Πότε ήταν, αγαπημένε μου αναγνώστη, που σου έγραφα καλό καλοκαίρι και ξεκινούσαν οι διακοπές, πότε επιστρέψαμε και πάλι στο γραφείο, δεν κατάλαβα. Γυρίσαμε, μαυρίσαμε, ξεκουραστήκαμε, γεμίσαμε μπαταρίες και νομίζω πως είμαστε έτοιμοι για να ξεκινήσει έναν δυναμικός, όπως όλα δείχνουν, σε πολλά επίπεδα χειμώνας. Τα μάτια μου έχουν γεμίσει από ομορφιές, τα αυτιά μου από δεκάδες ιστορίες που άκουσα, το μόνο που δεν άλλαξε είναι ότι εξακολουθώ να επιμένω πως μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτοκίνητο.
Θα μου πεις πως μου ήρθε τώρα αυτό. Θα σου απαντήσω πως όλοι μου έχουν «φάει» τα αυτιά για ποιο λόγο δεν έχω μέχρι σήμερα πάρει δίπλωμα οδήγησης. Δεν είναι ότι δεν το έχω προσπαθήσει και μάλιστα ήμουν άριστη στις γραπτές εξετάσεις. Έλα όμως που το «κόλλημα» υπήρχε στα πρακτικά θέματα. Αυτή η οπισθογωνία με έχει φάει, που ούτε σαν όνομα δεν μπορώ να την ακούω. Πολλοί λοιπόν αναρωτιούνται πως καταφέρνω και επιβιώνω σε έναν κόσμο, χωρίς να έχω στη διάθεση μου ούτε ποδήλατο. Τα πόδια μου να είναι καλά και σε τίποτα, μέχρι τώρα δεν με έχει δυσκολέψει το ότι δεν έχω την ευκαιρία, ανά πάσα ώρα και στιγμή, να πάρω το αυτοκίνητο μου και να κινήσω για οπουδήποτε.
Εντάξει, μόνο εκείνες τις στιγμές που λαχταράς να πάρεις να φας κάτι από το κέντρο, ε, εκείνη την ώρα αναθεωρείς, αλλά όταν βλέπεις την κυκλοφοριακή κίνηση, όταν βλέπεις κλήσεις πάνω σε σταθμευμένα αυτοκίνητα, όταν αντικρίζεις οδηγούς να κάνουν γύρω – γύρω γιατί δεν μπορούν να βρουν μια θέση στάθμευσης, δεν σε νοιάζει καθόλου.
Θα μου πεις θέλεις να πας οπουδήποτε, πως πηγαίνεις; Βρίσκεις τον τρόπο. Εντάξει, δεν μπορώ να πω πως το αυτοκίνητο δεν σου λύνει τα χέρια, αλλά ποτέ δεν το θεωρούσα και απαραίτητο σαν εργαλείο που θα κάνει τη ζωή μου πιο εύκολη. Εμείς άλλωστε δημιουργούμε τις ανάγκες στον εαυτό μας, κι όσο δεν παίρνω το δίπλωμα, νιώθω πως κάνω και κάτι σαν μια μικρή επανάσταση, απέναντι σε όλους όσους έχουν μετατρέψει το αυτοκίνητο σαν συνέχεια των χεριών και των ποδιών τους και δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτό, ξεχνώντας πως ήταν όταν δεν υπήρξαν καν, που ίσως να ήταν και καλύτερα.
Άλλωστε κάπως θα πρέπει να ζήσουν και οι οδηγοί στα ΚΤΕΛ, οι ταξιτζήδες, δε νομίζεις; Ξέρεις επίσης τι ωραία είναι η ζωή χωρίς κόρνες, μούντζες, βρισίδια μέσα στον δρόμο; Αφήστε με λοιπόν να διατηρώ την ψυχική μου ηρεμία και εσείς τη δική σας, γιατί ποιος ξέρει τι οδηγός θα ήμουν….
