Η τεχνολογία εξελίσσεται μέρα με την ημέρα. Οι άνθρωποι πάντα θα ανακαλύπτουν τρόπους για να κάνουν τη ζωή τους όσο μπορούν πιο εύκολη και αν με ρωτάς μια χαρά το βρίσκω αυτό, αγαπημένε μου αναγνώστη, αν αναλογιστείς τι ζόρια τραβάει ο καθένας από εμάς στην καθημερινότητα του και τι δυσκολίες έχει να αντιμετωπίσει σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο. Διάβασα που λες, ότι εκείνος που βρίσκει τρόπο να πάει μια ώρα αρχύτερα στη δουλειά του, είναι πιο χαρούμενος από εκείνον που θα χρειαστεί περισσότερο χρόνο, πράγμα που σημαίνει ότι όσο λιγότερο χρόνο μας πάρει μέχρι να φτάσουμε στον εργασιακό μας χώρο, τόσο πιο ευτυχισμένοι είμαστε και μεγαλύτερη ποιότητα ζωής έχουμε.
Και κάπου εδώ μπαίνει ένα εργαλείο που το λες και απαραίτητο στις μέρες μας, το αυτοκίνητο. Που ναι μεν ήρθε στη ζωή μας για να την κάνει πιο εύκολη, τουλάχιστον χιλιομετρικά, που το αγαπάμε, που δίνουμε μισή περιουσία για να το αγοράσουμε και στη συνέχεια να το συντηρήσουμε, αλλά δημιουργεί και κάποια προβλήματα, δε νομίζεις; Βλέπω ανθρώπους να το χρησιμοποιούν ακόμη και όταν θέλουν να διανύσουν απειροελάχιστες αποστάσεις. Καταλαβαίνω ότι για πολλούς είναι ευκολία, ότι δυσκολεύονται να μετακινηθούν αλλιώς, αλλά τουλάχιστον παίρνετε που παίρνετε το αυτοκίνητο σας, τουλάχιστον μήπως να μάθετε να συμπεριφέρεστε σωστά, τουλάχιστον προς τους τρίτους γύρω σας;
Και τι εννοώ. Υπάρχουν ή όχι κανόνες για το που πρέπει να παρκάρει κάποιος; Για το πώς θα διευκολύνει τον πεζό; Ή τα μάθαμε ή δεν τα μάθαμε όταν ετοιμαζόμασταν να πάρουμε το δίπλωμα, ένα και το αυτό. Βλέπεις την άλλη με το καροτσάκι και το μωρό μέσα, βρέχει με το τουλούμι και αντί να την αφήσεις να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο, γκαζώνεις και την κάνεις λούτσα από πάνω μέχρι κάτω. Παρκάρεις στον λεωφορειόδρομο, σε βλέπει ο άλλος και παρκάρει δίπλα σου και φτάνουν τα διπλοπαρκαρίσματα μέχρι τη μέση του δρόμου, πράγμα που καθιστά την κυκλοφορία όχι μόνο δύσκολη, αλλά και επικίνδυνη. Και πόσα άλλα παραδείγματα μπορώ να σου αναφέρω, αγαπημένε μου αναγνώστη, από ανθρώπους που καμία οδηγική συμπεριφορά δεν τους διέπει. Νομίζουν ότι ο δρόμος τους ανήκει.
Εντάξει, μπορεί ο καθένας να βιάζεται, να έχει χίλια δυο στο μυαλό του όταν οδηγά, αλλά αυτό από πότε πρέπει να γίνεται επικίνδυνο για όλους εμάς τους υπόλοιπους; Το να σέβεσαι και τους άλλους γύρω σου είναι πρώτα και κύρια θέμα παιδείας και σεβασμού. Πρέπει να το έχεις και προφανώς κανένα βιβλίο δεν μπορεί να στο διδάξει. Αλλά ας κάνουμε όλοι μας μια προσπάθεια να μη λειτουργούμε, ακόμη και στο δρόμο, τόσο εγωιστικά και ας υπολογίσουμε ότι έξω δικαίωμα στην κυκλοφορία έχουν και άλλοι οδηγοί, πόσο μάλλον και οι πεζοί. Στο χέρι μας είναι να μην κάνουμε τη ζωή του άλλου δύσκολη, στην προσπάθεια μας να κάνουμε τη δική μας ευκολότερη. Ούτε να συμβιώσουμε δεν μπορούμε δηλαδή;
