Μια βόλτα στο διαδίκτυο, αγαπημένε μου αναγνώστη, θα σε κάνει να δεις πόσο εύκολο πράγμα είναι να κρίνει κάποιος στις μέρες μας. Θα δεις ανθρώπους, που μπορεί και να μένουν στην ίδια γειτονιά, να διαφωνούν και να βρίζουν ο ένας τον άλλο. Άτομα που έχουν μεγαλώσει μαζί, να ανταλλάσουν βαριές εκφράσεις. Και δεν είναι η πρώτη φορά που αναρωτιέμαι, αγαπημένε μου αναγνώστη, άραγε όλοι αυτοί που δεν το έχουν σε τίποτα να σηκώσουν το δάχτυλο τους και να σε δείξουν, άραγε πρώτα να έχουν κάνει την αυτοκριτικής τους;
Άραγε, όσοι με πολύ ευκολία χύνουν το δηλητήριο τους προς πάσα κατεύθυνση, να μπαίνουν για λίγο στη θέση εκείνου που με ευκολία κρίνουν; Αναρωτιούνται μήπως με τι θηρία μπορούν να παλεύουν και πόσες μάχες δεν φάνηκαν ικανές να τους ισοπεδώσουν; Είναι σημεία των καιρών, συνηθίσαμε να λέμε. Και για πόσο καιρό πιστεύεις ότι θα πρέπει να αφήσουμε αυτά τα σημεία να μας μετατρέπουν σε ζώα έτοιμα να κατασπαράξουν οποιονδήποτε έχει διαφορετική άποψη από τη δική μας; Γιατί ζώα πάμε να καταντήσουμε να γίνουμε, δεν ξέρω αν το έχεις κατανοήσει. Αν με ρωτάς, είμαι με εκείνους που δεν θα φοβηθούν να πουν την άποψη τους, χωρίς όμως να κρίνουν, βρίζουν, καταδικάζουν ανθρώπους και συνειδήσεις.
Ίσως να το κάνω αυτό γιατί θεωρώ δειλούς όλους εκείνους που πράττουν κάπως διαφορετικά. Που απλά δεν διαθέτουν εκείνα τα επιχειρήματα για να σε πείσουν για κάτι και επιλέγουν το δρόμο της λασπολογίας. Μικρόψυχοι και ψεύτες, υποκριτές που δεν διαθέτουν καμία αξία, καμία αρχή. Μακάρι όλοι αυτοί που σήμερα κρίνουν και κατηγορούν να μπορούσαν έστω και για λίγο να διανύσουν την πορεία που κάποιοι άλλοι έκαναν. Δεν μπόρεσαν όμως, τους βούλιαξε η κακία τους και στιγματίστηκε τόσο πλέον η προσωπικότητα τους που μόνο και μόνο το άκουσμα του ονόματος τους σε απωθεί. Πολλοί λένε ότι πάντα έτσι ήταν τα πράγματα. Ο ένας ήθελε να βγάλει το μάτι του άλλου.
Έβλεπε κάποιον να προοδεύει, κι αντί να χαρεί προσπαθούσε να του βάλει τρικλοποδιά για να πέσει. Μέχρι εκεί φτάνει το μυαλό ορισμένων. Και σήμερα, με την οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση, τα πράγματα έχουν αγριέψει. Δεν τολμάς να εκφραστείς και θα δεις αμέσως να στην «πέσουν». Αν ήταν στο χέρι τους να μπορούσαν να σε «φάνε» κιόλας θα το έκαναν. Αυτούς να ξέρεις απλά τους λυπάμαι. Δεν αξίζουν κανενός είδους άλλου συναίσθημα. Αν όμως θα μπορούσα να πω και να γράψω κάτι έτσι ώστε να προβληματιστούμε και να δούμε πως από εδώ και πέρα θα μπορούσαμε να συνυπάρξουμε μακριά από κατακρίσεις και φθόνο είναι πριν προβούμε σε κάποια κρίση να σκεφτόμαστε. Πριν ρίξουμε το ανάθεμα, να μπούμε για λίγο στη θέση του άλλου. «Μην κάνεις αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν» λένε, εμείς όμως δεν το ακολουθούμε.
Και σκέφτομαι τελικά, ποιος είναι αυτός που πιστεύει ότι είναι ο πιο άξιος και ικανός για να κρίνει τον άλλον; Εσύ μήπως;
