Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα γύρω μου πολλούς ανθρώπους. Ποτέ δεν ζήλεψα όλους εκείνους, που ανά πάσα ώρα και στιγμή σήκωναν το τηλέφωνο και έβρισκαν διαθέσιμο κάποιον για να πάνε για καφέ. Ακόμη και η παρέα του σχολείου δεν απαρτίζονταν περισσότερα από 6 άτομα. Αν κοιτάξεις την ατζέντα του τηλεφώνου μου, οι περισσότερες επαφές είναι λόγω δουλειάς. Δεν είναι ότι δεν μου αρέσουν οι μεγάλες παρέες, ίσα- ίσα όταν βρέθηκαν ανάμεσα τους έχω περάσει και πολύ καλά, γιατί ο καθένας κουβαλά και την τρέλα του. Αλλά μέχρι εκεί.
Δεν μπορώ να συναναστρέφομαι πάντα και συνεχώς με πολύ κόσμο. Δεν είμαι των δημοσίων σχέσεων. Εγώ θέλω να έχω δίπλα μου τους λίγους και τους καλούς που ξέρω ότι ήρθαν για να μείνουν. Εκείνους που ξέρω πως πάντα θα βρουν χρόνο για να μου μιλήσουν, για να τα πούμε, που δεν θα ψάχνουν δικαιολογίες για να μην βρεθούμε. Αν κάτι πάντα επιθυμώ στις προσωπικές μου σχέσεις, είναι να νιώθω με τον άνθρωπο αυτό, πως μπορώ να μιλάω με ανοιχτά χαρτιά, να μου ανοίγεται κι αυτός, να έχουμε κοινή γραμμή απέναντι στα πράγματα. Δε νομίζω να ζητάω και πολλά, έτσι δεν είναι αγαπημένε μου αναγνώστη; Πάντα αντιδρούσα στα επιφανειακά. Τα απεχθάνομαι.
Βρίσκω εντελώς ανούσιο να κάνεις επειδή πρέπει παρέα με κάποιον. Και αν για κάτι νιώθω ικανοποιημένη από τον εαυτό μου είναι ότι κατάφερα να μην βάλω τις δημόσιες σχέσεις στη ζωή μου, ειδικά σε ότι αναφορά τις φιλίες μου. Οι φίλοι μου είναι ελάχιστοι. Είναι όμως άνθρωποι που τους αγαπώ, που δεν φοβάμαι να τους ανοιχτώ, να τους μιλήσω. Αγαπώ όλο τον κόσμο, αλλά οι άνθρωποι της καρδιάς μου είναι ελάχιστοι. Μπροστά σε λίγους ανθρώπους θα νιώσω άνετα να γελάσω ή να κλάψω. Που θα τους εκμυστηρευτώ πράγματα που με αφορούν. Που δεν θα διστάσω να τους αποκαλύψω τα σχέδια ή τα όνειρα μου. Που θα τρέξω κοντά τους οποιαδήποτε ώρα της ημέρας χρειαστεί.
Είναι οι άνθρωποι που έχω επιλέξει να βρίσκονται στη ζωή μου, είναι οι άνθρωποι της καρδιάς μου. Αυτοί που χρόνια πορευόμαστε μαζί στη ζωή, ακόμη και από τα σχολικά χρόνια, ή εκείνοι που βρεθήκαμε κάπου στη μέση και ήρθαμε κοντά. Μπορεί με τους περισσότερους οι χαρακτήρες μας να είναι διαφορετικοί. Αυτό όμως δεν έχει καμία σημασία, μου αρκεί που ο καθένας είναι ο εαυτός του. Που τους αποδέχομαι και με αποδέχονται. Που υπάρχει αλληλοσεβασμός. Που με έχουν μάθει και τους έμαθα. Που αγαπηθήκαμε και είμαστε ο ένας για τον άλλον. Τι υπέροχο συναίσθημα, δε νομίζεις;
