Θα το έχεις νιώσει κι εσύ, αγαπημένε μου αναγνώστη, κι αν όχι σίγουρα το έχεις συζητήσει με φίλους σου, το γεγονός ότι οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων δεν βρίσκονται και στην καλύτερη τους φάση. Η αλήθεια είναι αυτή. Δεν ξέρω κατά πόσο η κρίση μπορεί να μας έχει επηρεάσει σε τέτοιο σημείο, αλλά το βλέπω καθημερινά να συμβαίνει. Ο καθένας έχει χαθεί στο μικρόκοσμο του. Δεν τον ενδιαφέρει ακόμη και τι κάνει ο διπλανός του. Η πάρτη του να είναι καλά και όλοι οι υπόλοιποι να πάνε να πνιγούν.
Ο ωχαδελφισμός δίνει και παίρνει και δεν είναι υπερβολή. Μη μου πεις ότι δεν έχεις δεις ανθρώπους να παρακαλάνε για λίγη βοήθεια και οι περισσότεροι να τους γυρνάνε την πλάτη. Μη μου πεις ότι η κοινωνία μας δεν είναι γεμάτη από χαρακτήρες που θα έκαναν τα πάντα, για να αναδειχθούν και να πετύχουν.
Μη μου πεις ότι εύκολα στις μέρες μας ο άλλος θα σε δει κάτω πεσμένο και θα σου δώσει το χέρι του για να σηκωθείς. Ο καθένας θέλει να νιώθει εκείνος καλά. Και καλά θα είναι αν έχει δουλειά, αν έχει λεφτά, αν είναι επιτυχημένος, αν περνάει στο δρόμο και τον κοιτάνε και όλοι οι άλλοι να πάνε να «κουρεύονται». Έχουμε καταντήσει ρομπότ. Και κακομαθημένοι. Θέλουμε την καλοπέραση μας και δεν μπαίνουμε στη διαδικασία του δύσκολου, εκείνου που θέλει προσπάθεια για να κατακτηθεί. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να εξηγήσω και να κατανοήσω όλη αυτή την κακία που μας έχει περικυκλώσει. Κάποιοι πληγώθηκαν, κάποιοι ίσως να προσπάθησαν πολύ και να έφαγαν τα μούτρα τους, άλλοι απλά έτσι γεννήθηκαν. Όμως όλοι δεν έχουμε προδοθεί; Όλοι δεν έχουμε πονέσει; Όλοι δεν έχουμε πέσει κάτω, αλλά ξανασηκωθήκαμε; Αυτό τι σημαίνει;
Ότι θα έπρεπε να είμαστε κυνικοί και αδιάφοροι απέναντι στους γύρω μας; Όχι. Ο άνθρωπος μπορεί να ήταν πάντα έτσι, αλλά τώρα, που η κρίση έχει φέρει τα πάνω κάτω, απλά να αποκαλύφτηκε η γύμνια του. Πάντα κάποιος θα είναι ο κερδισμένος και ο άλλος χαμένος. Κάποιος θα αγαπιέται και κάποιος θα λιώνει επειδή δεν έχει αυτό που ποθεί. Κάποιος θα είναι πλούσιος και κάποιος θα παρακαλάει για ένα πιάτο φαγητό. Εκεί έξω είμαι σίγουρη ότι πάνω από το «μαύρο» που έχει σκεπάσει και τη δική μας πόλη, υπάρχουν υπέροχοι άνθρωποι, που νοιάζονται, έτοιμοι ν’ ανοίξουν την αγκαλιά τους, να προσφέρουν, να σταθούν στον κάθε αδύναμο. Που αισιοδοξούν. Η ζωή μας δεν θα γίνει «μαύρη» επειδή κάποιοι έτσι το θέλουν. Ας μείνουν εκείνοι στη μιζέρια τους κι ας αφήσουν όλους εμάς να ελπίζουμε, να πιστεύουμε στις ανθρώπινες σχέσεις, να δείχνουμε εμπιστοσύνη, να είμαστε αλληλέγγυοι.
