Πριν από λίγο καιρό, διάβαζα στο ίντερνετ ένα «απολογητικό» γράμμα ενός Βολιώτη πατέρα προς το γιο του, με αφορμή τα γενέθλια του. Έλεγε τις ανησυχίες του, όσα θεωρούσε ότι δεν έκανε σωστά, τους φόβους και τις επιθυμίες του. Σκεφτόμουν ότι πάρα πολλοί γονείς νιώθουν ενοχές σε σχέση με τα παιδιά τους. Είτε για το ότι περνούν μαζί τους λίγο χρόνο, γιατί δεν τα βλέπουν όσο θα ήθελαν, γιατί δεν μπορούν να τους προσφέρουν όσα τους αξίζουν. Φαντάζομαι, πως όταν κάποιος γίνεται γονιός αλλάζει όλη η ζωή του.
Έχει να φροντίσει την οικογένεια του, να μεγαλώσει τα παιδιά, να φροντίσει για το σχολείο, το φαγητό τους, τις ενασχολήσεις τους, για τα πάντα. Μεγάλη η ευθύνη και στις μέρες λίγο μεγαλύτερη, αν αναλογιστεί κανείς, με την ανεργία που πλήττει τα νοικοκυριά και την ανέχεια, κάποιος ίσως να πρέπει να κάνει δυο και τρεις δουλειές για να μπορέσει να τα φέρει βόλτα. Κάτι που σημαίνει ότι θα πρέπει να απουσιάζει πολλές ώρες από το σπίτι. Ξέρω γονείς, που ακόμη και κουρασμένοι όμως αν γυρίζουν στο σπίτι, δεν παραλείπουν να περνάνε χρόνο με τα παιδιά τους.
Ξέρω παιδιά, που οι γονείς τους μπορεί να λείπουν όλη μέρα από το σπίτι, αλλά δεν τους έχει λείψει ούτε στιγμή η αγάπη, τα φιλιά και οι αγκαλιές προς αυτά. Εντάξει, ένα μικρό παράπονο μπορεί να το έχουν, να τους λείπει η καθημερινότητα μαζί τους, αλλά αναγνωρίζουν και κατανοούν αυτό που τους λένε. Πως τα πάντα γίνονται για εκείνα. Όταν είσαι μικρός δεν την καταλαβαίνεις τη κουβέντα που μπορεί ν’ ακούσεις πως «όλα για σένα γίνονται». Μεγαλώνοντας όμως, κατανοείς πως όντως όλα αυτά έγιναν για εμάς. Δεν μιλάω μόνο για τα υλικά. Μιλάω για τα ποιο ουσιαστικά, που και εκείνοι μπορεί να μην το έχουν καταλάβει, αλλά μας τα έχουν δώσει. Όπως το από μικροί έχουμε μάθει πως είναι να βγάζεις το μεροκάματο, να είμαστε υπεύθυνοι, ανεξάρτητοι, χωρίς να στερούμαστε την αγάπη και το νοιάξιμο τους.
Σαν παιδί που οι γονείς του δούλευαν ατελείωτες ώρες, δεν ένιωσα στιγμή ότι δεν με αγαπούσαν ή δεν νοιάζονταν για μένα. Ίσα- ίσα, θεωρούσα ότι οι στιγμές που περνούσαμε μαζί, έστω και λίγες, ήταν ουσιαστικές. Αν είναι λίγο παρήγορο για τις ανασφάλειες και τις ένοχες σας λοιπόν γονείς να ξέρετε ότι καταλαβαίνουμε ακόμη κι αυτά που πιστεύετε πως όχι και έχουμε γίνει αυτό ακριβώς που είμαστε γιατί είχαμε την τύχη να έχουμε άξιους, δουλευταράδες και καλούς γονείς…
