Με τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας ολοένα να αυξάνονται και στην περιοχή μας, σκέφτηκα ότι είναι επιτακτική η ανάγκη ο κόσμος να πάρει ένα μήνυμα. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο, έπεσα πάνω σε αυτή την ιστορία, που αν μη τι άλλο μόνο διδακτική μπορεί να είναι.
Διάβασε την και μίλα. Μόνο αυτό. «Πρώτα ξεκίνησαν οι αλλαγές στην συμπεριφορά της. Άρχισαν να φαίνονται τα σημάδια της θλίψης και της απομόνωσης. Σειρά είχε το βλέμμα. Άδειο…Χάθηκε η σπίθα, η χαρά. Και μετά ήρθαν τα σημάδια στο σώμα. Φάνηκαν. Τόσο έντονα, που δεν μπορούσες να τα αγνοήσεις.
“…Χτύπησα στην πόρτα”, μου είπε. “Δεν την είδα κι εγώ… Μα που έχω το μυαλό μου…”
“…Με χτύπησε κατά λάθος το παιδί. Δεν το ήθελε κι αυτό…. Δεν καταλαβαίνει.”
“Μίλα μου”, της είπα μια μέρα.
“Τίποτα δεν έχω, δεν σε καταλαβαίνω”, απάντησε. Και την ξαναπίεσα. Αρνιόταν. Ώσπου μια μέρα, τα σημάδια φώναζαν.
”Πες τα όλα!”
Άρχισε να κλαίει… “Δε φταίει αυτός που είναι οξύθυμος, φταίω κι εγώ. Από την ημέρα που έκλεισε η εταιρεία, δεν έχω καταφέρει να βρω δουλειά… Όλα μόνος του. Οι υποχρεώσεις τρέχουν και αυτός αγχώνεται. Έχει δίκιο…”
Θύμωσα μαζί του, αλλά κυρίως μ’ αυτήν. Που τον άφησε όλα αυτά τα χρόνια, να πιστέψει πως είναι “λίγη” και είναι “πολύς”. Που έβαλε τη ζωή της και τον εαυτό της στην άκρη, για να τον στηρίξει, για να πετύχει . “Για το καλό μας”, της έλεγε. Και τώρα, στα δικά της δύσκολα, δεν αξίζει. Την μειώνει και την υποτιμά, την διαγράφει και την χτυπά. Κυριολεκτικά όμως….
“Πόσο καιρό συμβαίνει αυτό;”
“Σχεδόν δύο χρόνια… Στην αρχή του έφταιγαν όλα. Απλά φώναζε. Μετά άρχισε να με αγνοεί στις κοινές αποφάσεις. Όταν ζήτησα εξηγήσεις, μου είπε πως δεν είμαι ικανή να βρω καινούργια δουλειά, θα είμαι ικανή να πάρω αποφάσεις; Σιγά, σιγά άρχισα να το πιστεύω κι εγώ. Ένα βράδυ γύρισε αργά, ή μάλλον δεν γύρισε βράδυ. Ήρθε ξημερώματα. Δεν σήκωνε το τηλέφωνο. Όταν ήρθε και τον ρώτησα που ήταν, μου επιτέθηκε. Έτσι γουστάρω, έτσι θα κάνω μου είπε. Το δέχτηκα κι αυτό. Κι από τότε…δεν μιλάω, φοβάμαι…”
“Γιατί δε φεύγεις;”
“Φοβάμαι…Μου λέει θα μου πάρει το παιδί…”
“Οι γονείς σου θα σε στηρίξουν. Και εμείς, οι φίλοι σου!”
“Ντρέπομαι, σε παρακαλώ, μην τους πεις κάτι…”
Την αγνόησα και τους το είπα… Κι αυτοί τρελάθηκαν από το θυμό, αλλά κυρίως από τον πόνο. Που δεν είχαν καταλάβει. Και τη βοήθησαν….
Εσύ όμως εκεί έξω, που φοβάσαι και ντρέπεσαι, σταμάτα να φοβάσαι και να ντρέπεσαι! Φύγε! Μόνο χειρότερα θα γίνουν τα πράγματα κι όχι καλύτερα. Μίλα! Και αν δεν έχεις κανέναν να το πει σε κάποιον ή δεν έχεις κανέναν να σε στηρίξει, μην απελπίζεσαι. Υπάρχουν άνθρωποι, που δε σε ξέρουν αλλά θέλουν και μπορούν να σε βοηθήσουν. Μην αφήσεις κανέναν να σε πληγώνει ούτε ψυχικά, ούτε σωματικά».
