Έχω «σταμπάρει» ένα συγκεκριμένο προφίλ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που γυρνάει από προφίλ σε προφίλ και σχολιάζει τα πάντα. Έχει την εντύπωση, ότι είναι παντογνώστης. Δεν λέω, καλά κάνει κι έχει την γνώμη του ο άνθρωπος, αλλά το πώς εκφράζεσαι, πως γράφεις και πως λειτουργείς γενικότερα σε μια κοινωνία δείχνει νομίζω και το χαρακτήρα σου. Ο συγκεκριμένος που λες, έχω αντιληφθεί ότι περνάει απεριόριστο χρόνο στο ίντερνετ, σε σημείο που να σκέφτομαι αν κάνει και τίποτα άλλο στη ζωή του. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου, άλλωστε όλοι μας, άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο έτσι περνάμε τις περισσότερες ώρες της ημέρας μας. Εκείνο που μου έχει κάνει εντύπωση, είναι ο τρόπος που γράφει, που αντιδρά. Βγάζει μια κακία στο λόγο του, κάτω από ειδήσεις, καταφέρεται κατά προσώπων. Γράφει τόσο φανατισμένα, με τέτοια αλαζονεία, βγάζει μια πίκρα.
Επικρίνει τον καθένα, όποιον δεν του αρέσει για την ακρίβεια, βρίζει, από την ασφάλεια του σπιτιού του. Γιατί το ένα κόμμα έχει κάνει αυτό, το άλλον δεν έχει κάνει εκείνο, ο δείνα πολιτικός είναι «πουλημένος», ο άλλος έχει πάρει «μίζες». Θα μου πεις, ένας ή δυο είναι αυτές οι περιπτώσεις; Μια ματιά να ρίξει κανείς κάτω από θέματα, ειδικά πολιτικού ενδιαφέροντος, και θα καταγράψει ποικίλες αντιδράσεις ανθρώπων. Οι περισσότερες υβριστικές. Γιατί όμως βγάζουμε αυτή την πλευρά του εαυτού μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχεις αναρωτηθεί ποτέ; Εγώ πάντως δεν μπορώ να πιστέψω ότι όλοι μας είμαστε τόσο σωστοί, πως δεν κάνουμε λάθη, πως γνωρίζουμε τα πάντα και μπορούμε να κρίνουμε όλους τους άλλους.
Αδυνατώ να πιστέψω επίσης πως μόνο εμείς διακατεχόμαστε από «τάξη» και «ηθική». Δεν μας ενδιαφέρει όμως αυτό. Εμάς μας νοιάζει να γράψουμε την εξυπνάδα μας, να πούμε τη χαζομάρα μας, να κριτικάρουμε, να σκορπίσουμε ολούθε τη κακία μας, αδυνατώντας να κατανοήσουμε ότι γινόμαστε αγενείς. Δεν μας ενδιαφέρει αν το σχόλιο που θα γράψουμε διασύρει έναν συνάνθρωπο μας. Δεν σκεφτόμαστε πριν γράψουμε κι αναφερθούμε με ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς. Κι αυτό το ονομάσαμε «ελευθερία λόγου» και «δημοκρατία». Απέχει όμως πολύ η πραγματικότητα από αυτά που κάνουμε. Αν με ρωτάς, αγαπημένε μου αναγνώστη, καλόπιστα και με ρομαντική ματιά, όπως πάντα, θεωρώ ότι όλο αυτό το σκηνικό μπορεί να ανατραπεί κι αυτό γιατί είμαστε μορφωμένοι, ενημερωνόμαστε, ξέρουμε τι συμβαίνει γύρω μας κι αν αντιδράσουμε με το σωστό τρόπο, στη σωστή στιγμή νομίζω ότι σε λίγο καιρό να μπορούμε να συνυπάρχουμε χωρίς ίχνος κακοήθειας. Ας μην τρωγόμαστε μωρέ, ούτε διαδικτυακά, ούτε στην καθημερινότητα μας. Έχουμε καλοσύνη μέσα μας, το πιστεύω, απλά θέλει λίγο να την ψάξουμε, γιατί με τόσα «σκουπίδια» που καταπίνουμε, κάπου έχει καταχωνιαστεί.
