Τις προάλλες συζητούσα με μια φίλη μου για την περίπτωση ενός γνωστού μας που από πάντα, όσα χρόνια τον θυμόμαστε, ήταν κλειστός σαν χαρακτήρας. Δεν εκφραζόταν, κρατούσε για εκείνον τα συναισθήματα του. Υπάρχει και αυτή η κατηγορία, αγαπημένε μου αναγνώστη, ανθρώπων που δεν εξωτερικεύουν με το «καλημέρα» σας τα όποια τους αισθήματα. Δεν είναι απαραίτητα δειλοί, απλώς ίσως να είναι άνθρωποι που στο παρελθόν να έχουν απογοητευτεί και να έχουν επιλέξει να είναι πιο προσεκτικοί.
Δεν ξέρω αν ο δικός μου γνωστός δεν ξέρει ή φοβάται να εκφράσει το πώς αισθάνεται, μπορεί και να μην θέλει, σκέφτομαι όμως πόσο άδικο είναι για τον άλλον να μην μάθει ποτέ πόσο μπορεί να τον αγάπησε ή να τον νοιάζεται. Το μόνο σίγουρο πάντως, είναι ότι το κάθε πράγμα, το κάθε συναίσθημα, θέλει το χρόνο του. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις. Άλλοι είναι περισσότεροι κοινωνικοί, άρα και ανοιχτοί σε οτιδήποτε καινούργιο και άλλοι θέλουν το χρόνο τους για να σου ανοιχτούν. Και είναι απόλυτα κατανοητό. Εκείνους που δεν μπορώ να καταλάβω με τίποτε, είναι όσους με ενθουσιασμό εξωτερικεύουν τα συναισθήματα τους, ακόμη και αν σε γνωρίζουν λίγες μόνο ώρες.
Εκεί σηκώνω τα χέρια ψηλά και να σου πω και την αλήθεια, αγαπημένε μου αναγνώστη, είμαι επιφυλακτική απέναντι σε αυτή την κατηγορία. Δεν γίνεται να γνωρίζεις κάποιον και την πρώτη ημέρα να του λες «σ’ αγαπώ» ή «είμαι τυχερός που σε γνώρισα». Από πότε το «σ’ αγαπώ» έγινε τόσο της μόδας βρε παιδιά; Που πήγαν όλοι εκείνοι που έπρεπε να περάσουν μήνες και χρόνια, να νιώθουν 100% σίγουροι για να στο πουν; Δεν λέω ότι είναι ψεύτικο όλο αυτό, αλλά συγνώμη, εγώ είμαι με εκείνους που θέλουν πρώτα να νιώσουν σίγουροι για να ανοίξουν το στόμα και την καρδιά τους. Είμαι με εκείνους που θεωρούν κορυφαία στιγμή να μοιραστούν τα συναισθήματα τους με τον άλλον. Γιατί ξέρουν πως αν τύχει και το πουν δεν υπάρχει επιστροφή. Δεν γίνεται να σ’ αγαπήσουν και μετά από λίγο καιρό να το πάρουν πίσω. Γνωρίζουν πως θα είναι για πάντα.
Ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να πιστεύουν. Είμαι με εκείνους που σέβονται τα συναισθήματα τους και τους άλλους και αντιμετωπίζουν τα πάντα με τη δέουσα σοβαρότητα που τους αρμόζει. Γι αυτό και μπορείς να τους εμπιστευτείς, επειδή ξέρεις πως δεν θα σου πούνε ψέματα, δεν θα σε κοροϊδέψουν. Δεν μπορώ όλους εκείνους που χρησιμοποιούν το «σ’ αγαπώ» σαν άλλη καραμέλα. Έτσι, χωρίς να το σκεφτούν, το πετάνε για να γεμίσουν προτάσεις. Πώς να τους πάρεις στα σοβαρά, αφού έχουν μπερδέψει το «σ’ αγαπώ» με το σε θεωρώ φίλο μου ή μου αρέσεις; Καλό θα ήταν να φροντίσουν να μην το ξεφτιλίζουν. Ας μη το σκορπάνε από εδώ και από εκεί. Η αγάπη είναι βαριά κουβέντα, βαρύ συναίσθημα που σημαίνει ότι κάποιος είναι κομμάτι του εαυτό μου, που δεν μπορώ χωρίς αυτόν, που θα κάνω τα πάντα για να υπάρχει στη ζωή μου, που ξυπνάω και είναι η μόνη έννοια μου. Ίσως αν κάποια στιγμή το νιώσουν στη πλήρη του διάσταση, να πάψουν να το λένε κάθε τρεις και λίγο.
