Πολλές φορές, αν εξαιρέσεις ότι χάνεις λίγο από τον ύπνο σου, νομίζω ότι έχει και την πλάκα του τελικά να ξυπνάς νωρίς και να κάνεις τη βόλτα σου στους δρόμους της πόλης. Τις τελευταίες ημέρες, στη διαδρομή που έχω επιλέξει να περπατάω καθημερινά, παρατήρησα πολλά αυτοκίνητα εκμάθησης οδήγησης αυτοκινήτου. Στο τιμόνι του οδηγού νέα παιδιά, που καταλαβαίνεις πόσο αγχωμένα είναι, αν παρατηρήσεις τον τρόπο που κάθονται στο κάθισμα ή κρατούν το τιμόνι του αυτοκινήτου. Βάζω τον εαυτό μου στη θέση τους κι αναρωτιέμαι πως θα ήμουν εγώ να είχα να διαχειριστώ τις εντολές του δασκάλου, τον υπόλοιπο κόσμο που θα κυκλοφορούσε γύρω μου, το άγχος μου για το αν θα καταφέρω να πάρω το δίπλωμα τελικά και τους κατανοώ απόλυτα που τους βλέπω να είναι σφιγμένοι. Δεν ξέρω σε πόσο καιρό θα μπορούν, έχοντας πάρει το δίπλωμα τους, να κυκλοφορούν ελεύθερα εκεί έξω, μόνοι τους, χωρίς να έχουν στο πλάι τους την πολύτιμη βοήθεια του δασκάλου τους.
Τη σκέψη μου διακόπτει η συνεχής κόρνα και οι φωνές ενός οδηγού που ήταν ακριβώς από πίσω από μια υποψήφια οδηγό κοπέλα, που προσπαθούσε μάταια να μάθει την οπισθογωνία. Την είδα να ταράζεται, να χλωμιάζει, να τα χάνει. Εκείνη την ώρα πραγματικά ήθελα να πάω να της κάνω μια τεράστια αγκαλιά. Σε αυτήν και σε όλους εκείνους, αρχάριους ως επί το πλείστον, που το «Ν» που βάζουν στο πίσω τζάμι του αυτοκινήτου τους μόνο διακοσμητικό δεν είναι. Το σηματάκι αυτό, σημαίνει ότι κάποιος είναι άπειρος και στο λέει ξεκάθαρα, σε προειδοποιεί. Δεν ξέρω γιατί ορισμένοι αυτό το «Ν» το βρίσκουν τόσο ερεθιστικό που μόλις το βλέπουν κάτι παθαίνουν και βγάζουν όλα τα κόμπλεξ τους. Τι σου ζητάει, αγαπημένε μου, ο άνθρωπος; Να κρατήσεις μια απόσταση; Κράτα της. Να μην του κορνάρεις με μανία όταν προσπαθεί να παρκάρει και δεν τα καταφέρνει με την πρώτη; Δείξε κατανόηση. Μην αρχίζεις να βάζεις τις φωνές όταν κάνει ένα λάθος. Θα μάθει, το βλέπεις, προσπαθεί.
Την ίδια ψυχραιμία θα καλέσω να δείξουν και όσοι επιβαίνουν σε ένα αυτοκίνητο στο οποίο ο οδηγός μόλις έχει ξεκινήσει να αντιλαμβάνεται τι σημαίνει έχω τον έλεγχο ενός αμαξιού και πρέπει να βγω στη ζούγκλα του δρόμου. Μην γκρινιάζετε αν πατήσει φρένο απότομα, αν του σβήσει η μηχανή στο φανάρι, μη του κάνετε συνεχώς υποδείξεις που να στρίψει και πώς να οδηγήσει. Μην γίνεις σαν τους απολίτιστους που κοροϊδεύεις που θα κορνάρει με το που θα ανάψει πράσινο, που σταματάει στη μέση του δρόμου χωρίς να ανάψει αλάρμ, που δεν του περνάει από το μυαλό να ανάψει φλας για να σε προειδοποιήσει ότι θέλει να στρίψει. Ξέρω, στην οδηγική ζούγκλα που επικρατεί εκεί έξω αυτά είναι ψιλά γράμματα. Γι αυτό ας δείξουμε κατανόηση, σε κάθε περίπτωση. Για το δικό μας καλό.
