Δεκάδες τα μηνύματα που δέχεται η σελίδα του μικρού Παναγιώτη – Ραφαήλ. Να μπορούσε να καταλάβει μόνο πόση αγάπη απλόχερα του προσφέρεται και θα έκανε τα τεράστια αυτά ματάκια του να λάμψουν ακόμη περισσότερο. Κι από κάποιον ενήλικο, που κατανοεί πλήρως τι σημαίνει η ζωή του μικρού αυτού πρίγκιπα να κρέμεται από μια κλωστή ή για να είμαι ακριβής από μια θεραπεία που κοστίζει εκατομμύρια ευρώ, περιμένεις να ευαισθητοποιηθεί, να συμπονέσει, να προστρέξει σε βοήθεια. Όλο αυτό τον καιρό, που το διαδίκτυο έχει γεμίσει με την φατσούλα του Παναγιώτη – Ραφαήλ, που οι εκδηλώσεις στήριξης διαδέχονται η μία την άλλη, που οι κουμπαράδες έχουν γεμίσει όλη την Ελλάδα και ο κόσμος δίνει από το υστέρημα του για να μην χαθεί έστω κι αυτή η μόνη ελπίδα το παιδί να σωθεί, εκείνο που με έχει συγκλονίσει και γεμίζει την ψυχή μου με αισιοδοξία, ότι η αυτή η κοινωνία εξακολουθεί να μεγαλώνει παιδιά με ευαισθησίες, είναι οι χιλιάδες πλέον μικροί φίλοι του, που ανεβάζουν βιντεάκια, που σπάνε τους κουμπαράδες τους, που δεν τους ενδιαφέρει αν τα λεφτά που μάζευαν δεν θα ξοδευτούν για ένα παιχνίδι που είχαν σκοπό να πάρουν, αλλά για να γίνει καλά εκείνος.
Θέλω να μοιραστώ μαζί σου την ιστορία, όπως την διηγήθηκε μια μητέρα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να σου δώσει να καταλάβεις για τι σου μιλάω. Γράφει « Φωνάζω την Νίκη μου να της εξηγήσω τι συμβαίνει με τον Παναγιώτη Ραφαήλ να της τον δείξω και να συζητήσω μαζί της για να διαθέσουμε κι εμείς ένα πόσο….αφού λοιπόν της τα λέω φεύγει πάει στο δωμάτιο της και επιστρέφει με τον κουμπάρα της… Η ατάκα της συγκλονιστική καθαρή και απόλυτα της ηλικίας και της φάσης που ζει, μεγαλώνει βλέπετε, “μαμά…πρέπει να σώσουμε το τυπάκι”….σπάμε λοιπόν το γουρουνάκι μας μετράμε τα χρήματα,42,50 ευρώ για την ακρίβεια. Και της λέω Νίκη μου είναι αρκετά χρήματα θα μπορούσες να πάρεις 4 βιβλία του Χαρυ Πότερ, μονάδα μέτρησης για την Νίκη μου και μου λέει θα τα πάρουμε άλλη φορά τώρα πρέπει ο μικρός να πάει στην Αμερική….έχω κλάψει άπειρα…δεν ντρέπομαι να πω πως εγώ θα έδινα 3 ευρώ…το παιδί μου όμως ξέρει καλύτερα τις αξίες από μένα τελικά».
Πώς να μην γεμίζει λοιπόν το μέσα σου από συγκίνηση και χαρά ταυτόχρονα, αλλά συνάμα και ελπίδα ότι ο τυπάκος θα πάει τελικά στη Βοστώνη να βρει την υγειά του; Ξέρω ότι εκεί έξω υπάρχουν παιδιά που νοσούν. Κατάλαβα ότι έχουμε ένα κράτος που δεν δίνει δεκάρα αν ένα μικρό παιδί φύγει από τη ζωή. Σε πείσμα όμως όλων μας, ο μικρός αυτός θα σωθεί. Δεν πρέπει να το βάλουμε κάτω, ούτε η οικογένεια του, ούτε κι όλοι εμείς που θέλουμε να πάει να κάνει την θεραπεία του. Ας γίνουμε οι σύμμαχοι του σε αυτό τον αγώνα. Μας χρειάζεται.
