Η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως κανείς δεν θέλει να είναι μόνος του σε αυτή τη ζωή. Γεννηθήκαμε για να είμαστε παρέα με άλλους, να πορευόμαστε από κοινού. Να συναναστρεφόμαστε με ανθρώπους που αγαπάμε και εκτιμάμε, να μοιραζόμαστε πράγματα μαζί. Από τα πιο απλά, τα ευχάριστα, τα πιο δυσάρεστα. Αυτοί είναι η οικογένεια μας, οι φίλοι μας, οι συνάδελφοι μας.
Αν με ρωτούσες πιο παλιά, θα σου έλεγα πως η αγάπη δύσκολα χάνεται. Τώρα είμαι σίγουρη ότι μπορεί να συμβεί. Και δεν αναφέρομαι στην αγάπη που μπορεί να έχει ένας γονιός απέναντι στο παιδί του και το αντίστροφο. Αναφέρομαι στην αγάπη που μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που βρέθηκαν κάποια στιγμή, ερωτεύτηκαν, όλο αυτό το μετουσίωσαν σε αγάπη, μέχρι που έκανε τον κύκλο του και σταμάτησε. Κουράζονται οι άνθρωποι.
Όταν μάλιστα έχουν συνηθίσει τους εαυτούς τους να δίνουν, να προσφέρουν χωρίς να ζητάνε, να αγαπάνε, χωρίς να τους δείχνουν πως τους αγαπούν. Κουράζονται και φεύγουν. Γιατί η αγάπη πλέον τους έχει τελειώσει, τους εξάντλησε και εξαντλήθηκε. Πολλοί ίσως να γυρίσουν να μου πουν πως η πραγματική αγάπη ποτέ δεν σταματά. Ως ρομαντική κι εγώ αυτής της άποψης είμαι. Ρεαλιστικά όμως, βλέποντας τι συμβαίνει με τις αναμεταξύ μας σχέσεις, νομίζω ότι η αγάπη υπάρχει όταν εμείς της δίνουμε λόγο ύπαρξης. Ακούμε για ζευγάρια που ξέραμε ότι υπήρχε ανάμεσα τους αγάπη να φτάνουν να παίρνουν διαζύγιο. Πέφτουμε από τα σύννεφα, αλλά δυστυχώς είναι πολλοί εκείνοι οι έρωτες που ξεκίνησαν με τις καλύτερες προοπτικές για μια ζωή γεμάτη ευτυχία, αλλά κατέληξαν σε μια ψυχρή αίθουσα δικαστηρίου να μοιράζουν περιουσίες και δικαιώματα παιδιών. Η ζωή έτσι είναι, εκεί που θεωρείς τον άλλον άνθρωπο σου, έρχεται κάτι και αλλάζει όλα σου τα δεδομένα.
Και κάπου εκεί χωρίζουν οι δρόμοι. Όχι ακριβώς, γιατί μπορεί στη ζωή τους να υπάρχουν και παιδιά. Δύσκολες καταστάσεις. Πως ανακοινώνεις σε ένα παιδί ότι δεν θα βρίσκεται κάθε μέρα και με τους δυο γονείς του; Επίπονο, αλλά αν γίνει με ειλικρίνεια κι αγάπη κι από τους δυο γονείς νομίζω ότι μόνο θετικά αποτελέσματα θα φέρει. Εκεί που θέλω όμως να καταλήξω είναι στο ότι βλέπω ανθρώπους που έχουν χωρίσει, που έχουν παιδιά, να βάζουν στην άκρη την προσωπική τους ζωή, γιατί φοβούνται για το πώς θα επηρεαστούν εκείνα. Νομίζω ότι τα παιδιά είναι αρκετά έξυπνα για να καταλάβουν πότε ο γονιός του είναι πραγματικά ευτυχισμένος και σίγουρα, αν και επιφυλακτικά στην αρχή, όταν δουν τον δικό τους άνθρωπο να χαμογελά και να είναι καλά ευτυχισμένο θα είναι κι εκείνο. Η ζωή δεν τελειώνει σε ένα διαζύγιο, γι αυτό να τολμάτε να ξαναφτιάχνετε τις ζωές σας.
