«Αγαπούλα μου πως είσαι;», «Ναι ψυχούλα μου, έρχομαι σε λίγο», «Ναι καρδούλα μου, μη στεναχωριέσαι». Εκφράσεις που λέγονται από ανθρώπους που γνωρίζονται μεταξύ τους. Από ανθρώπους που έχουν περάσει πράγματα μαζί. Το περίεργο όμως είναι ότι αυτές τις εκφράσεις, τις τόσο υπερβολικές, τις ακούμε κι από ανθρώπους που έχουμε μόνο μια καλημέρα. Παλιότερα, μικρή εγώ, που μυαλό, υπήρχε μια κοπέλα που μόλις με έβλεπε το στόμα της έσταζε μέλι. Φούσκωνα από περηφάνια εγώ, που είχα καταφέρει να δημιουργήσω τόσο ωραία συναισθήματα σε έναν συνάνθρωπο μου. Και να σου οι αγκαλιές και να σου τα «αγάπη μου» και «κορίτσι μου», μέχρι που έφτασε η μέρα να μην έχει την «ανάγκη» μου και να με βλέπει πλέον στον δρόμο και να μην μου μιλάει. Από εκείνη την στιγμή και μετά, μόλις συναντώ τέτοιους ανθρώπους, που τους διακρίνω πλέον από μακριά, που χρησιμοποιούν πομπώδεις εκφράσεις, δίνουν υποσχέσεις, έχουν ακραίες εκδηλώσεις «αγάπης», φεύγω μακριά.
Έχω αποκτήσει αλλεργία, ένα πράγμα, αγαπημένε μου αναγνώστη. Δεν τις αντέχει ο οργανισμός του τέτοιες βαρύγδουπες εκφράσεις. Ας το δούμε εντελώς αντικειμενικά. Πως μπορεί να εκφράζεται έτσι απέναντι σου ένας άνθρωπος με τον οποίο δεν γνωρίζεσαι πολύ καιρό, δεν έχεις μοιραστεί πράγματα μαζί του, δεν έχεις περάσει χρόνο και δεν έχετε κοινές εμπειρίες και αναμνήσεις; Πολύ απλά, δεν γίνεται. Αντιθέτως, μιλάμε για ανθρώπους, που για λόγους που εκείνοι γνωρίζουν καλύτερα, προσπαθούν να κερδίσουν την συμπάθεια σου, κολακεύοντας σε, ωραιοποιώντας λόγια, που θα σε συναναστραφούν μόνο για να κερδίσουν οι ίδιοι κάτι. Θα μου πεις, για να μπει κάποιος στη διαδικασία αυτή, στο να γίνει αρεστός, να θέλει να συμπορεύεται με το κοινωνικό σύνολο, κάποιο θέμα έχει. Σίγουρα, κι αυτό δεν είναι άλλο από την ανασφάλεια του. Δεν έχει προσωπική άποψη, συμφωνεί με όλους και με όλα, αρκεί να γίνεται από τους άλλους αποδεκτός.
Επειδή σου έγραψα ότι μου έχει τύχει μια τέτοια περίπτωση, μετά από πολύ σκέψη, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τέτοιου είδους χαρακτήρες ανθρώπων εκτός από ανασφάλεια δηλώνουν μέσα από «παραστάσεις» που δίνουν και φτάνουν στα όρια του θεατρινισμού πολλές φορές, την ανάγκη τους για συντροφικότητα. Αν σε κάτι τους κατανοώ, είναι ότι πρόκειται για άτομα που προφανώς έχουν πληγωθεί και που προσπαθούν μέσα από ένα πρόσωπο καλοκαρδοσύνης , κολακειών και προσποιητής καλής διάθεσης να σου δείξουν κάτι από το οποίο απέχουν χιλιόμετρα. Παλεύουν για να σου αποδείξουν ότι αξίζουν να τους δώσεις προσοχή, να τους ακούσεις, να τους κατανοήσεις. Δεν παύει όμως αυτό να είναι κάτι ψεύτικο. Ίσως να είναι άδικο γι αυτούς να τους κρίνω κατ’ αυτό τον τρόπο. Αλλά σε μια εποχή που η επικοινωνία μεταξύ μας δεν είναι και στα καλύτερα της, το μόνο που δεν μας χρειάζεται είναι να ερχόμαστε σε επαφή με ανθρώπους που μας προσεγγίζουν ή μας αντιμετωπίζουν με τρόπο που δεν βγάζει αλήθεια. Γιατί αν κάτι λείπει στις μέρες μας, είναι αυτό. Να αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας πρώτα και κύρια και ύστερα τους υπόλοιπους γύρω μας με αλήθεια. Όλα τα υπόλοιπα νομίζω είναι δημόσιες σχέσεις.
