Ποτέ δεν κατάλαβα την παρότρυνση των γονιών, ειδικά προς τα αγόρια τους, να μην κλαίνε. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το να κλαίει κάποιος άνθρωπος, αυτομάτως θεωρείται ως αδυναμία. Το λέω και το ξαναλέω στους φίλους μου, γιατί πολλές φορές, εκεί που θα δούμε μια ταινία, θα σκεφτώ κάτι ή κάτι θα μου τραβήξει το ενδιαφέρον και θα με συγκινήσει και θα κλάψω, πως το κλάμα για μένα είναι ακριβώς όπως και το γέλιο. Δεν το ξεχωρίζω. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που θα γελάσω, θα κλάψω κιόλας. Είτε γιατί θα δω μια μελοδραματική ταινία, είτε γιατί θα ακούσω κάτι στενάχωρο, είτε γιατί θα θυμηθώ κάτι, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θα πρέπει να μπω στη διαδικασία να μην εξωτερικεύσω τα συναισθήματα μου ή γιατί θα πρέπει να ντραπώ εάν ένα δάκρυ κυλήσει στο μάγουλο μου.
Το κλάμα, κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα έντονο συναίσθημα που ψάχνει τρόπο διαφυγής από μέσα σου. Δεν βλέπω λοιπόν το λόγο να το κρατάμε όλο αυτό μέσα μας, όταν μας δίνεται η ευκαιρία να ξεσπάσουμε. Με αρκετά «μη», έχω την εντύπωση, πως έχουμε γεμίσει τις ζωές μας. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να τις επιβαρύνουμε και με επιπλέον, τη στιγμή που συναισθήματα είναι, δεν είναι και σφαίρες για να φοβόμαστε να τα βγάλουμε προς τα έξω, μπας και πάρουμε στο πέρασμα μας κανέναν ξώφαλτσα. Βιώνοντας μια καθημερινότητα, όλοι μας λίγο πολύ, που πολλές φορές είναι δύσκολο να ελέγξουμε το χρόνο και τον τρόπο με τον οποίο τα συναισθήματα διαφοροποιούνται, νομίζω, ότι καλό θα είναι ότι συναίσθημα μας έρχεται να το αφήνουμε ελεύθερο. Ακόμη και το κλάμα.
Μετά τα δάκρυα, όπως και μετά τη βροχή, έρχεται το χαμόγελο, η αισιοδοξία, το ουράνιο τόξο που με την πανδαισία των χρωμάτων του θα μας δείξει ξανά το δρόμο. Σκέψου μόνο, πόσες φορές ήθελες να βρεθεί μια αγκαλιά που θα ανοίξει, θα χωθείς μέσα της και θα αφήσεις το κλάμα σου να σε συνεπάρει. Σκέψου πόσο καλά ένιωσες όταν τελείωσε όλο αυτό και πόσο ευεργετημένος ένιωσες. Όχι, το λέω και το φωνάζω. Το να κλαίει κάποιος δεν τον κατατάσσει αυτόματα στους αδύναμους ή τους ευαίσθητους. Ας αφήσουμε στην άκρη τις ταμπέλες και όταν έρθει η ώρα, ας κλάψουμε με την ψυχή μας. Μη το φοβηθούμε, ας αφήσουμε τα δάκρυα να τρέξουν ποτάμι και ας απελευθερώσουμε όλα εκείνα τα συναισθήματα που για κάποιο λόγο καταχωνιάσαμε στην ψυχή μας. Δοκίμασε το και θα με θυμηθείς…
