Ολοένα και πληθαίνουν τα περιστατικά εκείνα που έχουν να κάνουν με την κακοποίηση παιδιών. Πάντα συνέβαιναν, θα συνεχίζουν να συμβαίνουν, θα μου πεις. Δύσκολο, αν με ρωτάς, αγαπημένε μου αναγνώστη, να κατανοήσω πως μπορεί να κουβαλάς για τόσους μήνες ένα τόσο δα πλασματάκι, που κάθε μέρα μεγαλώνει μέσα στην κοιλιά σου και μόλις εκείνο δει το φως της ζωής να μη λαμβάνει αγάπη, παρά βία. Πώς να νιώθουν άραγε, όταν από ένα ασφαλώς περιβάλλον, όπως η κοιλιά της μητέρας τους, που είχαν συνηθίσει να δέχονται χάδια και γλυκά λόγια, να αντιμετωπίζουν τώρα μια άλλη πραγματικότητα; Σίγουρα ο κόσμος που φαντάζονταν δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ζουν.
Αλλιώς τα είχαν στο μυαλό τους, άλλα προέκυψαν. Στα παιδιά, στο έχω ξαναγράψει, δεν αξίζει τίποτα άλλο παρά αγάπη. Δεν μπορώ να εξηγήσω πως μερικοί λένε ότι κακώς οι γονείς κακομαθαίνουν, δείχνοντας υπερβολική αγάπη στα παιδιά τους. Αλήθεια, πιστεύει κανείς ότι υπάρχει υπερβολική αγάπη; Υπάρχει μόνο αγάπη. Τελεία και παύλα. Αγάπη πηγαία από άνθρωπο προς άνθρωπο. Από γονιό προς παιδί και το αντίστροφο. Και νομίζω ότι μόνο αυτή την αγάπη πρέπει να γνωρίζει κάποιος από μικρή ηλικία. Αυτή που στην ουσία χρειάζονται. Αν το παιδί μάθει από την αρχή τι πάει να πει αγάπη, ποτέ κατά τη διάρκεια της ζωής του δεν θα προβληματιστεί, ούτε θα έχει την εντύπωση πως είναι κάτι που μπορεί κάποιος να το αγοράσει, να το πουλήσει, πως καμία σχέση δεν έχει με κάθε είδους συναλλαγή. Συχνά ακούω γονείς να λένε «αν πάρεις καλούς βαθμούς θα σου πάρουμε παιχνίδι» και πραγματικά μου φαίνεται απίστευτο πως μπορεί κάποιο παιδί συνεχώς να αποδεικνύει ότι είναι καλός μαθητής, καλός με τους φίλους και τους γονείς τους, πως έχει ταλέντα, μόνο και μόνο για να πάρει ένα αντάλλαγμα.
Είναι δυνατόν να προσπαθείς να πείσεις το παιδί σου ότι χρειάζεται να σου φέρει καλούς βαθμούς, να είναι καλός και υπάκουος, ώστε να δικαιούται την αγάπη σου; Για ποιο λόγο ένα παιδί να μπει στη διαδικασία να κοπιάσει και να αποδείξει το οτιδήποτε, μόνο για μόνο για να εξασφαλίσει την αγάπη των γονιών του, που κατ’ εμέ θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητη; Tα παιδιά, αν θέλουμε να γίνουν ευτυχισμένα, εκτός από καλούς βαθμούς, διαγωγή κοσμιοτάτη και άπειρα ταλέντα, χρειάζονται κάτι πολύ απλό. Μια μεγάλη, συνεχώς ανοιχτή αγκαλιά από τους δικούς τους και απέραντη αγάπη, χωρίς ανταλλάγματα. Χρειάζονται να νιώθουν ότι είναι αποδεκτά ακριβώς γι αυτό που είναι. Δεν υπάρχει παιδί που να θέλει να είναι κλεισμένο στον εαυτό του, που να αντιδρά χωρίς λόγο, που κλαίει. Υπάρχουν όμως πολλά παιδιά εκεί έξω που δεν ξέρουν πώς να επικοινωνήσουν αυτό που νιώθουν στους γύρω τους και γι αυτό δεν φταίνε εκείνα. Ονειρεύομαι έναν κόσμο που η μοναδική γλώσσα για όλους μας θα είναι αυτής της αγάπης. Δεν ξέρω αν είναι εφικτό, ξέρω ότι όμως μέσω αυτής της επικοινωνίας θα είμαστε πιο ευτυχισμένοι. Μεγάλοι και μικροί.
