και το παν να σου έρθουν από εκεί που δεν το περιμένεις κάποια εκατομμύρια στον τραπεζικό σου λογαριασμό. Είπαμε το γνωστό, πως η υγεία είναι πάνω απ’ όλα, αλλά η καρδούλα μας το ξέρει πόσο θα θέλαμε η τύχη κάποια στιγμή να έρθει και να χτυπήσει και την δική μας πόρτα, φέρνοντας μαζί της και μερικές χιλιάδες ευρώ. Όχι για να κάνουμε τίποτα το συγκλονιστικό, αγαπημένε μου αναγνώστη. Να κάνουμε τα ταξίδια μας, για παράδειγμα. Να κάνουμε πράγματα που τα στερούμε από τον εαυτό μας. Να μην σκεφτόμαστε βρε αδελφέ ακόμη και για να αγοράσουμε κάτι από το μάρκετ.
Γιατί αυτά είναι που μας περιορίζουν. Αυτές οι στερήσεις ίσως να μας κρατάνε μακριά από αυτό που πραγματικά θα θέλαμε να ζήσουμε. Έχεις αναρωτηθεί, αγαπημένε μου αναγνώστη, αν δεν είχες το άγχος των χρημάτων, το πώς θα φέρεις εις πέρας τις υποχρεώσεις σου, πως θα ήταν η ζωή σου; Αν κάτι συνέβαινε και βρισκόσουν με πολλά χρήματα, που να μην έχεις το άγχος για το που θα τα ξοδέψεις, τι ακριβώς θα ήθελες να κάνεις; Θα τα επένδυες κάπου; Θα τα έδινες έτσι ώστε να καλύψεις ανάγκες που έχουν δημιουργηθεί;
Ποιες θα ήταν οι προτεραιότητες σου; Αν με ρωτάς, πολλές φορές το έχω σκεφτεί. Δεν θα κάτσω να σου γράψω το που θα τα ξόδευα. Πάντως αρκετά χρήματα θα ξόδευα για τον εαυτό μου, θα τον επιβράβευα για όλο το προηγούμενο διάστημα που του στερούσα κάποια «δώρα». Τα δώρα όμως δεν θα σταματούσαν εκεί. Γιατί αν έχεις χρήματα σε αφθονία και δεν τα μοιραστείς με ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, τι νόημα έχει; Θα βοηθούσα λοιπόν, συγγενείς, φίλους, γνωστούς που ξέρω ότι έχουν ανάγκη, όχι από λύπηση, αλλά γιατί εδώ κάτω έχουμε έρθει για να προσφέρουμε και να θέλουμε το καλό του άλλου. Εκείνο που σίγουρα δεν θα σταματούσα να κάνω είναι να δουλεύω.
Η πιο πλούσια γυναίκα στον κόσμο να γινόμουν, δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου μακριά από μια καθημερινότητα που παρ’ όλες τις δυσκολίες την έχω αγαπήσει. Απλά θα επέλεγα να δουλεύω λιγότερες ώρες, λέμε τώρα. Θα μου πεις, τι όνειρα θερινής νυκτός κάθομαι και κάνω. Γι αυτό λέγονται όνειρα. Κι αν δεν γίνουν, δεν πειράζει, ας είμαστε ευγνώμονες γι αυτά που ήδη έχουμε, κι ας μην μας…κάτσει ποτέ!
