Τις προάλλες βρήκα στο δρόμο έναν γνωστό μου. Έτρεχε πανικόβλητος να προλάβει τις υποχρεώσεις τους. Μου είπε στα γρήγορα τα νέα του, με κύριο θέμα να τον απασχολεί το ότι τα βγάζει δύσκολα οικονομικά με τα παιδιά του. Φροντιστήρια, υπόλοιπες δραστηριότητες, ρουχισμός, έχουν γίνει ο μόνιμος εφιάλτης του. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο από το να του πω ένα «υπομονή», λες και αυτό θα έλυνε τα όποια του προβλήματα. Σίγουρα, δεν ήταν αρκετό για να τον καθησυχάσει ή να πάρει από τους ώμους του το βάρος που ένιωθε.
Πηγαίνοντας προς το σπίτι, σκεφτόμουν ότι η ζωή του καθενός μας είναι ένας ατελείωτος αγώνας. Αγώνας επιβίωσης, πολλές φορές και αγώνας με τους δικούς μας «δαίμονες» που έρχονται και δεν μας αφήνουν να ησυχάσουμε. Ένας αγώνας που προφανώς πολλές φορές χάνουμε, άλλες κερδίζουμε, άλλοτε νιώθουμε να μας αδικούν, άλλοτε συμβιβαζόμαστε και αντιλαμβανόμαστε πως έτσι είναι τα πράγματα και πως δεν αλλάζουν. Πολλές φορές, συνομιλώντας είτε με φίλους, είτε με αναγνώστες, αφουγκράζομαι ότι νιώθουν πως δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Πως ενώ γίνονται αδικίες εις βάρος τους, κανείς δεν αντιδρά, κανείς δεν τους υπερασπίζεται, κανείς δεν φωνάζει για το δίκιο τους. Και απελπίζονται.
Χάνουν την ελπίδα τους. Θεωρούν ότι ο κόσμος έτσι είναι και έτσι θα παραμείνει. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να προσπαθήσουν να ζήσουν αξιοπρεπώς με αυτά που τους έχουν απομείνει. Με αποφάσεις τρίτων για τη ζωή σου, για τις οποίες δεν ρωτήθηκες ποτέ. Με επιπτώσεις στη δική σου ζωή από πράξεις τρίτων, που δεν σε υπολόγισαν καθόλου. Αυτά δεν θα σταματήσουν να γίνονται, οποιαδήποτε κυβέρνηση και αν έχουμε, με οποιουσδήποτε πολιτικούς και αν έχουμε. Αυτό νομίζω το έχουμε άπαντες εμπεδώσει.
Το ζήτημα είναι να μην μας αφαιρέσουν το δικαίωμα, ακόμη και στο πιο μικρό μας όνειρο. Σαφώς και σε μια εποχή όπως είναι η σημερινή, ακόμη και το να ονειρεύεται κάποιος θεωρείται πολυτέλεια. Ευτυχώς δεν έχουν βάλει φόρο όμως ακόμη. Οπότε οι όποιοι στόχοι, οι όποιες επιθυμίες, τα όποια μας όνειρα, ακόμη και με δυσκολία ίσως, όμως μπορούμε να τα κάνουμε αληθινά. Με κόπο; Με στέρηση; Μπορούμε όμως. Μπορούμε να μην συμβιβαστούμε. Να μην υποχωρήσουμε. Να μη φοβηθούμε. Να πεισμώσουμε, να ανακτήσουμε δυνάμεις, να αγωνιστούμε για τα πιστεύω μας και όλα όσα εκείνα θεωρούμε πως είναι σωστά. Όλοι μας κρύβουμε μια δύναμη, ακόμη και όταν νιώθουμε τα πιο αδύναμα πλάσματα στον κόσμο.
Ακόμη και όταν θυμώνουμε, όταν πονάμε, όταν θεωρούμε ότι αδικούμαστε, δεν θα πρέπει στιγμή να ξεχνάμε πως το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να μην αφήσουμε αυτό το θυμό να γίνει το δηλητήριο σε ένα κόσμο που ήδη είναι σάπιος. Η φωνή σου να ακούγεται όμως, τ’ ακούς; Μη φοβάσαι κανέναν. Στο φόβο σου ποντάρουν όλοι. Μόνο έτσι στο τέλος θα είσαι σίγουρος, πως ακόμη και αν δεν τα κατάφερες, αγωνίστηκες για το καλό και το δικό σου και των παιδιών σου.
