Με αφορμή το χθεσινό μου άρθρο, μου τηλεφώνησε φίλος για να μου πει τα «δικά» του. Πως δίκιο έχω και τα «ψέλνω» σε όσους έχουν μείνει αδρανείς, μη παραλείποντας βέβαια να μου υπενθυμίσει στιγμές που το ίδιο έχω πράξει κι εγώ. Η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως πολλές φορές παραπονιόμαστε για πράγματα που δεν ζήσαμε, για στιγμές που δεν τις απολαύσαμε όπως τους έπρεπε, για όνειρα που δεν πήραν σάρκα και οστά. Ο κόσμος έχει γεμίσει απωθημένα, τα οποία έχουν δημιουργηθεί ακριβώς γιατί εμείς δεν τολμήσαμε να πάρουμε ρίσκα.
Το μυαλό μας είναι γεμάτο από ερωτήματα που δεν πρόκειται ίσως να απαντηθούν και ποτέ. Μάθαμε να συνυπάρχουμε μαζί τους. Ειδικά στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, νομίζω ότι τα έχουμε κάνει μαντάρα. Θες από φόβο, θες από ανασφάλεια, πέφτουμε συχνά σε παγίδες. Θα μου πεις, πως τις επιλογές εμείς τις κάνουμε. Σαφώς, αλλά έλα που τα πράγματα δεν εξαρτώνται πάντα 100% μόνο από εμάς.
Δεν είναι κακό να κάνουμε λάθη. Μέσα από αυτά μάθαμε και είμαστε ότι είμαστε σήμερα. Το θέμα για μένα είναι να παίρνεις το μάθημα σου και να μην μένεις κολλημένος σε «αν» και «γιατί». Δύναμη θέλει να ξεπεράσεις καταστάσεις. Δύναμη και αποφασιστικότητα για να μην μείνεις πίσω, περιμένοντας πότε θα απαντηθούν τα ερωτήματα που ενώ για σένα ίσως να είναι σημαντικά, για τον άλλον δεν σημαίνουν και τίποτα. Αδυνατώ να καταλάβω πως μπορεί κάποιος να επιμένει σε μια κατάσταση, όταν εκείνη έχει τελειώσει, όταν έχει μια ολόκληρη ζωή μπροστά του για να ζήσει νέες εμπειρίες, να γνωρίσει καινούργιους ανθρώπους, να ζήσει τη ζωή του βρε αδελφέ. Θα μου πεις, ποια είσαι εσύ που θα κρίνεις τον άλλο για το πώς θέλει να περάσει τη ζωή του. Δεν είναι θέμα κριτικής. Είναι ότι εκεί έξω βλέπω ανθρώπους δυστυχισμένους.
Που δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν τα συναισθήματα τους. Που προτιμούν να μείνουν κολλημένοι σε ένα παρελθόν, παρά να το αφήσουν πίσω τους μια για πάντα, κάνοντας μια νέα αρχή. Ευτυχισμένους ουσιαστικά ανθρώπους θέλω να βλέπω, γίνεται; Κι αυτό πως θα γίνει; Αν συνειδητοποιήσουμε πόσα ανούσια πράγματα αφήνουμε να μας απασχολούν καθημερινά, πόσοι άνθρωποι που τους θεωρούμε αναντικατάστατους δεν είναι πραγματικά αυτό που θέλουμε στη ζωή μας, αν διώξουμε από το μυαλό μας όλα εκείνα τα αρνητικά που μας κρατάνε δέσμιους πίσω και δεν μας αφήνουν να κάνουμε το επόμενο βήμα. Σκέψου το σαν μια παρτίδα τάβλι. Παίζεις, ρισκάρεις, κάνεις τις κινήσεις σου που εκείνη τη στιγμή είναι η επιλογή σου. Το αν θα χάσεις ή αν θα κερδίσεις δεν έχει τόση σημασία, παρά μόνο το μάθημα που θα σου δώσει η κάθε παρτίδα. Είτε είσαι ο νικητής, είτε είσαι ο χαμένος.
