Ζούμε σε μια κοινωνία που μπορούμε να τα έχουμε όλα. Η τεχνολογία «τρέχει» με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, κάνοντας πολλές φορές τη ζωή μας πιο εύκολη, με εμάς να καταβάλλουμε λιγότερο κόπο για να πετύχουμε πράγματα. Ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού ζει κάτι από αξιοπρεπείς συνθήκες. Δεν του λείπει το φαγητό από το τραπέζι, έχει μια εργασία, παλεύει για ένα καλύτερο αύριο. Δυστυχώς όμως αυτό δεν συμβαίνει για όλους. Κι όχι παντού.
Υπάρχουν γωνιές σε αυτόν τον κόσμο τόσο άνισες, τόσο σκληρές, απάνθρωπες. Σκεφτόμουν, ότι όλοι μας, αν είχαμε την οικονομική δυνατότητα, δεν θα το είχαμε σε τίποτα να μπούμε σε ένα αεροπλάνο και να ταξιδέψουμε σε όλο τον κόσμο. Για έναν έρωτα επίσης, τίποτα δεν θα έμπαινε εμπόδιο στο να κάνουμε χιλιόμετρα για να τον συναντήσουμε. Κι αναρωτιέμαι, άραγε θα το κάναμε αυτό, με την ίδια ευκολία, για να ταξιδέψουμε προς κάποια Αφρικανική χώρα, εκεί όπου οι άνθρωποι ούτε νερό δεν έχουν, αρρωσταίνουν, πεινάνε, βιώνουν τον απόλυτο πόνο και την εξαθλίωση, με σκοπό να βοηθήσουμε, ο καθένας όπως μπορεί; Εντάξει, μπορεί σαν παράδειγμα και σύγκριση να ακούγεται ακραία, αλλά πόσες φορές επιλέγουμε να κάνουμε τα πάντα για τα «μικρά» και λίγα για τα ουσιώδη; Τις σκέψεις αυτές έκανα παρακολουθώντας ένα ντοκιμαντέρ της Actionaid, μιας οργάνωσης που χρόνια τώρα δίνει το δικό της αγώνα για την καταπολέμηση της φτώχειας, σε πάνω από 45 χώρες ανά τον κόσμο.
Όταν αντικρίζεις εικόνες παιδιών σκελετωμένων, όταν βλέπεις σωματάκια να μην μπορούν να περπατήσουν από την πείνα και την δίψα, όταν βλέπεις προσωπάκια να τα «τρώνε» μύγες και παντός είδους ζωύφια, δεν μπορείς παρά να σκέφτεσαι τι κάνεις εσύ για να μην υπάρχει αυτή η κατάσταση. Πολλοί υποστηρίζουν ότι αν ήθελαν οι «μεγάλοι» κανένας λαός δεν θα πεινούσε. Δεν μπορείς όμως να περιμένεις μόνο από τον κάθε «μεγάλο» να βάλει το χέρι του. Όλοι μας πρέπει να ευαισθητοποιηθούμε, να δράσουμε. Πως; Μπορούμε να γίνουμε ανάδοχοι γονείς ενός παιδιού, από το σπίτι μας, από την ασφάλεια μας, μπορούμε να βοηθήσουμε μια ψυχή να έχει ένα διαφορετικό μέλλον. Το κόστος δεν είναι καθόλου μεγάλο, ειδικά όταν σκεφτείς πως με το ποσό αυτό ένα παιδί θα έχει τουλάχιστον τα βασικά για να ζήσει. Το παιδί αυτό μπορείς να το γνωρίσεις, να μάθεις τα πάντα για εκείνο, όπως κι αυτό για σένα. Πόσο όμορφο να γεννιέται μια σχέση από χιλιόμετρα; Μια σχέση όμως που είναι γεμάτη αγάπη. Στο έχω ξαναγράψει. Είναι μεγάλο πράγμα να μπορείς να προσφέρεις, όχι για τα μάτια του κόσμου, αλλά γιατί έτσι προτάσσει η ψυχή σου. Συνειδητά λοιπόν, όποιος μπορεί, ας βοηθήσει. Ένα παιδί στην Αφρική, μια οικογένεια στην Ελλάδα, έναν ηλικιωμένο στον Βόλο. Ας μην ξεχνάμε να κάνουμε πράξεις αγάπης, αυθόρμητες, από καρδιάς. Ας μην ξεχνάμε, το καλό που εσύ κάνεις σήμερα, ίσως να είναι η αρχή για έναν καλύτερο κόσμο αύριο.
