Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι παράγοντες, αγαπημένε μου αναγνώστη, που ανακόπτουν πολλές φορές την θετική μας ενέργεια. Συμπεριφορές κομμένες και ραμμένες για να μας μπλοκάρουν και να σταματήσουν την δημιουργική μας φάση. Είτε στη δουλειά, είτε μέσα στην οικογένεια, στις κοινωνικές μας συναναστροφές, κάποιος, κάτι θα πει, με λόγο απειλητικό, τρομοκρατικό, σε μια προσπάθεια να μας χειραγωγήσει. Μη μου πεις ότι δεν το έχεις βιώσει, δεν θα σε πιστέψω. Όλοι μας έχουν νιώσει το συναίσθημα αυτό, ασχέτως αν αντιδράσαμε ή όχι. Όλο και σε κάποιον αφήσαμε χώρο να θέλει να μας κάνει συναισθηματικό εκφοβισμό, να μας απειλήσει, έμμεσα ή άμεσα, όλοι νιώσαμε τον κόμπο να φτάνει στο λαιμό, έτοιμο να θέλει να μας πνίξει, επειδή εκείνη την στιγμή μας ήταν αδύνατον να αντιδράσουμε. Έρχεται όμως η στιγμή που τα νεύρα κι αυτά πόση υπομονή να δείξουν, έρχονται και σε «πνίγουν» και τότε ποιος σε είδε και δεν σε φοβήθηκε.
Γιατί εντάξει, να ανεχθείς την κάθε μπαρούφα που θα εκστομίσει ο καθένας, να δείξεις κατανόηση, αλλά όλοι έχουμε τα όρια μας, πόσο να συγκρατηθούμε; Καλός ο σεβασμός, καλές οι δημόσιες σχέσεις και του να προσπαθείς να τα έχεις με όλους καλά, αλλά υπάρχει και η αυτοεκτίμηση, που τόσο περιφρονημένη την έχουμε. Και πολλές φορές αναρωτιέμαι, γιατί να επιτρέπουμε στον καθένα να έχει τέτοια επιρροή επάνω μας, γιατί να αφήνουμε να μας μειώνει; Κανείς δεν έχει τέτοιο δικαίωμα να σηκώνει την φωνή του επειδή πατήσαμε λάθος τιμή στην ταμειακή, αφού διορθώνεται. Κανείς δεν μπορεί να μας ασκήσει συναισθηματικό εκβιασμό, τύπου «αχ η καρδιά μου πονάει», σαν άλλη Βλαχοπούλου, επειδή θέλει να πετύχει κάτι. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να υπεισέλθει σε πολύ προσωπικά μας ζητήματα και να πει την γνώμη μου, επιτακτικά, χωρίς να του την ζητήσουμε. Αν ρωτήσεις κάποιον από αυτούς γιατί το κάνουν αυτό, θα σου πουν «για το καλό σου».
Μα είναι δυνατόν, ένας τρίτος να ξέρει ποιο είναι το δικό μας καλό εκτός από εμάς τους ίδιους; Και πως θα καταφέρουμε να απαλλαγούμε από παντός είδους τέτοιες χειριστικές συμπεριφορές; Με τον εξής έναν. Να μιλάμε, να αντιδράμε, χωρίς να μπούμε στη διαδικασία να σκεφτούμε τι θα πουν εκείνοι για εμάς. Αυτό είναι το τελευταίο που θα πρέπει να μας απασχολεί. Αν ο καθένας από εμάς άρχιζε να δίνει εντολές, να διατάζει, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι ο καθένας από εμάς είναι ξεχωριστός, αν ο καθένας άρχιζε τα «εμένα θα ακούς» ή «δεν ξέρεις εσύ» ή «είμαι το αφεντικό και θα υπακούς» φαντάζεσαι τι θα επικρατούσε; Γι αυτό αν σου συμβεί, μην το επιτρέψεις. Θέσε τα όρια σου. Βάλε τους στη θέση τους. Ποτέ δεν είναι αργά.
