Σταματημό δεν έχουν τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας γύρω μας, αγαπημένε μου αναγνώστη. Τα λέμε, τα γράφουμε, τα διαβάζουμε. Λυπηρά φαινόμενα που προσωπικά με προβληματίζουν. Δεν ξέρω αν αισθάνεσαι το ίδιο, αν δίνεις σημασία σε τέτοιου είδους περιστατικά που ολοένα και πληθαίνουν, ακόμη και στην πόλη μας, αλλά νομίζω ότι θα πρέπει όλοι να αναρωτηθούμε πως φτάνουμε στο σημείο να χτυπάμε ο ένας τον άλλον μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, να καταλήγουμε στα Νοσοκομεία, στα δικαστήρια, μέλη της ίδιας οικογένειας να αλληλομηνύονται.
Με αφορμή ένα περιστατικό που μου έγινε γνωστό, με έναν άντρα να εξυβρίζει και να σηκώνει χέρι πάνω στην πρώην γυναίκα του, σκεφτόμουν πως τελικά μπορεί να καταλήξει μια σχέση. Μια σχέση που μπορεί να ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές, με αγάπη, με αλληλοκατανόηση, με όνειρα και που στο τέλος έγινε μίσος, ανταλλαγή βρισιών και ξυλοδαρμός. Γιατί καταλήγουν έτσι οι ανθρώπινες σχέσεις; Γράφει πουθενά ότι επειδή τα έφερε έτσι η ζωή και χώρισαν οι δρόμοι σου με το άλλοτε άλλο σου μισό, πρέπει να μισηθείς, να γίνει εχθρός σου, να τον βρίζεις και να τον χτυπάς;
Γράφει πουθενά ότι αν τυχόν χωρίσεις, πρέπει σώνει και ντε αυτομάτως να πάψεις να σέβεσαι και να εκτιμάς τον άνθρωπο με τον οποίο μπορεί να έχεις περάσει και τη μισή σου ζωή μαζί του; Προφανώς και για να φτάσεις να χωρίσεις, είχες να αντιμετωπίσεις προβλήματα που δεν κατάφερες να ξεπεράσεις. Από αυτό το σημείο, μέχρι να φτάνει να διαιωνίζεται μια κατάσταση, με βρισιές, τσακωμούς, αστυνομικά τμήματα, μηνύσεις, που προφανώς δεν τιμούν κανέναν, πόσο μάλλον την πρότερη σχέση, το κενό είναι μεγάλο.
Ακόμη κι αν κάτι τελειώσει, όχι με τις καλύτερες των προϋποθέσεων, δεν παύει να έχουμε ζήσει με έναν άνθρωπο, να έχουμε μοιραστεί χρόνο, στιγμές μαζί του. Γιατί να πρέπει όλο αυτό να εξευτελιστεί; Οι στιγμές δεν διαγράφονται επειδή κάποια στιγμή μπορεί να διαφωνήσουμε ή τσακωθούμε. Κάποια πράγματα δεν ξεγράφονται, ούτε τα γέλια, ούτε τα ταξίδια, ούτε οι όμορφες, ακόμη και οι πιο δύσκολες στιγμές. Αντί λοιπόν να φτάνουμε στο σημείο να ντροπιάζουμε τους εαυτούς μας και τις σχέσεις μας με τσαμπουκάδες και βρισιές, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να δείξουμε σύνεση και ψυχραιμία. Δεν είναι κρίμα να φτάνει μια κάποτε αγάπη να σέρνεται στα δικαστήρια; Δεν είναι κρίμα να φτάνεις να χτυπάς κάποιον που αγάπησες; Δεν είναι άδικο πάνω σε έναν τσακωμό να μαλώνουν μανάδες, πατεράδες και παιδιά και να καταλήγουν στο Νοσοκομείο; Δε νομίζω να κάνω λάθος, γι αυτό ψυχραιμία.
