Ωχ! Βαρέθηκα πλέον να βλέπω άρθρα στο διαδίκτυο που να σε προτρέπουν να κάνεις πράγματα. Το τελευταίο με το οποίο ήρθα «αντιμέτωπη» ήταν εκείνο που έλεγε πως υπάρχουν δεν ξέρω κι εγώ πόσα πράγματα που πρέπει να κάνεις και να απολαύσεις πριν πεθάνεις. Τι ανατριχιαστικό, σκέφτηκα. Πρέπει να επισκεφτείς οπωσδήποτε συγκεκριμένα μέρη. Πρέπει να δεις συγκεκριμένες ταινίες.
Πρέπει να δειπνήσεις σε συγκεκριμένα εστιατόρια. Πρέπει να γνωρίσεις τόσους άντρες. Πρέπει να φας τουλάχιστον δέκα ειδών περίεργα φαγητά. Λίστες γεμάτες με «πρέπει να κάνεις αυτό» και «πρέπει να κάνεις το άλλο». Και όλα αυτά μέχρι να πεθάνεις. Λες και ξέρεις πότε θα είναι αυτό και θα πρέπει εσύ τώρα πανικόβλητος να παίρνεις αεροπλάνα, να κλείνεις τραπέζια, να κάνεις τόσα πράγματα μη τυχόν και έρθει ο θάνατος και σου χτυπήσει την πόρτα και εσύ έχεις παραλείψει να κάνεις κάτι από αυτά που ορίζει η «λίστα». Καλά, είμαστε σοβαροί, αγαπημένε μου αναγνώστη; Γι αυτό δηλαδή ήρθα στον μάταιο τούτο κόσμο; Για να πάρω ανά χείρας μια λίστα και να αρχίζω να τσεκάρω τι έκανα και τι όχι;
Για να ακολουθήσω τα «πρέπει» που δεν ξέρω και ποιος στο καλό μου τα βάζει; Κι έλα τώρα να σου πω ένα μεγάλο μυστικό, που κι εγώ από αλλού το άκουσα. Ένα και μοναδικό είναι το πράγμα που πρέπει να κάνει κάποιος πριν πεθάνει. Ξέρεις ποιο είναι αυτό; Απλά να ζήσει. Να βρει τον χρόνο και τον τρόπο να ζήσει όμορφα και γαλήνια. Να κάνει πράγματα που τον γεμίζουν. Κι ας έχει ένα και μοναδικό μέρος που θα πηγαίνει, αλλά εκεί θα είναι ο μικρός του παράδεισος. Κι ας βλέπει ξανά και ξανά την ίδια ταινία που θα τον κάνει να γελάει ή να κλαίει. Κι ας του αρέσει να τρώει σε ένα συγκεκριμένο εστιατόριο το αγαπημένο του φαγητό, που το κάνουν καλύτερο και από τη μανούλα του.
Κι ας μην έχει πολύ χρόνο. Θα βρίσκει όμως και θα τον περνά με τους δικούς του ανθρώπους, με εκείνους που αγαπά και χαλαρώνει. Και επειδή δεν είναι μόνο αυτά η ζωή, ελπίζω δηλαδή, νομίζω ότι οφείλουμε και κάτι στον εαυτό μας. Να του χαρίζουμε όμορφες στιγμές και το χρόνο που του πρέπει για να ξεκουράζεται, να παίρνει δυνάμεις. Αλλά το κυριότερο, να του δώσουμε το χρόνο που του πρέπει να για τον γνωρίσουμε, να περάσουμε καλά μαζί του, να τον μαλώσουμε, να κλάψουμε και να γελάσουμε μαζί, να κάνουμε πράγματα. Μόνο έτσι νομίζω καταλαβαίνει κανείς τη σπουδαίο είναι να είσαι μια μικρή κουκίδα μέσα στο απέραντο που λέγεται Σύμπαν. Για μένα, αν με ρωτάς, ένα είναι το σημαντικό που πρέπει να ακολουθεί κάποιος μέχρι τα βαθιά του γεράματα. Να λέει σ’ αγαπώ, σε ευχαριστώ, σε συγχωρώ, λυπάμαι, θέλω ή δεν θέλω. Και άσε τους άλλους να ζουν για τις λίστες.
