Πέρυσι, τέτοιο καιρό, έγραφα πως σημασία δεν έχουν αυτοί οι «λίγοι» και οι «περαστικοί» που θα βρεις στο μέτρημα. Σημασία έχουν οι «παρόντες» που θα είναι πάντα εκεί και θα συγκαταλέγονται στους ανθρώπους της ζωής σου που δεν θα βαρεθείς ποτέ να τους μετράς και να τους βρίσκεις εκεί…Σήμερα, ένα χρόνο μετά, συνεχίζω να πιστεύω το ίδιο. Συνήθως μετά από μια απογοήτευση που θα μας τύχει από κάποιον, αρχίζουμε τις συζητήσεις γύρω από τις σχέσεις.
Τι πρωτότυπο θα μου πεις, αγαπημένε μου αναγνώστη. Και κάθε φορά, πως γίνεται να καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι δεν πρέπει να ανοιγόμαστε τόσο, να μην δίνουμε πολλά; Να κρατάμε κάτι για τον εαυτό μας, να μην ζητάμε πράγματα από κάποιον, παρά μόνο όσα εκείνος είναι διατεθειμένος να μας δώσει. Άμα θες να φύγεις, φύγε, άμα θες να κάτσεις, κάτσε, όπως έλεγε και το τραγούδι. Καταλήγουμε να λέμε ότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να χαλάμε τη ζαχαρένια μας για τον οποιοδήποτε. Διαβάζω σε βιβλία, ακούω σε συζητήσεις, ότι οι άνθρωποι που είναι γύρω σου πρέπει να είναι μετρημένοι στα δάχτυλα των χεριών σου. Μα πως είναι δυνατόν να νιώθεις «γεμάτος» έχοντας μόνο λίγους ανθρώπους στη ζωή σου; Είναι δυνατόν;
αναρωτιέμαι. Αφού κάθε άνθρωπος υπάρχει για να σε συμπληρώνει σε κάτι. Να κολλάει στο πάζλ σου. Ξέρω τι θα μου πεις. Ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, άσχημες ή καλές, λίγοι είναι αυτοί που βρέθηκαν κοντά σου. Και είναι οι άνθρωποι που έχεις επιλέξει εσύ να βρίσκονται στη ζωή σου, άνθρωποι που μπορεί να τους πέρασες από «κόσκινο» για να καταφέρουν να μπουν στην καρδιά σου, άνθρωποι που καταλαβαίνουν απλά κοιτώντας σε αν είσαι ή δεν είσαι καλά, άνθρωποι που οι απόψεις σας συμβαδίζουν, άνθρωποι που σε αποδέχονται γι αυτό που είσαι. Για όλα τα άσχημα ή καλά που κρύβεις μέσα σου, για την καλή σου την καρδιά, για τις αναποδιές σου, για την αγάπη που τους δίνεις χωρίς να ζητάς τίποτα, για τις σιωπές όταν δεν είναι καλά, για τα χαμόγελα όταν χρειάζεται να τους δώσεις θάρρος. Κυρίως όμως για όλα σου τα άσχημα.
Για την ανασφάλεια σου, για τα νεύρα σου, για την γκρίνια σου, για τον τρόπο που διαχειρίζεσαι τα κακώς κείμενα, για το λόγο που τσιτώνεις, ακόμη και αν κανείς δεν σε έχει πειράξει. Άνθρωποι που θα σου πουν την αλήθεια κατάματα, που δεν θα σου κρυφτούν, που δεν θα σου χαϊδέψουν τα αυτιά. Άνθρωποι που θα σε κάνουν να θέλεις να γίνεις καλύτερος. Και κάπως έτσι, καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι στη ζωή σου πρέπει να μένουν όλοι εκείνοι οι αληθινοί. Μπορεί να είναι λίγοι, αλλά σίγουρα αρκούν για να σε κάνουν να νιώθεις πλήρης και ευτυχισμένος. Δεν υπάρχει λόγος να ασχολείσαι με άτομα που προσπαθούν να σε στριμώξουν στη ζωή τους, που σε βλέπουν σαν «ρεζέρβα». Ας μείνουν λίγοι και καλοί.
