Προχθές, είδα ένα παράξενο όνειρο, γεγονός όμως που το είχα ζήσει στην πραγματικότητα. Παιδάκι, έξω από την πόρτα της γιαγιάς, μαζί με τον αδελφό μου, να την παρακαλάμε να μας πει το αγαπημένο μας παραμύθι. Δεν μας χαλούσε ποτέ χατίρι. Ξυπνώντας, σκέφτηκα πως τελικά, ίσως τα παραμύθια, που συνηθίζουμε να ακούμε από μικροί, μας στιγματίζουν. Μεγαλώσαμε ακούγοντας παραμύθια. Τρελαινόμασταν από χαρά όταν κάποιος μεγάλος θα ασχολιόταν μαζί μας και θα μας διάβαζε ένα πριν κοιμηθούμε. Η φαντασία μας ξεπερνούσε κάθε όριο.
Μας άρεσε να φτιάχνουμε στο μυαλό μας πρόσωπα και καταστάσεις. Το θεωρούσαμε φυσιολογικό. Σαν ένα παιχνίδι. Μέχρι που μεγαλώσαμε και τελικά συνειδητοποιήσαμε ότι κάποιοι δεν αρέσκονται να τα ακούνε μόνο, αλλά να τα λένε κιόλας. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί αρέσκονται στο να το κάνουν. Θέλουν να καλύψουν τον εαυτό τους; Το βρίσκουν αστείο; Νομίζουν ότι έτσι κοροϊδεύουν τους άλλους; Προσπαθούν να μην έρθει στο φως η αλήθεια; Το κάνουν για να κερδίσουν κάτι; Οι λόγοι σίγουρα είναι πολλοί, αλλά δεν είναι αυτό το σημαντικό. Το παραμύθι και το ψέμα, ψέμα και παραμύθι θα παραμείνει. Δεν γίνεται να το μεταμορφώσουμε σε κάτι άλλο. Και όχι. Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να ενστερνιστώ την άποψη που θέλει τον σκοπό να αγιάζει τα μέσα. Δεν είναι έτσι. Πειράζει και παραπειράζει κάποιος να σε κοροϊδέψει, να σε παραμυθιάσει, να σου μεταφέρει, εν γνώσει του, μια άλλη πραγματικότητα από αυτή που υφίσταται. Κανένα συγνώμη, κανένα κατά λάθος, κανένα ε, και τι έγινε, δεν μπορεί να γίνει τρόπος ζωής. Μεταξύ μας τώρα, γιατί να πεις ψέματα και να μπλεχτείς σε ένα δρόμο που μόνο χαμένο θα σε βγάλει;
Θες, λέγοντας ψέματα να εντυπωσιάσεις; Θες να παραπλανήσεις; Θέλεις να μην πληγώσεις τον άλλον; Θέλεις να μην του προκαλέσεις πόνο; Έχεις σκεφτεί ότι αν πεις ψέματα, ίσως να προκαλέσεις εσύ τον μεγαλύτερο πόνο; Ότι μπορεί να προκαλέσεις κακό; Τα ξεκάθαρα είναι τα πιο ωραία, άσχετα αν πολλοί στην αρχή αντιδρούν κάπως. Στο τέλος, κατανοούν ότι το ότι έμαθαν την αλήθεια ήταν γι αυτούς καλύτερο. Το να λες ψέματα και να κοροϊδεύεις κόσμο δεν σε κατατάσσει ούτε στους έξυπνους, πόσο μάλλον στους νικητές. Αντίθετα, είσαι πιο αδύναμος κρίκος, εκείνος που θα δημιουργήσει μια εικονική πραγματικότητα για τον ίδιο και τους γύρω του, που θα δικαιολογείται συνεχώς, που θα φοράει τη μάσκα και θα στο παίζει καλός, ενώ μέσα σου ξέρεις πως μόνο τέλειος δεν είναι.
Παρακολουθώντας, και εδώ τοπικά, το τι συμβαίνει, αντιλαμβάνομαι πως για κάποιους το ψέμα είναι η ίδια τους η ζωή. Πάνω εκεί έχουν χτίσει τις μίζερες ζωές του, τις επαγγελματικές τους διαδρομές, τις ανθρώπινες σχέσεις τους. Η ευθύνη η δική μας, όλων εμάς που καθόμαστε και ακούμε τις ασυναρτησίες τους, είναι μεγάλη και οφείλουμε να τη διαχειριστούμε καταλλήλως. Ο ρόλος τους, πλέον ξεκάθαρος, ήταν να κοροϊδέψουν. Ο δικός μας είναι να διαλέξουμε αν θα συνεχίσουμε να επιτρέπουμε να συμβιβαζόμαστε με τέτοιες πρακτικές ή θα απαλλαγούμε μια καλή. Για όσους δεν το έχουν καταλάβει, το ψέμα έχει κοντά ποδάρια και ο κόσμος, ευτυχώς, δείχνει να έχει ξυπνήσει.
