Γράφοντας αυτές τις λέξεις, στο μυαλό μου έχω δυο συγκεκριμένους ανθρώπους. Δεν θα τους κατονομάσω, οι ίδιοι ή ο καθένας από εσάς, ίσως να αναγνωρίσει τον δικό του εαυτό. Στο μυαλό μου λοιπόν αυτοί οι δυο άνθρωποι είναι άτρωτοι. Τους βλέπω, για χρόνια τώρα, να παλεύουν, να προσπαθούν, να μην το βάζουν κάτω, ακόμη κι όταν οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές απέναντι τους.
Έχουν στόχους και ακόμη και αν δεν τους πετύχουν, δεν θα τους δεις να απογοητεύονται. Θέλουν να κερδίζουν πάντα, είναι αισιόδοξοι, καμιά φορά φωνάζουν λίγο παραπάνω και είναι εριστικοί, μα ακόμη και μέσα από τις αρνητικές πτυχές που μπορεί να έχουν, μοιάζουν ελάχιστες μπροστά σε όλα τα καλά τους. Θα τους δεις να μην πανικοβάλλονται, ακόμη και όλος ο κόσμος να καίγεται δίπλα τους, αλλά είναι έτοιμοι να δώσουν την λύση, όταν οι άλλοι πελαγοδρομούν. Από τη φύση τους, αντιμετωπίζουν με θετική ματιά τα πράγματα, είναι έξυπνοι, δεν τους αρέσουν οι αναλύσεις.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, που δεν θεωρώ ότι συγκαταλέγομαι στην κατηγορία των ανθρώπων αυτών, αν οι γεννήθηκαν με το προτέρημα της δύναμης ή στην πορεία το απέκτησαν. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι έτσι γεννιούνται. Αυτοί που το λένε όμως μήπως προσπαθούν να δικαιολογήσουν τη δική τους δειλία; Δεν ξέρω. Εκείνο που σίγουρα ξέρω, είναι ότι πριν ο κάθε άνθρωπος γίνει δυνατός, έχει φάει τις «σφαλιάρες» της ζωής του. Έχει πέσει άπειρες φορές, έχει κάνει απίστευτα λάθη, απογοητεύτηκε, έριξε κλάμα, με τη διαφορά ότι δεν το έβαλε κάτω.
Προφανώς και δεν του ήταν εύκολο. Μπορεί τα πικρά να τα έκανε γλυκά. Να του ερχόταν να κλάψει, κι εκείνος να χαμογελούσε. Να ήταν θυμωμένος και εκείνος πέρα βρέχει. Να ένιωθε μόνος, αλλά η ψυχή του να ήταν γεμάτη. Ξέρεις τι δύσκολο είναι να πονάει η καρδιά σου και να μην το δείχνεις προς τα έξω; Να σε τρώει το μέσα σου, να νιώθεις το κεφάλι σου να πάει να σπάσει από τις σκέψεις και να μην τις βγάζεις με ουρλιαχτό; Ακόμη και να μην φωνάξεις, όταν νιώθεις ότι δεν αντέχεις άλλο, δύναμη θέλει. Κι αυτός είναι ένας λόγος που θαυμάζω αυτούς τους δυο ανθρώπους και προσπαθώ να τους μιμηθώ. Μπορεί και να μην το μάθουν ποτέ, όμως το γεγονός ότι έχουν καταφέρει και είναι ακόμη όρθιοι για μένα είναι παράδειγμα προς μίμηση.
Παρ’ όλα αυτά, εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι ότι όσο δυνατός και να είναι ή να θέλει να δείχνει κάποιος, δεν παύει να είναι ένας άνθρωπος που δεν του ταιριάζει η φράση «τι ανάγκη έχεις εσύ». Έχει ανάγκη και παρά έχει. Ίσως και περισσότερη. Περισσότερο έχουν ανάγκη από ανθρώπους που θα είναι δίπλα τους να τους υπενθυμίζουν ότι η τεράστια πανοπλία που φορούν, καλό θα είναι που και που να βγαίνει, έτσι για να παίρνουν αέρα.
