Νομίζω ότι κανείς δεν πρόκειται ποτέ να μας αγαπήσει με τον τρόπο που το κάνουν οι γονείς μας. Ανιδιοτελώς δηλαδή. Είναι μια αγάπη, που μπορεί να έχει τα πάνω και τα κάτω της, ωστόσο παραμένει ιδιαίτερη και δυνατή στο πέρασμα των χρόνων. Η αγάπη αυτή, από τότε που μας αντικρίζουν για πρώτη φορά στο μαιευτήριο, μέχρι που να μεγαλώσουμε και να φύγουμε από το σπίτι, μεταλλάσσεται, περνάει από διάφορα στάδια, παίρνει διάφορες μορφές. Ποτέ μα ποτέ όμως δεν αμφισβητείται. Παραμένει πάντα προστατευτική, πολλές φορές σε υπερβολικό βαθμό, αλλά γι αυτό ίσως να έχει και την χάρη της. Γιατί για τους γονείς πάντα θα είσαι το μικρό μωρό που αντίκρισαν τότε στην κλινική, όταν γεννήθηκες.
Δεν ξέρω αν οι σχέσεις γονιών-παιδιών είναι έτσι και στο εξωτερικό ή αν στην Ελλάδα αυτή η αλληλεξάρτηση μεταξύ μας είναι τόσο δυνατή. Η αλήθεια πάντως είναι πως οι Έλληνες γονείς ξεχωρίζουν σε πολλά πράγματα. Όπως για παράδειγμα στο να προσπαθούν να κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να παρέχουν τα πάντα στα παιδιά τους, όταν στο εξωτερικό μόλις τα παιδιά ενηλικιωθούν φεύγουν από το σπίτι και ανεξαρτητοποιούνται. Δεν κρίνω τους γονείς μας. Έτσι έμαθαν κι αυτοί, έτσι λειτουργεί το σύστημα εδώ.
Να μοχθείς για να μην λείψει τίποτα από τα παιδιά σου, να ζουν όσο πιο πλουσιοπάροχα γίνεται. Αν είναι δυνατόν να τους τα έχεις όλα έτοιμα, στο πιάτο, για να μην χρειαστεί να παλέψουν και να αγωνιστούν για το οτιδήποτε. Ο καθένας κάνει αυτό που του λέει η καρδιά του, αλλά όχι και στις μέρες μας, αγαπημένε μου, να μιλάμε ακόμη για προίκες. Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που εξακολουθούν μα δουλεύουν και να ετοιμάζουν χρόνο με το χρόνο την προίκα για τα παιδιά τους. Σπίτι θα είναι αυτό; Λευκά είδη; Χρήματα; Μαζεύουν, ακόμη από μικρή ηλικία όταν είναι το παιδί με ένα και μοναδικό σκοπό.
Να γίνει η ζωή του παιδιού πιο εύκολη. Δεν λέω, καλή και άγια πράξη των γονιών, αλλά τους έχει περάσει καθόλου από το μυαλό ότι αυτή η τακτική που θα ακολουθήσουν ίσως να κάνει και κακό; Αν ένας νέος ξέρει ότι ο πατέρας του μπορεί να κάνει και δυο δουλειές για να του εξασφαλίζει ότι επιθυμεί, απλά θα βολευτεί. Θα νιώθει σιγουριά κι έτσι επαναπαυμένος δεν θα βγει εκεί έξω, στην πραγματική κοινωνία, για να δει πως βγαίνει αυτό το ψωμί και να διεκδικήσει ίσως κάτι καλύτερο για τον εαυτό του. Αν με ρωτάς, καλό θα είναι ένα παιδί να μάθει να στέκεται μόνο του στα πόδια του, να μην εξαρτάται συνεχώς, να γίνει ένα δραστήριο μέλος της κοινωνίας, να διαμορφώσει το μέλλον του, όπως εκείνο επιθυμεί και όχι βάσει σχεδίου των γονιών του. Μπορεί πάλι να σου γράφω και βλακείες.
