Μετά από μια κουραστική μέρα, γυρνάς ξεθεωμένος στο σπίτι. Το μόνο που θέλεις, είναι να βγάλεις τα παπούτσια σου και να ξαπλώσεις στον καναπέ. Αμ, δε. Γιατί εσύ μπορείς να έχεις κάνει τα σχέδια σου, εκείνη όμως έχει σκεφτεί πριν από σένα, για σένα. Δεν θα σε αφήσει να χαλαρώσεις στιγμή. Με το που θα μπεις στην πόρτα θα σε «καλωσορίσει». Θα την δεις να σεργιανίζει αμέριμνη μέσα στο σπίτι, λες κι ο χώρος είναι δικός της. Έχει το θράσος να πατάει στο πλακάκι που μόλις το πρωί σφουγγάρισες κι είχες νιώσει τόσο περήφανος για την δουλειά που είχες κάνει. Την είδες μπροστά σου, μόλις άνοιξες την πόρτα. Κι εκείνη μόλις σε αντιλήφθηκε, άρχισε να «παίζει» κι εσύ από πίσω να πρέπει να τρέξεις για να την πιάσεις.
Ψάχνεις να βρεις την σκούπα, την παντόφλα, ένα μαξιλάρι που βρέθηκε δίπλα σου πρόχειρο. Όλα τα «όπλα» έτοιμα στο χέρι σου κι εσύ έτοιμος για πόλεμο. Κι ενώ ένιωθες εξαντλημένος, απορείς που βρίσκεις τόση δύναμη κι αρχίζεις και τρέχεις πάνω κάτω στο σπίτι για να ανακαλύψεις που σου «κρύφτηκε». Ψάχνεις στην κουζίνα. Πίσω από το ψυγείο, την ηλεκτρική κουζίνα. Ανοίγεις τα ντουλάπια κι όσο δεν την βρίσκεις, τόσο νιώθεις να σε λούζει κρύος ιδρώτας. Επιστρέφεις στο σαλόνι. Το πρωί έβαλες το σπίτι σε μια τάξη, αλλά τώρα δε γίνεται. Πρέπει να την βρεις. Αρχίζεις να κουνάς τα έπιπλα με την ευχή να την ανακαλύψεις, γιατί ποιος μένει άυπνος όλο το βράδυ. Τίποτα κι εκεί. Ωχ, λες από μέσα σου.
Λες να πήγε στο υπνοδωμάτιο; Ανοίγεις με τρόπο την πόρτα, γιατί δεν ξέρεις από πού μπορεί να σου πεταχτεί, έτοιμος να βάλεις ένα τέλος σε αυτό το δράμα που σε βρήκε. Έχεις πάρει ανά χείρας το σπρέι εξολόθρευσης, από το άλλο χέρι κρατάς ένα παπούτσι, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πως θα σου έρθει να αντιδράσεις και μπαίνεις στη μάχη. Νιώθεις σαν υπέρ ήρωας ένα πράγμα, αγαπημένε μου αναγνώστη, που αν πετύχει τον στόχο του, θα είναι σαν να έχει βάλει το δικό του λιθαράκι απέναντι στην καταπολέμηση του πιο μισητού εχθρού. Αντιλαμβάνεσαι ότι κινείται κάτω από το κρεβάτι. Χτυπάς το πόδι σου για να τρομάξει και να βγει κάτω από εκεί που κρύφτηκε. Παίρνεις το παπούτσι κι ακούς ένα…κρακ. Νιώθεις μια ανακούφιση, ξέρεις ότι όλα τελείωσαν. Τι κι αν είσαι φιλόζωος; Όλα σου τα τρυφερά αισθήματα απέναντι στα ζώα πάνε περίπατο όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με μια κατσαρίδα. Παίρνεις μια ανάσα, κάθεσαι στον καναπέ και προσπαθείς να ηρεμήσεις. Όλα έχουν τελειώσει, μέχρι που ακούς φωνές από το μπάνιο. «Μια κατσαρίδα»… Υπομονή…
