Οι άνθρωποι πολλές φορές γίνονται κακοί. Ζηλεύουν. Μεταμορφώνονται σε μικροπρεπή πλάσματα. Σε καθημερινή βάση, σίγουρα θα το έχεις προσέξει και εσύ, αγαπημένε μου αναγνώστη, έχουμε την τάση να υποτιμούμε, να αδικούμε, να προσβάλλουμε, να πληγώνουμε. Και μέσα σε όλες αυτές τις καταστάσεις εμείς. Με αποφάσεις που κακώς πάρθηκαν, με επιλογές που δεν θα έπρεπε ποτέ να είχαμε πάρει, με εμπιστοσύνη που δείξαμε στα λάθος άτομα, ελπίζοντας πως όλοι οι άνθρωποι δεν είναι έτσι, θεωρώντας πως όλοι έχουν την καλή τους πλευρά.
Όλοι μας έχουμε πληγωθεί. Και όλοι μας έχουμε πληγώσει. Είναι όμως κάποιες φορές που κάθεσαι και σκέφτεσαι πως μερικοί, ακόμη και κάτω να σε δουν να σφαδάζεις από τον πόνο, δεν σταματούν πουθενά. Επιμένουν να σε τσακίζουν. Και ξέρεις ε; Είναι οι άνθρωποι που δεν περίμενες από εκείνους ποτέ τέτοια συμπεριφορά. Φίλοι που μετατράπηκαν σε εχθρούς και λατρεμένοι που πήγαν στην αντίθετη από εμάς πλευρά.
Και εσύ, να μένεις με το στόμα ανοιχτό, αναλογιζόμενος πως έγινε αυτό, χωρίς να το πάρεις είδηση. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν περιμένουμε πως θα μας βρουν άσχημα. Δεν πίστευες ότι ποτέ, για παράδειγμα, ένας άνθρωπος με τον οποίο σας συνέδεε κάτι όμορφο, θα μπορούσε να γίνει αντίπαλος σου. Πάντα πίστευες στην ψυχή των ανθρώπων, πως διαθέτουν αξίες και δεν θα σε απογοήτευσαν ποτέ. Πίστευες πως επειδή είσαι καλός εσύ με όλους, έτσι θα είναι και αυτοί απέναντι σου. Ήθελες να βλέπεις τη φωτεινή πλευρά των πραγμάτων και αν με ρωτάς, αγαπημένε μου, πολύ καλά έκανες. Μεγάλο προτέρημα είναι να παλεύεις να βλέπεις το φως, όταν γύρω σου επικρατεί το σκοτάδι.
Έστω και αν στο τέλος την πατήσεις. Έστω και αν κλάψεις. Έστω και αν πληγωθείς. Το θέμα είναι να αντιλαμβάνεσαι μέχρι που πρέπει να στεναχωρηθείς για κάποιον. Έστω και αν το μέσα σου ξεσκίζεται, αν πιστεύεις ότι ο άλλος δε αξίζει ούτε δεύτερο σου δάκρυ, κρατήσου και μην αφήσεις τον εαυτό σου να πέσει στο επίπεδο του. Στην ανάγκη γίνε σκληρός. Τουλάχιστον θα έχεις κρατήσει την αξιοπρέπεια σου. Άσε που εδώ κάτω ήρθαμε, όχι για να σπαταλάμε το χρόνο μας με στεναχώριες και κλάματα, αλλά με ευχάριστα γεγονότα. Ο χρόνος, ακριβώς επειδή δεν ξέρουμε πόσο μας είναι γραμμένος, δεν αξίζει να τον αφιερώνουμε σε δάκρυα. Και ας νιώθεις μερικές φορές ότι σε υποτιμούν. Κι ας πληγώνεσαι.
Οπλίσου με δύναμη και να λες συνεχώς στον εαυτό σου πως η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή. Πάντα στη ζωή θα υπάρχουν οι άνθρωποι και τα ανθρωπάκια. Η δεύτερη κατηγορία δεν θα πρέπει καθόλου να σε ανησυχεί. Το θέμα είναι τι κάνεις εσύ για να είναι καλύτερη η ζωή σου και το πρώτο που έχεις να κάνεις είναι σίγουρα να αποβάλλεις από αυτήν ότι τοξικό υπάρχει και δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Άφησε τους άλλους στη μίζερη ζωή τους και εσύ απόλαυσε το δώρο που έχεις στα χέρια σου. Κάθε ώρα, κάθε στιγμή. Το αξίζεις, μη το ξεχνάς…
