Σε δυο μέρες έχουμε Χριστούγεννα, αγαπημένε μου αναγνώστη. Η τελειότερη γιορτή για μεγάλους και παιδιά έφτασε. Αν με ρωτάς, δεν είναι τα λαμπάκια που κάνουν τόσο φωτεινή την γιορτή αυτή. Είναι η όλη μας διάθεση αυτές τις ημέρες, είναι η ψυχή μας που γαληνεύει κατά ένα περίεργο τρόπο, είναι που όλοι μας ασυναίσθητα γινόμαστε και πάλι παιδιά. Ίσως να φταίει πάλι το γεγονός ότι η όλη ατμόσφαιρα θυμίζει κάτι από παραμύθι, αποπνέει μια ζεστασιά κι όλοι μας γινόμαστε λίγο πιο ανθρώπινοι, πιο ευδιάθετοι. Λόγω εργασίας, δεν είχα την ευκαιρία να παραπλανηθώ στην στολισμένη και γιορτινή πόλη. Τις τελευταίες ημέρες προσπαθώ και κάνω τις βόλτες μου.
Περνάω κάτω από τα μπλε φωτάκια, βλέπω τις στολισμένες βιτρίνες, κοιτάζω γονείς που ψάχνουν με τα παιδιά τους για τα Χριστουγεννιάτικα τους δώρα, άλλους να πίνουν τον καφέ τους ξέγνοιαστοι σε κάποιο καφέ, όλοι χαρούμενοι. Αν κάτσεις μια στιγμή, ακόμη και μέσα στο κέντρο του Βόλου, αγαπημένε μου αναγνώστη και κλείσεις τα μάτια σου, αμέσως θα αντιληφθείς ποιος είναι ο λόγος που τα Χριστούγεννα δίνουν άλλο νόημα στη ζωή μας. Θα ακούσεις δυνατά γέλια, ανθρώπους να ανταλλάσουν ευχές, τραγούδια από παιδικές φωνές να πλημμυρίζουν την ατμόσφαιρα, θα μυρίσεις το φρέσκο βούτυρο έξω από μαγαζιά που ετοιμάζουν τα γλυκά τους, τους μουσικούς που γυρνούν από γειτονιά σε γειτονιά και προσφέρουν με την σειρά τους μια μελωδική νότα στην πόλη. Τζαζ ήχοι γεμίζουν το μέσα μας και μας ταξιδεύουν.
Και μπορεί όλο τον υπόλοιπο χρόνο να μην είμαστε φαν αυτής της μουσικής, ωστόσο τα Χριστούγεννα δεν υπάρχει σπίτι ή μαγαζί που να μην την επιλέγει για να συνοδεύσουν το οικογενειακό τραπέζι, μια ζεστή συνάντηση με φίλους, έναν καφέ. Κλασικά μουσικά κομμάτια, που μας θυμίζουν τα παιδικά μας χρόνια. Χθες πέρασα από ένα πολύ ιδιαίτερο μπαράκι στο κέντρο του Βόλου. Απλά και όμορφα στολισμένο, αλλά δεν ήταν αυτό που μου προκάλεσε το ενδιαφέρον. Εκείνο που με έκανε να το ξεχωρίσω, ανάμεσα στα τόσα άλλα μπαράκια, ήταν ότι μέσα εκεί άκουγα τον Φρανκ Σινάτρα να τραγουδάει. Κι αν δεν είχα άλλη δουλειά να κάνω, νομίζω ότι εκεί θα πήγαινα να κάτσω για να απολαύσω μια ζεστή σοκολάτα. Για να ακούσω στα αυτιά μου την τρομπέτα του Λούις Άρμοστρονγκ, να βλέπω τα λαμπιόνια να αναβοσβήνουν, να συζητάω με τους φίλους μου, να νιώσω όλο τη Χριστουγεννιάτικη διάθεση σε όλο της το μεγαλείο.
Γι αυτό φέτος, μη δώσεις τόσο έμφαση στο τι θα περιλαμβάνει το γιορτινό τραπέζι, αλλά τι μουσική θα συνοδεύσει τις συναντήσεις με τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Καλά τα γεμάτα πιάτα και το γεμάτο στομάχι, αλλά σαν την γεμάτη, γαλήνια ψυχή, που έχει ελπίδα και κάνει όνειρα, δεν υπάρχει.
