Μπορεί να έχουμε ακόμη χειμώνα, αλλά το δικό μου μυαλό, μη γελάσεις, ταξιδεύει ήδη στην αγαπημένη μου παραλία, τον Πάνορμο Σκοπέλου. Βουτάω ήδη στα καταγάλανα νερά του, έστω κι αν έξω σήμερα έχει κρύο. Την ώρα που κατέστρωνα σχέδια για το καλοκαίρι, ναι είμαι πολύ μπροστά για την εποχή μου, έπεσα πάνω σ’ ένα άρθρο που αφορούσε στη θάλασσα «Τα πράγματα είναι ξεκαθαρισμένα, το καλοκαίρι ισούται με θάλασσα κι ο χειμώνας με βουνό. Παραδοσιακά, η πλειοψηφία των νησιών βουλιάζει τους καλοκαιρινούς μήνες κι ερημώνει τους χειμερινούς. Σφάλμα μεγατόνων. Οι παραθαλάσσιες περιοχές το χειμώνα είναι ωραιότερες.
Για την ακρίβεια, το χειμώνα θα μπορέσεις να καταλάβεις την ομορφιά τους σε όλο της το εύρος. Όταν δε θα υπάρχει πολυκοσμία, βαβούρα και συνωστισμός σε κάθε γωνιά. Έχουν μια απόκοσμη ομορφιά, έτσι όπως τις βλέπεις απογυμνωμένες από όλη αυτή την αίγλη που τους προσδίδει ο καλοκαιρινός ήλιος και τα δεκάδες μαγαζιά που ανοίγουν μόνο τη λεγόμενη «high season». Τις βλέπεις αφτιασίδωτες, σαν γυναίκα χωρίς μακιγιάζ. Είναι ολότελα δικές σου, σε περιμένουν να τις ανακαλύψεις και να τους δείξεις πως τις εκτιμάς για τον εσωτερικό τους κόσμο, όχι για αυτόν που βλέπουν οι πολλοί. Αμ οι παραλίες; Έχεις περπατήσει σε παραλία Δεκέμβρη μήνα; Έχεις φασκιωθεί σαν το κρεμμύδι για να πας βόλτα στη θάλασσα, όπου η υγρασία σε τρυπάει ως το κόκκαλο και τα μαλλιά, ημών των γυναικών, γίνονται σαν της Μέδουσας απ’ τον αέρα;
«Τώρα αυτά μας τα λες για επιχειρήματα;» θα ρωτήσεις και δίκιο θα έχεις. Άσε μας, αν είναι να μας πάρει ο άνεμος και να μας μεταφέρει απ’ τις Κυκλάδες, στη Θράκη, αν είναι να μας πεθάνει η μέση, να μπορούμε να ανάψουμε ένα τσιγάρο, καθόμαστε σπίτι μας. Έχεις άδικο και δεν το ξέρεις ακόμα, φίλε μου. Η αγριεμένη, η φουρτουνιασμένη θάλασσα του χειμώνα, είναι ασύγκριτη. Νιώθεις δέος μπροστά της. Δεν έχει τη γλύκα του καλοκαιριού, την ηρεμία του. Είναι ζόρικη, σαν μυστήρια γκόμενα που σε προκαλεί να την πλησιάσεις κι ας φοβάσαι πως θα σε καταστρέψει στο τέλος. Δεν μπορείς να μείνει ατάραχος μπροστά στην ερημιά και τη μεγαλοπρέπειά της, ίσως επειδή είστε μόνοι σας. Εσύ κι η θάλασσα. Δεν έχει παιχνιδάκια και ρομαντισμούς εκείνη τη στιγμή.
Θα νιώσεις στο πετσί σου τη δύναμή της και την επιρροή της στην ψυχή σου κι αυτό σίγουρα δεν μπορεί να γίνει με άλλους διακόσιους νοματαίους τριγύρω να γελάνε, να παίζουν ρακέτες ή να προσπαθούν να ξεμοναχιαστούν και να σε βρίζουν που τους το χαλάς. Δεν αναφέρομαι μόνο σε τουριστικά μέρη. Πόλεις όπως η Καλαμάτα, η Θεσσαλονίκη, ο Βόλος και νησιά όπως η Κρήτη, η Εύβοια και λοιπά δε μένουν με τον κούκο κι άλλους τρεις, όταν τελειώσει η τουριστική περίοδος. Είναι ζωντανές όλο τον χρόνο, μα επισκέψου τες και χειμώνα. Κάνε βόλτα στις παραλίες τους, άραξε με τον καφέ σου ή με την παρέα σου και χαλάλι η πνευμονία που ίσως αρπάξεις. Χαζοί είναι, νομίζεις, οι μόνιμοι κάτοικοι, που πού τους χάνεις πού τους βρίσκεις είναι στις ακρογιαλιές;». Εσύ αγαπημένε μου, για να έχουμε το καλό ερώτημα, πότε έκανες τελευταία φορά τη βόλτα σου δίπλα στη θάλασσα;
