Για κάποιους, το να ανοίγουν το στόμα τους και να εκστομίζουν διάφορες λέξεις, είναι απλά μια καθημερινότητα. Δεν θεωρούν ότι αυτά που λένε είναι κάτι περισσότερο από λέξεις. Συνήθως, αυτοί είναι που τους ενδιαφέρουν μόνο οι πράξεις και καθόλου τα λόγια. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που αρέσκονται στο να ακούνε, αλλά θέλουν να βλέπουν και κάτι ανάλογο από πράξεις. Η αλήθεια πάντως είναι μία, αγαπημένε μου αναγνώστη. Πως υπάρχουν κάποιες λέξεις που σε όλους αρέσει να τις ακούμε. Γιατί μη μου πεις ότι όταν κάποιος σου λέει «ευχαριστώ» ή ένα «συγνώμη» δεν ευχαριστιέσαι. Νομίζω ότι αυτές οι συγκεκριμένες δυο λέξεις ήταν από τις πρώτες, τουλάχιστον θα πρέπει να είναι από τις πρώτες, που θα πρέπει να μαθαίνει ένα παιδί. Οι γονείς μας στην προσπάθεια τους να είμαστε ευγενικοί το προσπάθησαν.
Άλλοι τα κατάφεραν, άλλοι όχι, άλλοι στην πορεία μάλλον τις αγνόησαν. Το να πει κάποιος «ευχαριστώ» σημαίνει ότι κάποιος αναγνωρίζει μια πράξη σου, δείχνοντας τον ανάλογο σεβασμό προς την προσπάθεια σου. Η αλήθεια είναι ότι πλέον, ακόμη και όταν το λέμε, σπάνια το εννοούμε. Μάθαμε να μιλάμε μηχανικά, χάνοντας το νόημα της σημασίας των λέξεων, την αξία τους. Έχεις δει πόσο ομορφαίνει ένα πρόσωπο όταν κάποιος με ένα χαμόγελο του λέει ένα ταπεινό «ευχαριστώ»; Παρατήρησε το και θα καταλάβεις για τι πράγμα σου μιλώ. Θα μου πεις είναι δυνατόν μια λέξη να μπορέσει από μόνη της να αλλάξει μια διάθεση; Και βέβαια μπορεί. Το θεωρείς δηλαδή λίγο να αναγνωρίζει κάποιος την προσπάθεια σου;
Αν γνωρίζαμε πόσους ανθρώπους θα μπορούσαμε να κάνουμε χαρούμενους, μόνο λέγοντας «ευχαριστώ», δεν θα σταματούσαμε να το λέμε. Θα μου πεις, πως καλό θα είναι να κάνουμε το καλό και να το ρίχνουμε στο γιαλό. Προφανώς δεν κάνει κανείς κάτι απλά για να του αναγνωριστεί ως πράξη, αλλά πώς να το κάνουμε, αγαπημένε μου αναγνώστη, δεν παύει να είναι μια ηθική ικανοποίηση και το ελάχιστο δείγμα για κάθε τι που γίνεται. Εκτός από το «ευχαριστώ» όμως, υπάρχει και μια άλλη, μικρή λεξούλα, που αυτή κι αν την έχουμε ξεγράψει από το λεξιλόγιο μας. Θυμάσαι, άραγε, πότε ήταν η τελευταία φορά που απευθύνθηκες σε ένα δικό σου πρόσωπο και του είπες «συγνώμη;»
Που ένιωσες ότι έκανες λάθος και μπήκες στη διαδικασία να το βγάλεις από μέσα σου και να νιώσεις καλύτερα ζητώντας συγχώρεση; Έχουμε γίνει εγωιστές, το ξέρω. Αλλά μια συγνώμη είναι, δεν πρόκειται να μας πέσουν τα μούτρα κι αν την πούμε, αν καταφέρουμε με αυτό τον τρόπο να σώσουμε μια σχέση, να επανορθώσουμε βρε αδελφέ. Αρκεί να το εννοούμε. Κανείς από εμάς δεν είναι τέλειος, το ξέρουμε. Τουλάχιστον όμως ας προσπαθήσουμε να αναγνωρίζουμε τα λάθη, τις αξίες και την προσπάθεια του άλλου. Μόνο έτσι θα γίνουμε κι εμείς καλύτεροι.
