Αν με ρωτάς, αγαπημένε μου αναγνώστη, το να είναι κάποιος τη σήμερον ημέρα ευαίσθητος, μόνο προσόν είναι. Δεν μπορώ να φανταστώ δηλαδή που θα ήταν η κοινωνία μας χωρίς ευαίσθητους πολίτες. Ανθρώπους που συναισθάνονται τον πόνο του άλλου, τη θλίψη, αναγνωρίζουν τις ανάγκες του, όχι μόνο των συνανθρώπων τους, αλλά και όλης της Γης. Θα βοηθήσει από κάποιον στο δρόμο που ζητάει 50 λεπτά να πάρει ένα ψωμί, ένα αδέσποτο που διψάει και πεινάει, προβληματίζεται για το θέμα της κλιματικής αλλαγής. Αναγνωρίζουν πως για να είναι επιτυχής μια προσπάθεια, πρέπει να γίνεται συλλογικά, αλλά πρώτα απ’ όλα την εκκίνηση πρέπει να την κάνει από τον ίδιο του τον εαυτό. Αναγνωρίζουν όμως και ότι μόνοι τους δεν μπορούν να γίνουν σούπερ ήρωες και να τα φέρουν εις πέρας όλοι μόνοι τους, ειδικά σε μια κοινωνία που κάθε τόσο δείχνει το ανάλγητο πρόσωπο της. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που έρχονται αντιμέτωποι με αυτό το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας και αναρωτιούνται αν αξίζει τελικά να παλεύουν.
Εγώ αυτό που θα τους έλεγα είναι ότι δεν είναι οι μόνοι, αν αυτό νομίζουν. Ξέρω, ότι κάποια στιγμή κουράζεσαι να προσπαθείς. Κατανοείς ότι ο κόσμος δεν είναι πλασμένος ιδανικά, δεν υπάρχουν ροζ συννεφάκια για να σκαρφαλώσουμε, αλλά κι από την άλλη το να κλείνεται κάποιος στον εαυτό του δεν έχει κανένα νόημα. Και για να είμαστε ρεαλιστές. Δεν μπορούμε εμείς να εξαφανίσουμε σε μια μέρα τη φτώχεια, τη δυστυχία, την ανημποριά κάνοντας ένα μαγικό. Ακόμη κι αν θέλαμε δηλαδή, αν βάζαμε τα δυνατά μας, αν κινούσαμε γη και ουρανό για να τα καταφέρουμε, δεν θα μπορούσαμε. Εκεί έξω ο κόσμος θα συνεχίσει να κινείται, να ζει και να χάνει τη ζωή του χωρίς τη δική σου βοήθεια. Σίγουρα είναι πολλά αυτά που μπορούμε να κάνουμε για να καλυτερέψουμε καταστάσεις. Να βελτιώσουμε συνθήκες, σαφώς, στο χέρι μας είναι.
Δεν χρειάζεται όμως κι εμείς να είμαστε υπερβολικοί, υπάρχει και το μέτρο. Ξέρω ότι σε στεναχωρεί να βλέπεις παιδιά να πεινάνε, ανθρώπους που μέχρι χθες είχαν μια αξιοπρεπή ζωή, σήμερα να έχουν βγει στο δρόμο και να ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν ένα μεροκάματο για να ζήσουν την οικογένεια τους, άνθρωποι άρρωστοι, συμπολίτες που παλεύουν για ένα καθαρό περιβάλλον, μακριά από καύση σκουπιδιών και καθαρό νερό. Έτσι είσαι κι εσύ. Δεν μπορείς να κλείνεις τα μάτια. Ενδιαφέρεσαι, δεν σου αρέσουν τα πολλά λόγια, αλλά θέλεις να περνάς στην πράξη. Βλέπω ανθρώπους να είναι μέλη σε ομάδες που αφορούν τα ζώα, τα περιβάλλον, άλλες ομάδες που βοηθούν οικογένειες που έχουν ανάγκη. Τα like πάνε κι έρχονται. Στην ουσία όμως έχει αναρωτηθεί κανείς πόσο τελικά συμμετέχει; Καλές οι αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά όταν βλέπεις δίπλα σου, γύρω σου τον πόνο, εκεί τι κάνεις; Μέχρι που φτάνει η ευαισθησία μας; Λέμε ότι βοηθάμε, το κάνουμε όντως; Η ζωή και οι ανάγκες της είναι εκεί έξω, όχι πίσω από έναν υπολογιστή. Εκεί μας θέλω…
